Επιμενίδης, Υπνος φιλί του Ηλιου…

«Των αρετών τα πωρικά πάντά ‘ναι μυρισμένα κι όλοι οι ανθρώποι τα ‘χουσι πολλά πεθυμισμένα»

«Ερωφίλη», Γ. Χορτάτση

Τα κρίνα στο κεφάλι του Πρίγκιπα των Κρίνων είναι άνθη των αστραπών της μνήμης. Τα μυρίζεις και παίρνεις τη γύρη του ιστορικού και μυθικού χρόνου, το ανάβρυσμα μιας λησμονημένης σοφίας που ομιλεί εν χορώ.

Μέσα σε λίγα λεπτά διασχίζεις την απέραντη διαδρομή χιλιάδων χρόνων, από τα παλάτια της Κνωσού μεταβαίνεις πίσω στο σύθαμπο ενός χρόνου που πυρήνας του είναι το ατελεύτητο φως της ποίησης, δηλαδή το μέλλον. Με τα άνθη των αστραπών της μνήμης μπαίνω στον πολύχρονο ύπνο του Επιμενίδη. Πενήντα χρόνια κράτησε, σύμφωνα με την παράδοση, ο ύπνος του και από 150 έως 300 χρόνια η ζωή του. Στοχαστής, νομοθέτης, ποιητής, φίλος του Σόλωνα, καθάρισε την Αθήνα από το Κυλώνειον άγος ο εκ Φαιστού σοφός. Διατρέχω τον ανθισμένο χρόνο των ονείρων του, εκεί που συμπλέκεται το πυρωμένο φαντασιακό όραμα με τον πολιτικό χρόνο. Ανθη διαρκούς μυθογένεσης ανεξερεύνητων κόσμων, άνθη ατομικής και συλλογικής αυτογνωσίας, πνευματικά ραντάρ ανίχνευσης των μεγάλων απελευθερωτικών ουτοπιών του μέλλοντος, ενός έμμετρου μέτρου, τώρα που έρχεται η οργανωμένη επίθεση των ανθρωποειδών από τη μεταμοντέρνα και θετικιστική τερατογένεση της βιομηχανίας του θεάματος, απειλώντας τη συντριβή του ανθρώπινου προσώπου και τη διάλυση της Φύσης.

Είχα δρασκελίσει κιόλας τα παλάτια της Κνωσού, έβλεπα τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ, την Πασιφάη, έπιασα τον μίτο της Αριάδνης να βγω από τους δικούς μου Λαβυρίνθους. Οποιος δεν συνειδητοποιεί τους Λαβυρίνθους του, ζει ανυποψίαστος, φυλακισμένος. Μπήκα αλαφιασμένο πουλί στην μπόρα, στον πολύχρονο ύπνο του Επιμενίδη. Ταξίδεψα στον μυθικό χρόνο, στον πολιτικό χρόνο, στη συνένωση των δύο μεγάλων ποταμιών που είναι η διαρκής Ποίηση της καθημερινότητας. Να ζεις τη ζωή ως πίδακα φωτός είναι το καθολικό μήνυμα του αρχαίου Κρητικού σοφού.

Ο μυθικός χρόνος του Επιμενίδη συμπυκνώνει το ιερό της ζωής χωρίς δογματική θεολογία. Μπορείς να σεργιανάς στο παρελθόν και στο μέλλον με το στοιχείο του ιερού χωρίς να σε βαραίνει καμία καταπιεστική θεοκρατία, χωρίς μυστικισμό και ανορθολογισμό, πάνω στη διαφάνεια της ποίησης. Αυτή είναι το δημιουργικό προσάναμμα του πολιτικού χρόνου. Να θεσπίζεις νόμους και Πολιτείες ως αυτεξούσιο ον, χωρίς αυτοκράτορες, θεούς εκδίκησης, εξουσία του φόβου, άτεγκτους νόμους της οικονομίας και της αγοράς, αλλά στις φλέβες της κοινωνίας των πολιτών. Ο Επιμενίδης τεκμηριώνει ως τρόπο ζωή μια διάσταση της Προμηθεϊκής αρχαιοελληνικής μυθολογίας. Ο χωροχρόνος στον ύπνο του δεν είναι περίοδος νάρκης, αλλά ονείρων, οραμάτων, φαντασιακών ταξιδιών και πνευματικών συμποσίων ενός Ερωτικού-Ποιητικού ρυθμού ζωής στο κάλεσμα του Σύμπαντος. Είναι ένα δημιουργικό Αντιπαράδειγμα στον σημερινό ποσοτικό εκφυλισμένο πολιτισμό της κατανάλωσης και της ταχύτητας.

Η αποθήκευση του φωτός στην ψυχή σε κάνει ταξιδευτή στον χρόνο, δεν χρειάζεται να ξεπεράσεις την ταχύτητα του φωτός προανήγγειλε στον Αϊνστάιν, ο Επιμενίδης, πρέπει ο άνθρωπος ορθολογικά να τείνει στο φως. Ισως η δική του μέθοδος εμπεριείχε τους μηχανισμούς μηδενισμού της σωματικής και ψυχικής φθοράς, δηλαδή την αναγεννητική δυναμική με όρους συμπυκνωμένης σοφίας. Ο ύπνος του ενδεχομένως ήταν ζωή παρατεταμένης πνευματικής γιορτής με το θείο, τέτοια που φαίνεται βαρβαρότητα το ολοκληρωτικό κράτος του Χέγκελ, ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε, η βία του Καρλ Σμιτ, η υποταγμένη διανοητικότητα του Χάιντεγκερ στον Ναζισμό. Ενας ύπνος φιλί του ήλιου στο μάγουλο των συνειδητών πολιτών.