Οταν τα καθιζήματα βαφτίζονται αφρός, τα κατακάθια, τουτέστιν, παριστάνουν το καϊμάκι, όταν ο νόμος παραπαίει στον υπόνομο, όταν του κράτους οι ταγοί καυχιούνται για την υποταγή στους ξένους αρμοστές κι ανάρμοστα κυλιούνται στον βούρκο της δολοπλοκίας και της διαπλοκής, όταν οι θεσμοί διαπραγματεύονται στην τσόχα με πειραγμένα ζάρια, όταν οι αργυρώνητοι συγχέονται με τους αργυρούς, οι ακάματοι με τους αδάμαντες κι οι μούργοι με τα μαργαριτάρια, όταν το έθνος πενθεί επικροτώντας τους φονιάδες· εγώ τελώ εν νηφαλία μέθη.
Ιοβόλα φίδια θωπεύουν τον λαό, ιερόσυλοι θρονιάζονται στους θώκους, αναρριχητικά παράσιτα διεκτραγωδούν τα τεκταινόμενα. Οταν η οθόνη βουλιάζει στο ψέμα, υπνωτισμένοι τηλεθεατές ναυαγούν στους καναπέδες. Ανυπεράσπιστοι. Οταν σιωπούν όσοι όφειλαν να ωρύονται, όταν οι διανοούμενοι θεωρούν αδιανόητη και την παραμικρή νύξη, όταν οι ποιητές εμφιλοχωρούν στους παρόχθιους έρωτες, όταν οι ακαδημαϊκοί δημαγωγούν κι οι καθηγητάδες χειραγωγούν τα αμφιθέατρα, εγώ μένω νηφάλιος.
Η κορυφαία στιγμή του πολιτεύματος, όπως υποκριτικά αρέσκονται να ονομάζουν την εκλογή του πρώτου πολίτη της χώρας οι ένθεν κακείθεν ολίγιστοι και οι ποταποί, αναδίνει τη δυσοσμία της μπόχας, αλλά πολλοί την εκλαμβάνουν ως εκλεπτυσμένο γαλλικό άρωμα. Οργιάζει το παρασκήνιο, καταγγέλλονται απόπειρες εξαγοράς συνειδήσεων, βαλίτσες με πετσετάκια μαρσάρουν σε υπόγειες διαδρομές. Η δημοκρατία ωστόσο λειτουργεί, δεν έχει άλλωστε αδιέξοδα: σπανίως μια χιλιοειπωμένη, κοινότοπη φράση αποδεικνύεται κενή περιεχομένου πομφόλυγα.
Στην κάλπη θα προσφύγουν αργότερα. Να απευθυνθούν στους ψηφοφόρους, τους σοφούς εντολείς, την κιβωτό και τον θεματοφύλακα των ιερών και των οσίων. Οταν, όμως, το πόπολο χάσκει απέναντι στο γυαλί, μοιρολογώντας την παρελθούσα, απολεσθείσα ευμάρεια, την επίπλαστη προβολή μιας συνένοχης ματαιοδοξίας στην καθημερινότητα, όταν ραχάτικα καθισμένο, σαν κλώσσα στ' αυγά του, αναθέτει ξανά και ξανά να το βγάλουν απ' το τούνελ ακριβώς εκείνοι που το γκρέμισαν στην άβυσσο, η νηφαλιότητα αφήνει τη θέση της στην ταραχή κι οξύθυμα κραυγάζω.
Ηταν διαφορετικές οι εποχές, που ο Μιχάλης Κατσαρός έγραφε το «Κατά Σαδδουκαίων». Συγκρατώ την οργή του. Κολλάει γάντι στη σημερινή παρακμή: Oταν ακούω να μιλάν για τον καιρό/ όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο/ όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση/ να πλημμυρίζει τα σαλόνια/ όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου/ να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα/ όταν ακούω σένα να μιλάς/ εγώ πάντα σωπαίνω./ Oταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου/ ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς/ όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια/ λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους/ όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία/ για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη/ όταν ακούω να γελούν/ όταν ακούω πάλι να μιλούν/ εγώ πάντα σωπαίνω./ Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη/ κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες/ κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή/ θ’ ανοίξω το στόμα μου/ θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες/ στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια/ οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους/ ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία./ Πάλι σας δίνω όραμα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας