Παρασκευή απόγευμα το ασθενοφόρο καταφτάνει με καθυστέρηση μιας ώρας για να παραλάβει τον θείο Μιχάλη. Τον βρήκαμε πεσμένο στο πάτωμα της κουζίνας. Ξάδερφος της μάνας μου αγαπημένος, στα γεράματα χώρισε με τη γυναίκα του, τα τελευταία είκοσι χρόνια έμενε μόνος του σε μια γκαρσονιέρα, συντροφιά με τους δίσκους κλασικής μουσικής που είχε αγοράσει στα νιάτα του. Τον συνόδευσα με το ασθενοφόρο ώς το νοσοκομείο που εφημέρευε.
Στη διάρκεια της διαδρομής, όπως τον έβλεπα καθηλωμένο στο φορείο και με τη μάσκα του οξυγόνου στο πρόσωπο, σκέφτηκα ότι ο θάνατος παραμονεύει καθημερινά, ένας ίσκιος που κρύβεται μέσα μας και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να μας κατακλύσει. Φτάνοντας στο νοσοκομείο, συνειδητοποιείς ότι το εθνικό σύστημα υγείας βρίσκεται σε πραγματικά απελπιστική κατάσταση.
Για περίπου μία ώρα θα πρέπει να περιμένεις με το ασθενοφόρο σταθμευμένο στην είσοδο του νοσοκομείου, ώσπου να βρεις κάποιο φορείο για να μεταφέρεις τον άνθρωπό σου στα τμήματα νοσηλείας. Στις περιπτώσεις αυτές, η μεταφορά του ασθενούς γίνεται από τον συνοδό και το πλήρωμα του ασθενοφόρου. Τα κρατικά, όμως, κονδύλια δεν επαρκούν για τους τραυματιοφορείς που χρειάζονται, από την άλλη όμως τα περιστατικά που προσέρχονται στα εφημερεύοντα είναι πάμπολλα και οι ανάγκες μεγάλες.
Σέρνοντας το φορείο μόνη μου, διασχίζουμε με μεγάλη προσπάθεια τον κεντρικό διάδρομο του νοσοκομείου. Παράπονα, διαμαρτυρίες, ουρλιαχτά, κάποιες φορές καβγάδες, τριγύρω ένα πλήθος απελπισμένο και αγανακτισμένο, η κούραση, ο θυμός και ο πόνος αγριεύουν τις ψυχές, η ανοχή και το κουράγιο εξαντλούνται.
Οσο για τον θείο Μιχάλη, κανένας από τους ελάχιστους νοσηλευτές δεν μπορεί να εκτιμήσει τα αίτια της πτώσης, η διάγνωση γίνεται μαρτύριο, ο ασθενής επιβάλλεται να περάσει από το ένα τμήμα νοσηλείας στο άλλο.
Μπαίνουμε πρώτα στο καρδιολογικό, τα φορεία με τους ασθενείς έχουν κλείσει τον χώρο, στη δεξιά πλευρά ένα τραπέζι με τον γιατρό που παίρνει τα στοιχεία κάποιου, σε ένα φορείο ένας άλλος που ακροάζεται μια γυναίκα, η πόρτα ανοιγοκλείνει ακατάπαυστα απ’ αυτούς που περιμένουν με τις ώρες τη σειρά τους, μια νοσηλεύτρια που προσπαθεί να τους εξυπηρετήσει όλους και μια παγωνιά να σου διαπερνάει τα κόκαλα και να σου στεγνώνει την ανάσα. Οι δύο γιατροί που δουλεύουν στο καρδιολογικό δεν σταματούν στιγμή. Οι διαγνώσεις, οι εξετάσεις και οι συνταγογραφήσεις είναι αλλεπάλληλες.
Το νοσοκομείο μπορεί να στερείται βασικά υλικά και εργαλεία νοσηλείας, η προσπάθεια όμως των γιατρών και των νοσηλευτών είναι αξιοθαύμαστη. Υστερα από μία ώρα αναμονή και με ένα καρδιογράφημα που αποφάσισε την παραπομπή μας σε άλλο τμήμα, μεταφερόμαστε στο παθολογικό. Ενα πλήθος κόσμου συνωστίζεται έξω από την πόρτα, κάποιοι προσπαθούν να ανοίξουν δρόμο φωνάζοντας, τα φορεία με τους ασθενείς και τους συγγενείς τους συνωθούνται στο εσωτερικό του ιατρείου και η όλη κατάσταση θυμίζει αυτοσχέδιους νοσοκομειακούς καταυλισμούς σε περίοδο πολέμου.
Τρεις γιατροί και τρεις νοσηλευτές για είκοσι ασθενείς. Πρόσωπα κουρασμένα και απελπισμένα, βλέμματα σκοτεινά από την αγρύπνια και τον πόνο, σώματα ταλαιπωρημένα και στοιβαγμένα πάνω σε κρεβάτια που περιμένουν όπως τα εμπορεύματα στους σταθμούς των τρένων. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ένα προσωπικό που προσπαθεί να αντιμετωπίσει κάθε περίπτωση ξεχωριστά και με κατάλληλο τρόπο, που αγωνίζεται καθημερινά για τη σωτηρία της ανθρώπινης ζωής, ένας αγώνας δρόμου με πολλές θυσίες που δεν ξεπληρώνονται με τίποτα.
Φεύγοντας ξημερώματα απ’ το νοσοκομείο θυμήθηκα τη φράση του Ιπποκράτη «όταν υπάρχει αγάπη για τον άνθρωπο, υπάρχει αγάπη και για την ιατρική», μια φράση που επαληθεύεται για τα δικά μας δεδομένα στον χώρο της Υγείας. Και όσο είναι βέβαιο ότι οι νομοθεσίες και τα διατάγματα διαμορφώνουν πολιτικές και συστήματα, άλλο τόσο σίγουρο είναι πως μόνον η αγάπη για τον άνθρωπο –η ανθρωπιστική καλλιέργεια– διαμορφώνει προσωπικότητες ικανές να υπηρετήσουν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Χωρίς αυτή την «ανθρωπιστική καλλιέργεια» να συνοδεύει και να συμπληρώνει την «επιστημονική καλλιέργεια», δεν θα μπορέσουμε σήμερα να πορευτούμε, να χαράξουμε καινούργιους δρόμους στη σκέψη και στην πράξη. Δεν θα μπορέσουμε καν να υπάρξουμε.
* σκηνοθέτις -παραγωγός
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας