Πάνω από δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που μπήκε ο Πέτρος για μία και μοναδική φορά σε βουλευτικό γραφείο προκειμένου να εξυπηρετήσει προσωπική του υπόθεση κι ακόμα το εξιστορεί. Στυφάδα γεμίζει το στόμα του σαν τα θυμάται∙ ιδρώνει και ξεφυσά, αλλά τα λέει ώς το τέλος, παρόλο που γνωρίζει πως ξέρουμε την ιστορία, λες και γυρεύει εξιλέωση. «Κι άμα δεν ξέρετε γιατί χρεοκοπήσαμε, ακούστε να το μάθετε» ξεκινά πάντα την αφήγηση.
Φρέσκος πτυχιούχος τότε, είχε κάνει αίτηση σ’ έναν φορέα του ευρύτερου Δημοσίου και περίμενε τις κρίσεις, μιας κι οι θέσεις ήτανε μετρημένες κι οι υποψήφιοι αρκετοί. Δεν τον διακατείχε ιδιαίτερη αγωνία, καθότι με τα τυπικά προσόντα που διέθετε θεωρούσε βέβαιη την επιλογή του. Επρεπε, απλώς, να περάσει κι από μια συνέντευξη για να επικυρωθεί το αναμενόμενο.
Μέχρις ότου ένας καλός φίλος και συνυποψήφιος τον θορύβησε δεόντως με μια πληροφορία: τον ενημέρωσε πως κάποιος συγχωριανός του, επίσης υποψήφιος, έβαλε μέσον για να μπει και μάλιστα ο πατέρας του το διατυμπάνιζε στο καφενείο με καμάρι. «Λάβε τα μέτρα σου, γιατί μετά απ’ αυτό, έκαμα κι εγώ το ίδιο, κι απ’ όσο ξέρω το 'χουνε κάμει κι άλλοι!» του εξομολογήθηκε. «Το κόλπο είναι στη συνέντευξη, εκεί κρίνονται όλα».
Θόλωσε ο Πετράκης, του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι που έπρεπε να πέσει χαμηλά και να υποχρεωθεί για να πετύχει αυτό που δικαιούται. Με σκυμμένο το κεφάλι ρώτησε συγγενείς και φίλους κι αυτοί τον παραπέμψανε κατάλληλα, με σύσταση γερή, σε βουλευτή του τόπου. Σαν τηλεφώνησε να κλείσει ραντεβού, με έκπληξη διαπίστωσε πως ήδη ξέρανε για την υπόθεσή του και του ορίσανε συνάντηση αμέσως.
Το σκέφτηκε δυο-τρεις φορές μπρος στη θωρακισμένη πόρτα πριν να χτυπήσει το κουδούνι. Ενα ακόμη βήμα κι έχανε την πολιτική του αθωότητα, τον πρότερο έντιμο βίο του, για πάντα. Δαγκώθηκε και χτύπησε, σαν έφερε στον νου του τους κομματικούς παρατρεχάμενους που οι περισσότεροι πήρανε πτυχίο μονάχα χάρη στην κομματική δράση τους στη σχολή και τώρα θέλουνε να του αρπάξουνε τη θέση. Αραγε έγινε ίσα κι όμοια μ’ αυτούς με το που διάβηκε την πόρτα; Μετά από τόσα χρόνια, τον βασανίζει ακόμα η ερώτηση.
Αμέσως τον στρογγυλοκάθισαν σ’ ένα γραφείο, να γράψει τα στοιχεία του, με ποιου τη σύσταση ήρθε και την υπόθεσή του. Κοίταξε τριγύρω τους παραγεμισμένους φακέλους που ξεχείλιζαν στα εντοιχισμένα ράφια και σκέφτηκε πως όπου να 'ναι θα στριμωχτεί κι αυτός μαζί με τόσους στο αρχείο, να τον κρατά ο βουλευτής απ’ τον λαιμό.
Περίμενε ελάχιστα μέχρι να τον βουτήξουνε και να τον πάνε μέσα. Δεν πρόλαβε ούτε να χαιρετήσει· ήδη ο βουλευτής μίλαγε στο τηλέφωνο με τον κατάλληλο άνθρωπο «διά τα περαιτέρω». Κι αυτός έπρεπε να παρευρίσκεται, αυτήκοος μάρτυρας, για να γνωρίζει σε ποιον έπρεπε τάχα να χρωστά ευγνωμοσύνη· να θυμάται ποιος του εκχώρησε σαν φιλοδώρημα και χάρη αυτό που αξιοκρατικά δικαιούνταν.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας