Επίκαιρος παραμένει ο Νιόνιος –ο Σαββόπουλος, ντε– συναπτές δεκαετίες αφότου ηχογράφησε ορισμένα από τα τραγούδια του. Οχι μόνο επειδή εστιάζουν στα αενάως αδιόρθωτα κουσούρια της φυλής, προσφέροντας εύγλωττα ψυχογραφήματα της αντιφατικότητας του όρου Νεοέλλην, αλλά και διότι, εκτός απ’ την άσκηση οξυδερκούς κοινωνικής κριτικής, οι στίχοι του εντοπίζουν τις λακκούβες με τα δυσώδη λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού στίβου, άλλως πώς τις κουφάλες του εθνικού κορμού. Δεν είναι δύσκολο δα. Από καταβολής του ημετέρου κράτους οι δημόσιοι άνδρες του, εφόσον δεν μπορούν να φθάσουν ούτε στα νυχάκια των ποδιών τον Περικλή, πολιτεύονται με γνώμονα τις παρακαταθήκες του Κλέωνα, με τον λαό διαρκώς κλαίοντα.
Λαγοκοιμόμουν στον καναπέ συννεφιασμένο λιόγερμα της προηγούμενης εβδομάδος με ξεχασμένη την τιβί στο κανάλι της Βουλής, όταν το στερεο-φονικό της απέναντι άρχισε να θορυβεί ως συνήθως στη διαπασών, αλλά όχι ευτυχώς τούτη τη φορά με τα άξεστα σουξέ του συρμού: «Πολλά ήταν τα ψέματα/ που είπαμε ώς εδώ/ ας πούμε και μια αλήθεια/ κι ας πέσει στο γιαλό./ [...] Σημαία από νάιλον υψώνουμε σημαία/ πλαστική/ ο κόσμος δεν έχει τίποτε να χάσει/ και τίποτε να βρει». Αγνοώ τι αναζητούσε ο κοσμάκης, εγώ πάντως βρήκα τα λόγια άκρως παρηγορητικά, εύστροφα και εύστοχα. Πληρωμένο σχόλιο στον ανιαρό και άχαρο διάλογο μεταξύ κωφών περί τη Συμφωνία των Πρεσπών. Πάνω στην ώρα ανέβηκε στο βήμα ο αειθαλής ΘΑλέξης.
Ιδιαζόντως ειλικρινής βάλθηκε, έπειτα από μερικά λεπτά, να επιβεβαιώσει τον Διονύση. «Θα πω ακόμα μια αλήθεια και μετά θα προχωρήσω στα επιχειρήματα», εκμυστηρεύτηκε λοξοκοιτάζοντας τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Μόνο κάποιος που αρθρώνει σπανίως αλήθειες αισθάνεται την ανάγκη να τις προαναγγείλει, σκέφτηκα. Ασε που ο πρωθυπουργός έχει παραδεχτεί σε ανύποπτο χρόνο ότι ακόμα κι οι ελάχιστες που εκστομίζει κατά καιρούς αποδεικνύονται στο τέλος απατηλές αυταπάτες. «Τα ρούχα μου νομίζατε/ πως ήτανε χρυσά/ με παίξατε στα ζάρια/ και χάσατε ξανά», χαλούσε τον κόσμο ο Σαββόπουλος στο μπαλκόνι φάτσα κι οι ρίμες έβγαιναν, θαρρείς, απ’ τα χείλη του ρήτορα. «Με ποντάρατε στους πεσσούς, ταλαίπωροι ψηφοφόροι, διαψευστήκατε οικτρά, πλην όμως οφείλετε να ξαναρισκάρετε για να μη βγει ο μισητός Μητσοτάκης. Ούτως ή άλλως είστε χαμένοι από χέρι», έμοιαζε να λέει.
Τεμενάδες και δη εδαφιαίους υποβάλλω και στον Χριστόφορο Βερναρδάκη. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω πρόσφατες δηλώσεις του. Και δεν τις χορταίνω. «Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λειτουργήσει αυτή τη στιγμή ως ένα είδος φωτισμένου ηγεμόνα, [...] να δει κινήσεις και προς τον μεσαίο χώρο και προς την Κεντροαριστερά, ακόμα και προς τις δυνάμεις της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς», επιμένει. Δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι, πά’ να πει. Σπουδαία υπόθεση το καθηγητιλίκι. Απλά νοήματα, που ο λαός ενώ χρειάζεται μόλις επτά λέξεις να τα εκφράσει, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε, φέρ’ ειπείν, ο προικισμένος διανοούμενος τα αναλύει σε ολόκληρη διατριβή, παραθέτοντας βιβλιογραφία από Γκράμσι μέχρι Λάμψη. Πεφωτισμένη ελίτ έτη φωτός μπροστά! Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, αρκεί να μείνουν στην εξουσία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας