Σαν κατεβώ στην πολιτεία και μ’ οδηγήσουνε τα βήματά μου στης αγοράς τη στράτα, με μαγνητίζει ευθύς η μυρωδιά που 'ρχεται απ’ τα παραδοσιακά καφεκοπτεία και με τραβά προς τη μεριά τους.
Πλανεύτρα και εθιστική, σίγουρα ακαταμάχητη η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου, καβουρντισμένου καφέ· θες επιτόπου ένα φλιτζάνι, έστω για μια ρουφηξιά, να αισθανθείς τη γεύση και το άρωμα να πλημμυρίζουνε τα σωθικά και τα λαγόνια σου, να συνεχίσεις την ημέρα σου με πιο πολύ μεράκι.
Πάντοτε καταλήγω στου Αρίστου, που συνεχίζει την παράδοση στου παππού του τα χνάρια· μ’ αρέσει να διαβάζω τα ευφάνταστα ονόματα απ’ τα εξωτικά χαρμάνια που έχει αραδιασμένα στις προθήκες, και ας ψωνίζω πάντοτε ελληνικό καφέ.
Εκτός από τις μυρωδιές, ρουφώ μια καλημέρα ανθρώπινη, μπόλικη πολιτική συζήτηση κι ενίοτε και ποδοσφαιρική, ανάλογα το πόσο αργόσχολο με βρίσκει η περίσταση.
Παρέκει υπάρχει ένα γκαζάκι ετοιμοπόλεμο, στο άψε σβήσε καταφτάνει ο καφές, απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση που λένε, και μπαινοβγαίνουνε και ενδιαφέροντες πελάτες· για πότε στήνεται το πηγαδάκι ούτε που το καταλαβαίνεις.
Ανέκαθεν με σαγήνευε η μυρωδιά του καφέ, μου ασκούσε έλξη και γοητεία. Μάλλον θα έπαιξε τον ρόλο του κι ότι μεγάλωσα σε γειτονιά προσφυγική· εκεί ο καφές ήταν πραγματική ιεροτελεστία. Τις χάζευα κάθε πρωί τις Αλατσατιανές και τις Σμυρνιές νοικοκυρές, τα καλοκαίρια που δεν πήγαινα σχολειό και χαΐνευα στον δρόμο· η πρώτη τους δουλειά πριν ξεκινήσουνε φασίνα ή μαγείρεμα ήταν να στήσουνε το μπρίκι.
Και ειδικά τα Σάββατα, μόλις κινούσανε οι άντρες τους κατά την αγορά ή για το καφενείο, αμέσως μαζευόντουσαν κάθε φορά και σ’ ένα σπίτι και βάζανε μπροστά τη φάμπρικα του καφέ. Υπερωρίες έγραφε το μπρίκι προκειμένου να ψήσει την παραγγελιά της καθεμιάς, κι αυτές ξεκίναγαν ψιλή κουβέντα με τις ώρες. Κι άμα καμιά τους είχε νταλκά και ντέρτι, της λέγανε και το φλιτζάνι.
Κι έπειτα τις Κυριακές τα πρωινά στο χωριό, τα πέρναγα στο καφενείο προσκολλημένος στο συγγενολόι. Εκανα χάζι τους πελάτες και πώς ρουφούσαν τον καφέ τους κι εντυπωσιαζόμουν από τις ακατάληπτες παραγγελίες τους: άλλος θα ζήταγε «βαρύ γλυκό», άλλος «γλυκύ βραστό», άλλος «με ολίγη» κι άλλος «πολλά βαρύ και όχι». Παρ' όλα αυτά ο καφετζής το έπιανε το νόημα, καθώς επέστρεφε πίσω απ’ το τεζάκι του χαμογελαστός και καλοσυνάτος να ετοιμάσει τον καφέ του καθενός.
Είναι ωραίο συνήθειο ο άτιμος ο ελληνικός καφές. Ν’ ανοίγεις το φακελάκι και να μοσχοβολά το σπίτι, να τον ανακατεύεις με υπομονή και να τον καμαρώνεις να φουσκώνει. Να τον σερβίρεις από ψηλά ή χαμηλά, ανάλογα τα γούστα και το καϊμάκι που θέλεις να πετύχεις.
Να τον απολαμβάνεις με τα ανάλογα βουτήματα και συνοδευτικά. Γιατί είναι μια παρηγοριά μέσα σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, που νιώθουμε μειονεξία κι αποπροσανατολισμό, να ξέρουμε ότι ερχόμαστε από κάπου και να αισθανόμαστε γλυκά με τις συνήθειές μας· κανείς προορισμός δεν μας ταιριάζει αν απαιτεί να τις απαρνηθούμε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας