Οι αναμνήσεις σας έναν χρόνο πριν

Ξύπνησε με ένα κουδούνισμα από το τηλέφωνο. Δεν ήταν το ξυπνητήρι. «Τι να συμβαίνει άραγε;» αναρωτήθηκε με βραχνή φωνή. Το πολεμικό κλίμα των ειδήσεων και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν προμήνυαν τίποτα καλό.

Ανασηκώθηκε, πήρε το τηλέφωνο και το άνοιξε. Ηταν ένα μήνυμα «εσωτερικής πληροφόρησης» τελικά. Κατά μάλλον μη τακτά διαστήματα το «έξυπνο» τηλέφωνό της ανέσυρε από τις φωτογραφίες μία και της την έδειχνε. «Οι αναμνήσεις σας έναν χρόνο πριν» ή «δύο χρόνια πριν», έγραφε η λεζάντα και μια εικόνα ξεπηδούσε από το ντουλαπάκι του χρόνου. Οι εικόνες δεν ήταν πάντα ευχάριστες. Τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς της επανέφερε το αυτοκίνητό της, που είχε βρει τρακαρισμένο δύο χρόνια πριν και ποτέ δεν μπόρεσε να βγάλει άκρη, ούτε φυσικά και να αποζημιωθεί… Μια άλλη φορά μια πανέμορφη άγρια τριανταφυλλιά, που τη φωτογράφισε με την πρόθεση να τη ζωγραφίσει, όταν και αν έβρισκε χρόνο. Ευτυχώς που υπήρχε η φωτογραφία. Ζωγραφιά δεν έγινε ποτέ.

Αλλά εκείνο το πρωί, ένα από τα λίγα ηλιόλουστα που είχε ζήσει η πόλη το τελευταίο διάστημα, η ανάμνηση έφερε ξανά πίσω τον περσινό χιονισμένο Φλεβάρη. Το μπαλκόνι κάτασπρο από το λευκό πάπλωμα του χιονιού, τα κενά ανάμεσα στα κάγκελα καλυμμένα από μια ημιδιάφανη κουρτίνα και ελάχιστη ορατότητα έως το απέναντι πεζοδρόμιο.

Θυμήθηκε τον εαυτό της τυλιγμένο σε ό,τι πιο ζεστό είχε, με κάλτσες πλεκτές μέχρι τα γόνατα, το καλοριφέρ να αγκομαχά να χαρίσει 18-19 βαθμούς στο σπίτι και εκείνη, εγκλεισμένη λόγω πανδημίας, τηλεργασίας και χιονιού, να προσπαθεί να ισορροπήσει την ατελείωτη σιωπή του χειμώνα με την πανθομολογούμενη ομορφιά του τοπίου.

Εναν χρόνο μετά, αναρωτιόταν τι είχε αλλάξει από τότε. Ηταν κάτι καλύτερο ή όλα ήταν ίδια; Πού πήγε ο πάνδημος φόβος; Εφυγε ή άλλαξε. Παρατηρώντας την περσινή φωτογραφία διαπίστωσε ότι αυτό που την έσπρωξε να την τραβήξει δεν την άγγιζε πια. Ηταν μια όμορφη στιγμή που πάει, έφυγε, πέρασε. Γιατί θυμήθηκε τι συνέβαινε παράλληλα, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη δική της γειτονιά, που έμεινε μόνο από νερό και μόνο για ένα 24ωρο, αλλά όχι από ρεύμα, για τα δέντρα που έπεσαν και συνέχισαν να πέφτουν μήνες μετά πάνω σε αυτοκίνητα, σπίτια, καλώδια και δρόμους. Κι ύστερα ήρθε ένα πύρινο καλοκαίρι και κατέστρεψε κάποια από τα πιο όμορφα δάση της χώρας. Μετά ήρθαν και κύματα κακοκαιρίας και έπνιξαν καλλιέργειες και χωριά στη λάσπη. Και ήρθε και ο φετινός χειμώνας και μας έδειξε πόσο κοντή μνήμη έχουμε και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ούτε εμείς ούτε αυτοί που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε θέσεις για να προλαμβάνουν τα χειρότερα.

Πολύ θλιμμένο αποδείχθηκε εκείνο το πρωινό, όπως πολλά πρωινά το τελευταίο διάστημα. Οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο σκυθρωποί. Ολο και πιο προβληματισμένοι. Και είχαν δίκιο. Φόβος και αγωνία κυριαρχούσαν παντού. Δεν μπορούσαν να χαρούν ούτε τη βόλτα τους - μόνιμη συζήτηση η πανδημία: Εσείς έχετε εμβολιαστεί; Και εκεί που μας κάλεσαν, είναι όλοι εμβολιασμένοι; Θα έχουν κάνει τεστ προηγουμένως; Μήπως να μην πάμε; Και μετά η ακρίβεια και η αδυναμία να καλύψουν βασικές ανάγκες, όπως η θέρμανση και οι φόροι - άμεσοι και έμμεσοι.

Το προηγούμενο βράδυ είχε γελάσει με ένα μακάβριο χιουμοριστικό σχόλιο που συνέδεε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ με τη μετά θάνατον ζωή. Αλλά μετά αισθάνθηκε οργή και λύπη και απογοήτευση. Αφησε το τηλέφωνό της στην άκρη. Προσπάθησε να κάνει μια προβολή στο μέλλον και σκέφτηκε να τραβήξει μια φωτογραφία. Τι θα σκεφτόταν σε έναν χρόνο από τώρα όταν θα έβλεπε τη λεζάντα «οι αναμνήσεις σας έναν χρόνο πριν»; Απέρριψε την ιδέα αμέσως. Αρκούσε το δελτίο ειδήσεων για να την αποτρέψει από την αποκοτιά.

«Ισως καλύτερα να μη θυμάμαι», σκέφτηκε. Κι εναπόθεσε την παράλογη ελπίδα της σε κάποιο ουρανοκατέβατο καλό. Το ίδιο βράδυ ονειρεύτηκε τον εαυτό της με ένα καλοκαιρινό φόρεμα να τσαλαβουτάει σε μια αμμουδερή θάλασσα. Ευτυχώς που υπάρχει και το όνειρο, κι ας είναι δημιούργημα του μυαλού.