ΠροσγεΙΩΣΗ ΚΗ΄

Κοντεύει να μας χαζέψει εντελώς ο αναγκαστικός εγκλεισμός. Λαμπρή με τα σκοτεινά ντουβάρια να σε πλακώνουν δεν αντέχεται. Σου φεύγει το τσερβέλο, να τρελαθείς, και δεν έχει πού να πάει με την κυκλοφοριακή καραντίνα. Το συλλογικό μας εγκεφαλογράφημα προσιδιάζει σ’ εκείνο του παλιού κνίτη: προκλητικά μονότονη ευθεία γραμμή. Σαλτάρεις, πά’ να πει, στην κλεισούρα. Η συντριπτική πλειονότης ερωτηθέντων σε γκάλοπ αρχίζει να λατρεύει τον Μητσοτάκη, τόσο, ώστε θορυβημένος ο ΣΥΡΙΖΑ διαδίδει πως απεργάζεται ξεσκόνισμα της κάλπης. Θέλετε κι άλλη απόδειξη; Πάνω απ’ τους μισούς πιστεύουν ότι ο Τσίπρας κόπτεται οψίμως για το χειμαζόμενο πόπολο, το οποίο δεν παρέλειπε, ενόσω κυβερνούσε, να ζαλικώνει με μνημόνια και διαρκή κόντρα μέτρα.

Λάλησα κι εγώ. Κανονικότατα. Δεν χάφτω, βέβαια, πως ο Κικίλιας υπερδιπλασίασε τις κλίνες ΜΕΘ, τις οποίες παρεμπιπτόντως είχε πολλαπλασιάσει ο Πολάκης, αλλά νομίζω πως την ψώνισα στο μη περαιτέρω. Εκανα ζάπινγκ βαριεστημένος προχθές και πέφτω αίφνης σε ξεθωριασμένο έγχρωμο πλάνο: επαρχιακό ταβερνείο του ’60. Παντελής Ζερβός και Στέφανος Στρατηγός τα πίνουν προσηλωμένοι στο μπουζούκι του Γιώργου Μανίσαλη. Τραγουδά η γκαρσόνα του καταστήματος· κάποια Θάλεια.

Από τα πέρα τραπέζια σηκώνονται ο Ανέστης Βλάχος και ο Νίκος Ξανθόπουλος. Το κομμάτι είναι καραμπινάτο σέρβικο. Οι αθεόφοβοι, όμως, το χορεύουν χασάπικο. Ο Βλάχος τα κουτσοκαταφέρνει. Το παιδί του λαού, που υποδύεται τον καϊξή, λικνίζεται σαν να ’χει καταπιεί κατάρτι. Δεν τους βγαίνει με τίποτα ο ρυθμός. Εμφανώς άμουσος ο σκηνοθέτης Απόστολος Τεγόπουλος τους εκθέτει ανεπανόρθωτα, αφήνοντάς τους να ορχούνται επί ώρα, σαν αρνιά στη σούβλα. Πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών πλαισιώνει τους προαναφερθέντες, καταβάλλοντας επί ματαίω φιλότιμες προσπάθειες να διασώσει το δακρύβρεχτο σενάριο του Πάνου Κοντέλλη – εκδοχή του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» να θαλασσοδέρονται με εννιά Μποφόρ σε γρι γρι. Μάνος Κατράκης, Ελένη Ζαφειρίου, Κατερίνα Βασιλάκου, Θόδωρος Μορίδης, Νάσος Κεδράκας και Γιώργος Βελέντζας μαυρίζουν τις ψυχές τους στ’ αναμμένα κάρβουνα άσβεστου οικογενειακού μίσους, όπερ απαιτεί αιμοσταγή εκδίκηση, ώσπου ο αλυσιτελής, πλην παράφορος, έρωτας των πρωταγωνιστών, που παρά τρίχα να στεφανωθούν στον τάφο, φέρνει τελικά λυτρωτική συμφιλίωση και χάπι εντ. Την παραγωγή υπογράφει η αλήστου μνήμης «Κλακ Φιλμ» και πρέπει να γυρίστηκε στα πρώτα χρόνια της χούντας, αφού, στον σταθμό Χωροφυλακής, στα κρατητήρια του οποίου μπουζουριάζεται αναπόφευκτα ο Ξανθόπουλος, δεσπόζουν τα πορτρέτα του έκπτωτου Κοκού και της Αννης-Μαρίας. Το ’ψαξα: Προβλήθηκε τη σεζόν 1968-69 και έκοψε 443.871 εισιτήρια, καταλαμβάνοντας την 5η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες.

Κυριολεκτικά ρούφηξα το έργο. Το παρακολούθησα με κομμένη ανάσα. Λίγο έλειψε να βραχώ πάνω μου, περιμένοντας τις διαφημίσεις για να πάω στην τουαλέτα. Δεν εννοούσα να χάσω δευτερόλεπτο το νήμα της υπόθεσης. Τη θυμήθηκα, πριν απ’ τους τίτλους τέλους. Το ’χα ξαναδεί πιτσιρικάς και το χλεύαζα. Τώρα με καθήλωνε. Δεν πάμε καθόλου καλά. Ανήκω στην τυχερή γενιά που πρόλαβε τα μελό του Ξανθόπουλου στα τρυφερά της χρόνια. Οι σινεφίλ εσχατόγριες τον αποθέωναν. Τα εγγόνια τις ακολουθούσαν μετά χαράς στους κινηματογράφους για το τζέρτζελο. Σπάγαμε πλάκα. Οι γιαγιάδες έχυναν μαύρο δάκρυ κι εμείς διπλωνόμασταν στα γέλια. Συγκρατώ τη σκηνή όπου η Ρίτα Σακελλαρίου τραγουδάει νησιώτικα. Αγνώριστη. Μελαχρινό, φεγγαροπρόσωπο κοριτσόπουλο με τσεμπέρι και φωνή που σκίζει. Μπροστά της χορεύουν ένστολα συγκροτήματα. Στο πάλκο κελαηδούν δυο μπουζούκια και μολαταύτα ακούγονται βιολιά. Αντε, καλό Πάσχα και του χρόνου (έξω απ’ τα) σπίτια μας.