Αναντιρρήτως κάθε κείμενο περιέχει ρυθμό, εκπέμπει ιδιότυπη μελωδία. Απομονωνόμαστε συνήθως καθώς διαβάζουμε. Στο κρεβάτι είτε στην τουαλέτα, στο μπαλκόνι, στο γραφείο ή τον καναπέ του σπιτιού, κλεινόμαστε ερμητικά στον εαυτό μας, αδιαφορούμε για τους θορύβους του δρόμου και τις οχλήσεις των συγκατοίκων μας. Οταν η ανάγνωση λαμβάνει χώρα σε δημόσιους χώρους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο πάρκο ή στην παραλία, απλώνουμε γύρω μας οθόνη αυτοπροστασίας, η οποία μας κρατά προσηλωμένους στο χαρτί. Αλλοτε σιγοψιθυρίζουμε τις προτάσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας και κάποτε αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε με τους διπλανούς μας τις αποστροφές που μας γοητεύουν, απαγγέλλοντάς τες μεγαλοφώνως. Ακριβώς όπως τραγουδάμε δηλαδή.
Ρητώς και κατηγορηματικώς, λοιπόν, τα γραπτά διαθέτουν εσωτερικό τέμπο· δεν χρειάζονται μουσικό χαλί για να αναδειχτούν. Κι όμως, σήμερα θα εκλιπαρούσα θεούς και δαίμονες να χαρίσουν έστω και μια στάλα ήχο στη στήλη. Κι αυτό επειδή παραθέτω τους στίχους ενός εμβληματικού, καίτοι εν πολλοίς άγνωστου, λαϊκού άσματος της δεκαετίας του ’50. Ιδού: «Τώρα που ήρθες είναι αργά/ να ξανασμίξουμε ποτέ μην περιμένεις/ της καρδιάς μου το σαλόνι/ άλλος πια το καμαρώνει/ και κρατάει τα κλειδιά·/ είναι αργά πολύ αργά.// Ηρθε η ώρα για να πονάς/ όπως κι εγώ για σένα κάποτε πονούσα/ στης αγάπης μου το τζάκι/ ήρθε άλλος με μεράκι/ κι έχει ανάψει τη φωτιά·/ είναι αργά, πολύ αργά.// Τώρα που ήρθες είναι αργά/ λησμόνησέ με, ξέγραψέ με πια για πάντα/ στης καρδιάς μου το μπαλκόνι/ ήρθε άλλο χελιδόνι/ κι έχει χτίσει τη φωλιά·/ είναι αργά, πολύ αργά».
Για την ιστορία, το τραγούδι, αλέγκρο ζεϊμπέκικο, ηχογραφήθηκε από τη His Master’s Voice το 1955, με τίτλο «Είναι αργά», αν και σε κάποιες παρτιτούρες της εποχής επιγράφεται «Της καρδιάς μου το σαλόνι». Πρόκειται για σύνθεση του Μανώλη Χιώτη, διευθύνον πρίμο μπουζούκι επίσης στον δίσκο, στον οποίο συμβάλλει και στα φωνητικά. Σε πρώτη εκτέλεση το έχει πει μαγικά η Μάγια Μελάγια, απογειώνοντάς το με την μπάσα χροιά της. Ακολούθησαν η Πόλυ Πάνου, η Καίτη Ντάλη, στα μέσα του ’80 ο Γιώργος Νταλάρας και αρκετοί ακόμα. Το σημείωμα τούτο παραμένει λειψό, δυστυχώς, πάμφτωχο, αφού αδυνατεί να μεταφέρει τα θαυμάσια ηχοχρώματα της Μάγιας και τις απίθανες πενιές του Χιώτη. Ευτυχώς, υπάρχει στον Γκούγκλη.
Αναφέρομαι στο άσμα, ωστόσο, για τα πρωτότυπα λόγια και τον εμπνευστή τους. Σωστό διαμέρισμα η καρδιά της ηρωίδας που, αναζητώντας οικογενειακή θαλπωρή, βρήκε νωρίς τον νοικοκύρη, καθιστώντας τον κλειδοκράτορα. Τα ’γραψε ο Χρήστος Κολοκοτρώνης ή Θεσσαλός, τρισέγγονο του Γέρου του Μοριά, από τους σημαντικότερους στιχουργούς της χρυσής εικοσαετίας του λαϊκού τραγουδιού, που βιοποριζόταν ως δημοσιογράφος. Υπήρξε επίσης συνθέτης, αλλά και τραγουδιστής. Εκείνο το «σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια» στο δικό του ρεφρέν του ύμνου της ΑΕΚ, κατατρύχει την Ενωση ώς τις μέρες μας. Αναχώρησε για τα επουράνια πεντάγραμμα τέτοιες μέρες του 1999.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας