Αντισυστημισμός, ο νέος κίνδυνος

Το σύστημα; Δηλαδή; Απειλεί ο Τραμπ τον καπιταλισμό; Υπάρχει η τρομερή πιθανότητα ο Μασκ ή ο Τέιλ να βάλουν μπουρλότο στην «οικονομία της αγοράς»;

Στο αφιέρωμα των «Νέων», η λέξη αντισυστημισμός εμφανίζεται καμιά εκατοστή φορές. Περισσότερο και από τους συνδέσμους ή τις προθέσεις. Περισσότερο και από το ρήμα «είναι». Ακόμα, εντυπωσιακή είναι η πολύ μικρότερη παρουσία του «λαϊκισμού». Σαν να ήταν συνεννοημένοι οι αρθρογράφοι!

Δεν θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω γιατί ο Πρετεντέρης ή ο Κανέλλης έγιναν από αντιλαϊκιστές συστημικοί. Σε ό,τι αφορά τον πρώτο, είναι γνωστό πόσο θαύμασε και εγκωμίασε, τη στιγμή που έπρεπε, τον Καρατζαφέρη - μας το θυμίζει εύστοχα ο Δημήτρης Ψαρράς στο πρόσφατο βιβλίο του για το «Επιτελικό κράτος» (Πόλις, 2024). Για τον δεύτερο, η αντικομμουνιστική μανία είναι καταστατική, εξ ου και η πλήρης έλλειψη χιούμορ. Τα ξέρει, άλλωστε, από μέσα - από την «Εποχή» ξεκίνησε, όπου τα κονσερβοκούτια σκέπαζαν τα πατώματα.

Αποκαλυπτική και για τους δύο, αλλά και για όλο το επαγγελματικό απαράτ, που τους περιστοιχίζει ιδεολογικά (sic), είναι η στάση απέναντι στο κορυφαίο διαχρονικά εθνολαϊκιστικό γεγονός στη σύγχρονη Ελλάδα - τον, κρατικά επιδοτούμενο και παρακρατικά προωθούμενο, μακεδονο-βουκεφαλισμό, με πιο πρόσφατη έκφραση τα περιστατικά του ’18 σε σχέση με τις Πρέσπες. Οταν ο αξιαγάπητος, για τους ίδιους, ηγέτης της αντιλαϊκιστικής πάλης Κυριάκος έδειξε όλη του την ευαρέσκεια απέναντι στους εθνοπαράφρονες ή εθνοπαρανοϊκούς, δύο από τις βασικές εκδοχές του εντόπιου συστημισμού.

Μέγιστος κίνδυνος, παρ’ όλα αυτά, ο αντισυστημισμός και μέγιστη υποχρέωση έναντι της πατρίδας, μην πω του πλανήτη, η υπεράσπιση του συστήματος.

Γι’ αυτό και συντρέχουν τόσο όλοι οι κεντρώοι. Οι άνθρωποι, για παράδειγμα, που, αφού τους διόρισε στα πρώτα νιάτα τους νομάρχες ο Ανδρέας, έγιναν έκτοτε διαπρύσιοι στυλοβάτες της αξιοκρατίας. Πελάτες υψηλού επιπέδου, που δίνουν την ψυχή τους στη μάχη εναντίον του πελατειασμού. Ετοιμοι να βάλουν τα στήθη τους μπροστά στους «αξιοθρήνητους», που έλεγε και η Χίλαρι κι επανέλαβαν οι εδώ ηγερίες. Ας σοβαρευτούμε, όμως. Είναι προφανές, σε όποιον έχει λίγο μυαλό και δεν έχει ειδικά συστημικά συμφέροντα, ότι οι δισεκατομμυριούχοι, που ηγούνται του τραμπικού νεοφιλεφασισμού, είναι πιο σύστημα και από το σύστημα, είναι ο ίδιος ο παροξυσμός του συστήματος. Το να παρουσιάζονται ως αντίπαλοι του establishment θα έβγαζε πολύ γέλιο, αν δεν ήταν τόσο τρομακτική η περίπτωσή τους.

Πιστέψτε με, αν ήταν στην Ελλάδα, ο Τραμπ και ο Μασκ δεν θα συμμετείχαν στον αντιμνημονιακό αγώνα. Θα ήταν μενουμευρωπαίοι με το μαχαίρι στα δόντια.

Για να μην έχουμε καμιά αμφιβολία, άλλωστε, ας θυμηθούμε τι έγραφαν οι Financial Times, την επομένη της νίκης του Τραμπ: «Στους τραπεζίτες, τους τιτάνες των ιδιωτικών κεφαλαίων και στα άλλα στελέχη χρηματοοικονομικών υπηρεσιών τρέχουν τα σάλια (salivate) με την προοπτική της [ακόμη μεγαλύτερης] απελευθέρωσης της αγοράς». Μάλλον, ο αντισυστημισμός τους προκαλεί ακατάσχετη σιελόρροια.

Ο Νίκος Κούρκουλος, σπουδαίος μεταφραστής και διανοούμενος -δείτε το «Ουελελέ» του (Στάσει Εκπίπτοντες, 2024), που εκδόθηκε μετά τον εντελώς πρόωρο θάνατό του-, για να περιγράψει τα σημερινά καθεστώτα της Δύσης μιλάει για κεντρο-φασισμό. Ο Καστοριάδης, 40 χρόνια πριν, τα θεωρούσε φιλελεύθερες ολιγαρχίες, ρέπουσες προς τον ολοκληρωτισμό. Εδώ ήρθαμε. Ακροκεντρώοι και νεοφασίστες του καιρού μας, σε αγαστή συνεργασία, σώζουν μια χαρά το σύστημα. Καταγγέλλουν οι μεν τους δε, σε ένα ξεκάρφωμα πολυτελείας, ενώ μοιράζονται όλα τα βασικά. Σίγουρα τις «μεταρρυθμίσεις» υπέρ της «λιτότητας», που έχουν ρημάξει την εργατική τάξη παντού - η χώρα μας, με την προσήλωσή της στον συστημισμό, κατάφερε παγκόσμια ρεκόρ. Συνέβαλε και ο «ρεαλισμός» τής αείποτε κυβερνώσας -η «ευθύνη» κόντρα στην «πεποίθηση», όπως έλεγε η βεμπεριανή Αριστερά μας-, αλλά δεν θα στερήσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τον εσμό των νεοφιλεφασιστών μας. Θα ήταν άδικο.

Ακόμη και στο antiwoke συμφωνούν, τελικά. Αλλωστε, οι ακροκεντρώοι εξηγούν την άνοδο των τραμποφασιστών πλουτολαϊκιστών ρίχνοντας την ευθύνη και στον υπερβολικά woke προσανατολισμό των «αντιπάλων» τους. Αρες μάρες: ο Μπάιντεν και η Κάμαλα με το Black Lives Matter!

O Ανδρέας Ανδριανόπουλος, στο ίδιο φύλλο, μας εξηγεί πως η νίκη Τραμπ είναι απολύτως λογική, εφόσον οι Δημοκρατικοί αγκάλιασαν απόψεις του τύπου «η κηπουρική εμφορείται από ρατσισμό» ή «νεογέννητα ενός έτους μπορούν να επιλέξουν το φύλο τους». Αναρωτιέται, μάλιστα, μήπως ο Τραμπ είχε δίκιο σχετικά με τη νοθεία του 2020!

Σε ό,τι αφορά τους συστημικούς μας, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν το ’15 απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Τραμπόπουλος θα ήταν φανατικοί υποστηρικτές του. Εσείς;