Ενα πρωινό μες στο ψιλόβροχο, καθώς τα ζάλα μου περπατούσανε με σπουδή την Πλατιά Στράτα του Μεγάλου Κάστρου, μαγνήτισε το βλέμμα μου στο αντικρινό πεζοδρόμιο μια αντρική φιγούρα, γοητευτική και ταπεινή, ατημέλητα καλοντυμένη, με ανάστατο σγουρό μαλλί και γένια, που ανάβλυζε γαλήνη κι ηρεμία.
Σκυφτός πάνω στον πάγκο ενός ψιλικατζίδικου, απ’ αυτούς που απλώνονται έξω προς τον δρόμο, ξεφύλλιζε ο Ψαρογιώργης μιαν εφημερίδα χωρίς να νοιάζεται για τις ψιχάλες που στάζανε στην καμπαρτίνα του κι ενώ διαβαίνανε βιαστικά κι αδιάφορα από δίπλα του οι περαστικοί.
Σαν το φτερό διέσχισα τον δρόμο, τον καλημέρισα και του 'σφιξα το χέρι. Εγκάρδια ανταπέδωσε, λιγάκι ξαφνιασμένος από την αναπάντεχη θέρμη μέσα στο καταχείμωνο, μ’ ένα καλοσυνάτο κι αμήχανο χαμόγελο καθώς προσπαθούσε να θυμηθεί αν με ξέρει κι από πού, για να μη με προσβάλει.
Ενα άλλο πρωινό παλιότερα, πέρασαν κάμποσοι χειμώνες από τότε, κουτούλησα στα Εξάρχεια στη Σόλωνος καταμεσής του δρόμου με τον συγχωρεμένο τον Ρασούλη. Πόσο θα κόστιζε μια καλημέρα και μια καλή κουβέντα στα γρήγορα, ελάχιστο δείγμα εκτίμησης και αναγνώρισης; Κι όμως, ξεμάκρυνα μουγκός και άλαλος, λες και συνάντησα έναν άγνωστο, έναν ξένο.
Πόσες φορές μετάνιωσα που δεν κατάφερα να βρω τα λόγια… Οπως και τότε που συζητούσαμε με μια παρέα να συναντήσουμε τον συντοπίτη μας τον Στυλιανό Αλεξίου, απλώς για να έχουμε την τιμή και την ανάμνηση της γνωριμίας αυτού του σπουδαίου ανθρώπου. Μείναμε στη συζήτηση, μας φάγανε οι ανόητες αναστολές μας.
Δεν πάει πολύς καιρός που πήρα μιαν απόφαση και προσπαθώ να την τηρήσω. Τις απρόσμενες στιγμές που θα απαντιέμαι μ’ ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι, που νιώθω πως με καθορίσανε σαν χαρακτήρα κι αισθάνομαι ότι τους χρωστώ γι’ αυτά που κάνουνε και γι’ αυτό που είναι, να τους καλημερίζω και να τους σφίγγω το χέρι αν είναι δυνατόν. Χωρίς να γίνομαι κουραστικός ή φλύαρος, να μην τους αφήνω να προσπερνούνε απλώς σαν ξένοι ανάμεσα σε ξένους.
Είναι μεγάλο πράγμα να δείχνεις την εκτίμησή σου στους ανθρώπους· παίρνουνε δύναμη κι ανατροφοδοτείται η δημιουργικότητά τους, αισθάνονται αναγνώριση και εμπεδώνουνε πως «τίποτα δεν πάει χαμένο», γεμίζουνε με συναισθήματα κι ενέργεια.
Συνάμα, είναι αμφίδρομη η πληρωμή· νιώθεις κι εσύ ότι πρόσφερες σ’ αυτούς που αγαπάς και καμαρώνεις, πως είσαι μια ψηφίδα στη ζωή τους κι όχι ο ασήμαντος, άβουλος και απαθής θεατής, ακροατής ή αναγνώστης.
Το «ευχαριστώ», δοσμένο κομψά κι ανυστερόβουλα, εξισορροπεί τον κόσμο μέσα και γύρω μας και απελευθερώνει. Σε μια κοινωνία εθισμένη στην ανέξοδη και αμετροεπή κριτική, αποκτά αξία δυσθεώρητη, αν κι έχει μηδενικό κόστος. Οι άνθρωποι που μας καθόρισαν, που εκτιμούμε και θαυμάζουμε, είναι οι άνθρωποι δίπλα μας. Ας τους σταματήσουμε για μια καλημέρα· μπορεί να μην έχουμε ποτέ ξανά την ευκαιρία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας