Χαρά στο κουράγιο μας! Θέλει μηχανές για να συνηθίσεις το μέσα. Να επινοείς τρόπους που ξεσκουριάζουν τα γρανάζια του κορμιού και κρατούν το μυαλό σε εγρήγορση. Απολαμβάνω κάθε πρωί στη βεράντα το μερακλίδικο «ναι και όχι» καφεδάκι μου και, ορμώμενος από τις αντιφάσεις του, υποβάλλω εαυτόν σε ασκήσεις μνήμης. Αναπαριστώ δηλαδή καταλεπτώς τις κινήσεις μου κατά την προηγούμενη. Πού στάθμευσα το αμάξι προχτές, τι διάβασα, τι έφαγα και πότε, τι και ποιους είδα στον δρόμο ή στο γυαλί.
Απείρως ευκολότερο, πιστεύσατε, φαντάζει το να ξαναθυμάσαι χτυπητές πολύχρωμες εικόνες συνωστισμού εποχούμενων και πεζών σε οδούς και πλατείες, μποτιλιαρίσματα, τη βαβούρα του εργασιακού περιβάλλοντος, τα τσουγκρίσματα και το κουβεντολόι σε μπαράκια και ευαγείς οίκους αναψυχής, παρά τη μονότονη διαδρομή από το σαλόνι στο μπαλκόνι και απ’ την κουζίνα στην τουαλέτα και το πισί. Η στενότης του χώρου μετατρέπεται μυστηριωδώς σε αιχμηρό εγχειρίδιο που διαπερνά το ινιακό κέλυφος, διαρρηγνύοντας τους αρμούς της μνημοτεχνικής, ώστε να ’χεις απολησμονήσει το απόγευμα το μεσημεριανό μενού κι ας επρόκειτο για λαχταριστή λιχουδιά.
Ομιχλώδης διόδευση η οδύσσεια στα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού. Οπότε κάνω περιπάτους να ξελαμπικάρω· πρωινές ώρες, κατά προτίμηση, αφού το σούρουπο σε πιάνει κατάθλιψη απ’ την ερήμωση και την καταχνιά. Φροντίζω να ψωνίζω ταυτοχρόνως. Τα απολύτως απαραίτητα, εννοείται, για να ’χω κίνητρο να βγαίνω και την επαύριο. Διαβάζω την εφημερίδα μόλις επιστρέψω. Την έχω ξεφυλλίσει, βέβαια, σε PDF αποβραδίς, αλλά στο χαρτί έχει άλλη χάρη. Προτού ολοκληρώσω την ανάγνωση, εντρυφώ στο πρόγραμμα της τιβί και δη στην αξιολόγηση των ταινιών της ημέρας από τους καλούς μου συναδέλφους. Επιλέγω έργο και τη δεδομένη ώρα ντύνομαι με καθαρά ρούχα, καλλωπίζομαι στον καθρέφτη, θρονιάζομαι στον καναπέ και μεταχειρίζομαι το τηλεκοντρόλ σαν εισιτήριο ονειρικού κινηματογράφου.
Συναρπαστικά φιλμ αξιώθηκα να δω τούτες τις μέρες της απομόνωσης με οδηγό τις προτάσεις της «Εφ.Συν.». Οπως το «Χάος» των αδελφών Ταβιάνι. Σπονδυλωτό αριστούργημα, βασισμένο σε αφηγήματα του Λουίτζι Πιραντέλο, με λαϊκές ιστορίες της Σικελίας που κολλάνε γάντι στις παραλογές της δικής μας παράδοσης. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, πά’ να πει. Σε μία απ’ αυτές πρωταγωνιστεί το θρυλικό δίδυμο Τσίτσο-Φράνκο. Ο Φ. Φράνκι καλείται να επισκευάσει το τεράστιο πιθάρι λαδιού του γαιοκτήμονα Τσ. Ινγκράσια, αλλά δεν υπολογίζει σωστά την καμπούρα του και εγκιβωτίζεται στο εσωτερικό του. Ακρως επίκαιρη αλληγορία του αναγκαστικού εγκλεισμού μας, τον οποίο αδυνατούν να διασκεδάσουν οι σπαρταριστές σκηνές που ακολουθούν.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας