Κρατικά μυστικά

Πριν από 37 έτη σαν σήμερα οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απάγουν τον Αλντο Μόρο, επί χρόνια πρωθυπουργό της Ιταλίας και κορυφαίο στέλεχος των Χριστιανοδημοκρατών, στο πλαίσιο της «εκστρατείας της άνοιξης», που στοχεύει σε καίρια χτυπήματα στην καρδιά της Πολιτείας. Με μια άψογα σχεδιασμένη επιχείρηση, την οποία θα ζήλευαν οι ειδικές δυνάμεις και των πιο προηγμένων στρατών της εποχής, οι αντάρτες πόλης της ένοπλης οργάνωσης της άκρας Αριστεράς αφήνουν νεκρούς στο κέντρο της Ρώμης και τους πέντε φρουρούς της ακολουθίας του επιφανούς πολιτικού και επιβιβάζουν τον ίδιο σ' ένα Φιατάκι 128. Από κείνο το πρωί η γειτονική χώρα δεν θα 'ναι πια η ίδια.

Λαοπρόβλητος και μετριοπαθής ηγέτης ο Μόρο, συγκαταλέγεται στους αρχιτέκτονες του διαβόητου «ιστορικού συμβιβασμού». Την ημέρα μάλιστα της απαγωγής το ιταλικό Κοινοβούλιο πρόκειται να ψηφίσει, για πρώτη φορά στην ιστορία δυτικού κράτους, κυβέρνηση συνεργασίας με το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο στις εκλογές του Ιουνίου 1976 έχει λάβει 34,4% των ψήφων. Οι Ταξιαρχίτες κρύβουν τον όμηρό τους σ' ένα διαμέρισμα μερικές εκατοντάδες μέτρα απ' τον τόπο της επίθεσης, κοντά στο κεντρικό κτίριο της Καραμπινιερίας, κυριολεκτικά κάτω απ' τη μύτη των διωκτικών αρχών, που σαρώνουν σύμπασα την επικράτεια, αναζητώντας τον και στην πιο απομονωμένη αγροικία της υπαίθρου.

Αισιοδοξούν οι Ε.Τ. ότι θα ανταλλάξουν το τόσο μεγάλο ψάρι που κρατούν στα χέρια τους με δεκατρία φυλακισμένα ηγετικά τους στελέχη. Λογαριάζουν, ωστόσο, χωρίς τον ξενοδόχο. Εν προκειμένω τις ΗΠΑ, πράκτορες των οποίων σπεύδουν στη Ρώμη, πιέζοντας την πολιτική νομενκλατούρα να μη διαπραγματευτεί επ' ουδενί με τους απαγωγείς, θωρώντας ανήκουστη τη συμμετοχή κομμουνιστών σε κυβέρνηση χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ.

Ντουβάρι αδιαπέραστο ορθώνεται πανταχόθεν κι οι μέρες περνούν βασανιστικά. Τα βλέμματα ολόκληρου του πλανήτη είναι στραμμένα στη χώρα του Δάντη, όπου εξελίσσεται μια πραγματική κόλαση. Το κόμμα του, το προσφιλές του Βατικανό κι οι υψηλοί κύκλοι του γυρίζουν την πλάτη στον Μόρο, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις αγωνιώδεις εκκλήσεις του ίδιου και της οικογένειάς του για τη σωτηρία του. Οι Ε.Τ. αναμένουν ματαίως μια μικρή έστω υποχώρηση, που θα τις απεγκλωβίσει από το αδιέξοδο. Παραδίδουν έτσι νεκρό το θήραμά τους έπειτα από 55 ημέρες κράτησης και ανακρίσεων, στις οποίες προΐσταται ο επικεφαλής τους, Μάριο Μορέτι, και συνιστούν τη δεύτερη ήττα τους.

Ηθικό και πολιτικό πατατράκ παθαίνουν, καθώς νομίζουν πως το πολυδαίδαλο κράτος προσιδιάζει στη δική τους σταλινική δομή: η κεφαλή του γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά και την τελευταία λεπτομέρεια της λειτουργίας του. Αμ δε! Για ελάχιστα τους διαφωτίζει το θήραμά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, δεν επέλεξε την ένοπλη πάλη. Αναμετρήθηκε με τη δικομματική εξουσία μετερχόμενος τα δικά της μέσα. Μετεβλήθη σταδιακά σε έναν από τους πόλους της. Μαθητεύει ακόμα στα ένοχα μυστικά της, διορίζοντας στον ΕΟΠΥΥ τον εκλεκτό του Αδ-όνειδος και του Βορίδη, συνηγορώντας στην εκχέρσωση των δασών της Χαλκιδικής από την Ελληνικός Χρυσός και πάει λέγοντας. Οσο για τον Βαρουφάκη, δεν έχει προλάβει να εντρυφήσει στα του υπουργείου του. Δεν προλαβαίνει απ' τις συνεχείς φωτογραφήσεις και τις εμφανίσεις στα διεθνή και τα εγχώρια ΜΜΕ.