Διάβασα κι εγώ την έκθεση της Eurostat για την αύξηση της νεανικής ανεργίας στην Ελλάδα.
Το 50,3% των νέων, λέει, δεν έχει δουλειά. Η είδηση με πίκρανε και μάλιστα διπλά.
Δεν είναι λίγο να ξέρεις ότι ένας στους δύο νέους δεν μπορεί, δεν βρίσκει να εργαστεί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η δεύτερη μαχαιριά στην καρδιά ήρθε δυο αράδες παρακάτω.
Γιατί η Eurostat ορίζει ως νέους όσους είναι μεταξύ 18 και 25 ετών.
Στα 30 μου πια δεν είμαι νέος λοιπόν. Κάτι είχα αρχίσει να ψυλλιάζομαι.
Το πρώτο χτύπημα ήρθε περίπου στα 25 μου, όταν για πρώτη φορά ένα παιδί μού μίλησε στον πληθυντικό. Και άντε, αυτό πες το συνηθίζεις.
Ομως σιγά σιγά έρχονται κι άλλα σημάδια. Να περπατάς στην παιδική σου γειτονιά, εκεί όπου σε ήξεραν όλοι και άκουγες το όνομά σου από κάθε κατεύθυνση, και να μη σε αναγνωρίζει ούτε να αναγνωρίζεις άνθρωπο.
Ούτε καν στο ψιλικατζίδικο της γωνίας, το οποίο «έχτισα» ξοδεύοντας μέχρι και την τελευταία δραχμή του χαρτζιλικιού για να γεμίσω το άλμπουμ της «Πανίνι» για το Μουντιάλ του 1994.
Κουτιά ολόκληρα, αλλά ποτέ δεν βρήκα τα αυτοκόλλητα με τον Κάρλος Βαλντεράμα και τον Τσιριάκο Σφόρτσα.
«Τρύπες» θλιμμένες στη σελίδα, κενά, να θυμίζουν πόσες φορές ζήτησα κρυφά λεφτά από τον παππού για να πάρω τη δόση μου, ακόμα ένα φακελάκι.
Και μετά είναι τα σημάδια που σου στέλνει το ίδιο σου το κορμί.
Κάτι οι τρίχες στο μαξιλάρι (τουλάχιστον ακόμα δεν είναι γκρίζες), κάτι το ξύπνημα στη μέση της νύχτας, όταν το φιλμ των ονείρων επιλέγει να κάνει διάλειμμα για τουαλέτα, έρχονται μια χαρά να επιβεβαιώσουν την κατά τη Eurostat κατηγοριοποίησή μου. Ασε το μεθύσι και το ξενύχτι.
Στα είκοσι μπορούσα να μείνω ξύπνιος τρεις μέρες στη σειρά και να αφιερώσω μία τέταρτη στον ύπνο και την ξεκούραση.
Σήμερα για να ξενυχτήσω, όχι μόνο πρέπει να προετοιμάζομαι τρία μερόνυχτα ψυχολογικά, νιώθω μέσα μου τα μεθεόρτια για άλλο τόσο, βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που συμφώνησα να περάσω το βράδυ μου μακριά από το σπίτι.
Να λοιπόν που το χάσμα με βρίσκει πια στην απάνω του όχθη. Για τα καλά.
Μου το επιβεβαίωσε ένα πιτσιρίκι τις προάλλες, όταν έκπληκτο με όσα έλεγα σε μια παρέα, με ρώτησε ευθαρσώς «τι είναι βιντεοκασέτα;».
Αχ, τώρα καταλαβαίνω την κακομοίρα τη γιαγιά μου, η οποία με απογοήτευση με κοιτούσε όταν δεν ήξερα τι είναι το σταχτόπανο ή το ξυλίκι.
Αλλά έννοια σου, μικρέ. Εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι θα 'ρθεις.
Να σε δω σε είκοσι χρόνια να προσπαθείς να εξηγήσεις την τεχνολογία τού CD στον δεκάχρονο του μέλλοντος.
Να δω πώς θα του εξηγείς ότι το 2016 χιλιάδες άνθρωποι έκαναν ουρές έξω από τα μαγαζιά για να αγοράσουν πρώτοι το iPhone 7.
Θα σε κοιτάει με την ίδια λόξα που τώρα κοιτάς εσύ εμένα όταν λέω πόσο ενθουσιασμένος ήμουν όταν στο γυμνάσιο αγόρασα το πρώτο μου γουόκμαν.
Η Eurostat λέει, λοιπόν, ότι δεν είμαι νέος. Επιλέγω να μην της δίνω σημασία.
Τι ξέρουν κι αυτοί; Αντε, να τελειώσει η ιστορία με τις άδειες των καναλιών και τότε θα αρχίσω πάλι να διαβάζω τα στοιχεία της AGB.
Εκεί τουλάχιστον τα νεανικά κοινά είναι 15-44 ετών.
Εχω 14 χρόνια γεμάτα να πουλάω νεολαιοσύνη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας