Στις παλιές, γρατσουνισμένες πλάκες γραμμοφώνου με τα αθάνατα άσματα συνηθίζονται κάποιοι σύντομοι, στακάτοι και ευφάνταστοι διάλογοι που θα μπορούσαν σήμερα, εκτός από τη λαογραφία, να απασχολήσουν και την επιστήμη της Επικοινωνίας. Νοστιμίζουν σαν αλατοπίπερο τους φθαρμένους δίσκους. -«Γεια σου αδερφέ μου Στελάκη», φέρ’ ειπείν. -«Γεια και χαρά σου Βάγγο». -«Τι ’ν’ αυτό που κρατάς;». -«Ναργιλές. Τι ’θελες να κρατώ, κάνα υπερωκεάνιο;». Τις τηλεγραφικές τούτες ερωταποκρίσεις γέννησε η ανάγκη να γίνουν γνωστά τα ονόματα δημιουργών και ερμηνευτών, καθώς προπολεμικά τα γραμμόφωνα θεωρούνταν είδος πολυτελείας, που στόλιζε μόνο τα σαλόνια της άρχουσας τάξης.
Απολάμβανε τη μουσική ο λαουτζίκος από τους περιβόητους γραμμοφωνατζήδες. Επρόκειτο για πλήθος πλανόδιων επαγγελματιών που όργωναν ακούραστα τις γειτονιές, εννοείται πεζή, προσφέροντάς τους απρόοπτα, εσπερινά ξεφαντώματα με τα σουξέ της εποχής. -«Γεια σου Σαλονικιέ με το βιολάκι σου» λέει η Εσκενάζυ σ’ ένα απ’ αυτά. -«Να μου ζήσεις Ρόζα» απαντάει ο Σέμσης. Ο Κώστας Ρούκουνας επαινεί τη δεξιοτεχνία του Βαμβακάρη στο μπουζούκι με το «Γεια σου Μάρκο χρυσοχέρα» κι εκείνος τον θυμάται με την τραχιά του φωνή στο επόμενο κουπλέ: -«Γεια σου Σαμιωτάκι».
Λόγω της στήλης αναζητώ νυχθημερόν σπαρταριστές ατάκες των πρωταγωνιστών του δημόσιου βίου σε διαδίκτυο, ραδιόφωνα και σπανιότερα στην τιβί. Μου κάνει εντύπωση το ότι οι περισσότεροι από δαύτους, βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, στελέχη της Αριστεράς, ακόμα και της άκρας, αισθάνονται υποχρεωμένοι να υπογραμμίζουν κάθε τρεις και λίγο το επώνυμο του συνομιλητή τους. «Η κρίση, κύριε Οικονομέα, μπορεί να αποδειχθεί ευκαιρία» κομπορρημονεί ο ένας. «Τα μνημόνια, κυρία Χούκλη, οδηγούν στην άβυσσο την κοινωνία» κλαψουρίζει ο δεύτερος κ.ο.κ.
Ιδροκοπούν επαναλαμβάνοντας τόσα και τόσα ονόματα. Τα συγχέουν ενίοτε. Αρκετοί αποκαλούσαν κάποτε τον Χατζηνικολάου Ευαγγελάτο και τούμπαλιν. Τους μπέρδευε, φαίνεται, το Νίκος. Αν οι ρεμπέτες μετέρχονταν τους ολιγόλεξους χαιρετισμούς τους για να μαθευτούν, οι πολιτικοί μας μελετούν ξανά και ξανά τους ήδη πασίγνωστους οικοδεσπότες τους, όχι τόσο από ευγένεια, αλλά σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης επειδή τους έβγαλαν στο γυαλί. Τους ψυχογραφώ, καίτοι δεν είμαι ψυχολόγος, νομίζω όμως πως έχουν χρεία ψυχαναλυτή. Τα κείμενά μου, ευτυχώς, δεν απαιτούν ηχητικά αποσπάσματα.
Αρκεί η απομαγνητοφώνησή τους. Στις επίμαχες συνεντεύξεις, κατά παράβαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ο παρουσιαστής σπαταλά το 75% του χρόνου φλυαρώντας ο ίδιος. Κι αφήνει, στην καλύτερη περίπτωση, το 25% για να αναπτύξει τις απόψεις του ο ερωτώμενος, που όφειλε κανονικά να μην κρύβει τη δυσαρέσκειά του. Αντί γι’ αυτό δεν σταματά να κολακεύει τον συνομιλητή του. Με δουλοπρέπεια. Εχει ανάγκη την προβολή και σιωπά. Γλείφει. Ξέρει πως οι ψηφοφόροι στέλνουν στη Βουλή και τους πιο απίθανους πρωταγωνιστές της τηλοψίας. Ακόμα κι αν είναι πωλητές βιβλίων.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας