Ο Φίλιππας τότε τον τσάκωσε απ’ τη μέση με τα δυο χέρια και τον απίθωσε απαλά στη σέλα. Προηγουμένως, ο Νώντας είχε γευτεί το μαγικό άγγιγμα σύσσωμης της συντροφιάς. Ολοι μαζί κι ένας ένας χωριστά αισθάνθηκαν την ανάγκη να τον ενθαρρύνουν μ’ ένα χάδι, να του ευχηθούν καλή επιτυχία με μια χειρονομία αβρότητος, εμπλουτίζοντας την αφή με άπασες τις αισθήσεις εν εγρηγόρσει και ταυτοχρόνως με τα πιο ευγενικά αισθήματα. Καταλάβαιναν ότι, όση τρέλα κι αν κουβαλάει, δεν θα σκηνοθετούσε τούτο το παράτολμο εγχείρημα, εάν δεν ήταν θανάσιμα ερωτοχτυπημένος με τη γυναίκα κάτω απ’ το παράθυρο της οποίας θα παιζόταν τα επόμενα λεπτά το απόλυτο θέατρο του παραλόγου, μια διονυσιακή παραφορά που θα προκαλούσε πιθανότατα το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Επινόησε το πιο ριψοκίνδυνο και ηρωικό καμάκι, την εντιμότερη ερωτική πρόταση που έχει υπάρξει. Οπως σε ορισμένα χωριά της Ρούμελης η νύφη απλώνει τα προικιά της σε κοινή θέα έξω απ’ το σπίτι, για να κοπιάσει ως συμμέτοχος στη νέα της ζωή η τοπική κοινωνία, έτσι κι εκείνος κινούσε να κατακτήσει την αγαπημένη του σέρνοντας στο κατόπι του ολόκληρη τη φερνή του. Η δική του προίκα, εν προκειμένω, άρχιζε και τελείωνε στα φιλαράκια του. Ανοιγε διάπλατα την καρδιά στην εκλεκτή του, ξεγυμνώνοντας το ακριβό της περιεχόμενο, τον απέραντο κόσμο που συνιστά το μικρό του σύμπαν: Τα ανάρχια απ’ τα Εξάρχεια, τους μπαρόβιους και το ρεμπετομάνι του κέντρου, τα καψούρια των κέντρων της δυτικής όχθης, τους σκυλόμαγκες της Ομόνοιας, την εκδίκηση της γυφτιάς, χασικλήδες, χαρτοπαίκτες, ζαράκηδες, άτομα του πάθους, εκλύτων ηθών και παρανόμων λεσχών, την αθέατη, αθάνατη Αθήνα, αρμολογημένη με συγκολλητική ουσία το ξενύχτι και το περιθώριο, κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό.
Ο Τσιγγάνος ακορντεονίστας ακούμπησε τρυφερά την παλάμη στο σβέρκο του, τείνοντάς του το πεντακάθαρο, καλοδιπλωμένο, παρδαλό πουκάμισο που φύλαγε ρεζέρβα στο πίσω μέρος της θήκης του οργάνου. Χωρίς να βγάζει άχνα, ξεκούμπωσε με τελετουργικές κινήσεις το λερωμένο με διαδοχικά κύματα ξεραμένου ιδρώτα, που ’πεφτε σακί πάνω του ολονυχτίς, και του το φόρεσε σαν γαμπριάτικο. Ο κλαριντζής καρφίτσωσε στο πέτο του το κατακόκκινο, φλογάτο γαρίφαλο που ’χε κόψει απ’ τα παρτέρια. Καθένας περνούσε μπρος του με τη σειρά, μεταδίδοντας θετική ενέργεια με μια σύντομη, αισθαντική θωπεία, προτού τον σημαιοστολίσει με κάτι ξεχωριστό.
Ως κι η γριά Σμυρνιά με το τσεμπέρι, που λιαζόταν καθισμένη στο καρεκλάκι της πάνω στην άσφαλτο -στη Νίκαια βεγγερίζουν μέχρι σήμερα στα πεζοδρόμια και τα καταστρώματα των οδών, όχι εξαιτίας στενότητος του δομημένου χώρου, αλλά λόγω απλοχωριάς της ψυχής-, συνεπαρμένη απ’ την αλλόκοτη ιερουργία, σηκώθηκε, ξεκρέμασε το φρέσκο ακόμα μαγιάτικο στεφάνι απ’ το ντουβάρι της πρόσοψης και, ψαύοντάς τον στα μάγουλα με μητρική στοργή, το ακούμπησε στο κεφάλι του, σαν φωτοστέφανο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας