Τhanksgiving και πάσης Ευρώπης

Αναχώρησαν οι θεσμοί από την Ελλάδα, αφήνοντας τη διαπραγμάτευση ημιτελή.

Υπήρχε λόγος σοβαρός, όπως μας λένε: η Ημέρα των Ευχαριστιών που γιορτάζεται αύριο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν δεν κάνω λάθος, το Thanksgiving δεν είναι ούτε παγκόσμια ούτε πανευρωπαϊκή γιορτή.

Σεβόμαστε το δικαίωμα της Ντέλια Βελκουλέσκου, που γεννήθηκε στα Καρπάθια, να γιορτάσει το Thanksgiving στη δεύτερη πατρίδα της.

Ομως οι υπόλοιποι; Δεν είναι όλοι τους τέκνα της ευρωπαϊκής γης;

Εκτός και αν, για λόγους ευγενείας, αποφάσισαν να δώσουν την ευκαιρία στην εκπρόσωπο του ΔΝΤ να ανταμώσει με την οικογένειά της αυτή την ιερή για τους Αμερικανούς ημέρα.

Τι θα συνέβαινε όμως αν οι διαπραγματεύσεις διεξάγονταν εκτός ελληνικού εδάφους και ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης ζητούσε τη διακοπή τους λόγω Δεκαπενταύγουστου;

Είναι ωραίο να γιορτάζουν οι άνθρωποι, είναι ωραίο να βρίσκουμε ευκαιρίες για νέες γιορτές.

Η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου καθιερώθηκε και στην Ελλάδα κυρίως χάρη στα τηλεοπτικά πρωινάδικα, τα ζαχαροπλαστεία, τα ανθοπωλεία και τα καταστήματα με είδη δώρων.

Εντάξει, ας χαλαλίσουμε μια ημέρα για τους ερωτευμένους, ας μη μας φοβίζει το επίθετο «ξενόφερτος».

Ούτε το Χαλογουίν (31 Οκτωβρίου) δεν μας είναι πια ξένο. Φέτος, σε κάποια ιδιωτικά σχολεία έγινε γιορτή για τους μικρούς μαθητές, ενώ ταξιδιωτικά γραφεία οργάνωσαν μονοήμερες εκδρομές για μικρούς και μεγάλους.

Κι εδώ δεν μπορούμε παρά να πάμε πάσο. Ας αφήσουμε όλα τα γιορτινά λουλούδια να ανθίσουν.

Συχνά, όταν διαφορετικές εθνότητες συνυπάρχουν ειρηνικά σε μια μικρή κοινότητα, κάποιοι υιοθετούν τα έθιμα των αλλόθρησκων γειτόνων τους.

Π.χ., κάποτε σε χωριά με μικτούς πληθυσμούς, αρκετές μουσουλμάνες έβαφαν κόκκινα αυγά τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Μόνο που σε διεθνή κλίματα συνήθως επιβάλλονται τα έθιμα των οικονομικά και στρατιωτικά ισχυρών.

Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε χαρούμενες Αμερικανίδες να ψήνουν φανουρόπιτα στις 27 Αυγούστου.

Λιγότερο δύσκολο είναι να φανταστούμε τον ελληνικό εορτασμό της 4ης Ιουλίου, της αμερικανικής Ημέρας της Ανεξαρτησίας, όμως πολύ πιο δύσκολο είναι να γιορτάζεται και στην Ελλάδα η ημέρα της πτώσης της Βαστίλης.

Πολλοί ανησυχούν ότι η παρουσία αλλόθρησκων προσφύγων στη χώρα μας θα πλήξει τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής μας.

«Ερχονται για να ζήσουν ανάμεσά μας ή μήπως, αν συνεχιστεί αυτό [η άφιξη προσφύγων], σε λίγο θα ζούμε εμείς ανάμεσά τους;», αναρωτιέται γνωστός αρθρογράφος.

«Μεγάλο πρόβλημα», χαρακτήρισε το ενδεχόμενο ανέγερσης τεμένους στην Αθήνα ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Φαίνεται ότι υπάρχει κίνδυνος να καταντήσουμε σαν κι εκείνους τους χριστιανούς που ζούσαν στην οθωμανική Αλβανία και, σύμφωνα με την περιγραφή ενός Γάλλου περιηγητή στα τέλη του 19ου αιώνα, «τηρούν τη Σαρακοστή και το Ραμαζάνι, βαφτίζουν και σουνουτεύουν [«σουνούτι» είναι η περιτομή των μωαμεθανών] και ασκούν το ίδιο λειψά τόσο τη θρησκεία του Μωάμεθ στα φανερά όσο και τη θρησκεία του Ιησού στα σπίτια τους» (V. Berard, «Τουρκία και Ελληνισμός», σ. 55).

Επομένως, για να μην ισλαμοποιηθούμε, ας αρχίσουμε να γιορτάζουμε το Thanksgiving ή έστω να μπαίνουμε σε «Thanksgiving mood», όπως μας παροτρύνει η διαφήμιση ενός αθηναϊκού εστιατορίου.

Αγαπητοί αναγνώστες, πρέπει να σας αφήσω.

Εχω να ετοιμάσω το αυριανό Τhanksgiving γεύμα: σούπα κολοκύθα, γαλοπούλα γεμιστή, γλυκοπατάτες, μηλόπιτα, ό,τι τρώνε στα Καρπάθια, το Παλαιοζογλόπι και την Πενσιλβάνια δηλαδή.