Ενα από τα συνθήματα της γενιάς του Πολυτεχνείου ήταν: «Οι φοιτητές δεν βολεύονται, βουλεύονται». Μια ξεκάθαρα διατυπωμένη σκέψη, της οποίας το νόημα ήταν σαφές. Εμείς οι φοιτητές δεν επαναπαυόμαστε στην εξασφάλιση της καλοπέρασής μας, αλλά δηλώνουμε την πρόθεσή μας να θέσουμε κοινούς στόχους επιτακτικής αλλαγής της παρούσας πολιτικής κατάστασης και να επιδιώξουμε να τους πραγματοποιήσουμε. Δεν ιδιωτεύουμε, δεν δρούμε ατομικά, βγαίνουμε από τα σπίτια μας –με μια μεταφορά αναλογική, μετακινούμαστε από το εγώ στο εμείς– και αγωνιζόμαστε στους δρόμους διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο για μας και τα παιδιά μας.
Προτάσσουμε στις διεκδικήσεις μας τη διασφάλιση οικουμενικών αγαθών, όπως η ίση πρόσβαση στην τροφή, την παιδεία και την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία.
Οι ίδιοι αυτοί φοιτητές μεγάλωσαν βέβαια από τότε, τέλειωσαν τις σπουδές τους, δούλεψαν, έκαναν οικογένειες και αρκετοί από αυτούς εξαργύρωσαν τις δηλωμένες προθέσεις της νιότης τους για δικαιοσύνη, παιδεία και ελευθερία σε άκοπα βουλευτιλίκια, σε αθέμιτο πλουτισμό, σε σεσημασμένες συμπεριφορές ασύδοτης προπέτειας και αλαζονείας.
Και έμειναν εμβρόντητοι, αμήχανοι και όλο και περισσότερο σιωπηλοί οι όποιοι εναπομείναντες αριστεροί που επέλεξαν τον μοναχικό δρόμο, οι φωνές τους είναι πια ασθματικοί ψίθυροι που τρεμοσβήνουν στο θαμπό ημίφως της θρυμματισμένης σοσιαλιστικής ιδεολογίας και χάνονται στο σκοτάδι του επερχόμενου φασισμού με τα χίλια φευγαλέα ή μη προσωπεία. Στο μεταξύ, τα παιδιά της γενιάς του Πολυτεχνείου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια κοινωνική συνθήκη πρωτοφανούς ευμάρειας και καλοπέρασης.
Ελευθερία και ψωμί αποκτήθηκαν – και μάλιστα το πρώτο σε αφθονία. Η παιδεία ωστόσο ήταν πάντα μια μορφή περιττής πολυτέλειας σε αυτόν τον τόπο. Ο βαθιά αγράμματος λαός βρέθηκε να διασκεδάζει μέχρι πρωίας, να χορεύει ζεϊμπέκικους με πόζα ψευτόμαγκα στα μπουζουξίδικα, να ανακαλύπτει τα «ροκφόρ και τα κομφόρ», να σφετερίζεται δουλειές και θέσεις εξουσίας με ρουσφέτια και εκδουλεύσεις, να μαθητεύει στη μίζα και στην εξαπάτηση και επιπλέον να θριαμβολογεί που τα καταφέρνει όλα αυτά, παρακινούμενος άλλωστε από τα παραδείγματα λαμπρής εντιμότητας και αξιοπιστίας αυτών που τον κυβέρνησαν τα τελευταία 50 χρόνια. Και έρχεται το τέλος του ατελείωτου πάρτι με τρόπο οδυνηρό και με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.
Η κληρονομιά της γενιάς του «όσα φάμε κι όσα πιούμε κι όσα αρπάξει ο κ@λος μας» διόλου δεν βοήθησε την ίδια και τα παιδιά της να διαχειριστούν τη φτώχεια και την επέλαση της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, καθώς άδεια από ισχυρές πνευματικές αξίες ήταν ανίκανη να επεξεργαστεί και να ερμηνεύσει γόνιμα τη νέα πραγματικότητα.
Πώς λοιπόν να οργανωθεί συλλογικά από όλα αυτά τα παιδιά ένα κοινό όραμα για μια καλύτερη ζωή, όταν αυτό που έχει συστηματικά αναχθεί σε πρωταρχική προτεραιότητα στην κοινωνία όπου ζουν είναι η ατομικότητα; Οταν τα μέλη της οικογένειας είναι σκυμμένα πάνω από ένα κινητό ή ένα λάπτοπ, βουβά και ακούνητα ανθρωπάκια; Οταν στους τοίχους των πόλεων διαβάζει κανείς φράσεις όπως: Βασανίζομαι - Υπάρχει ζωή πριν από τον θάνατο; - Κόκο μπλόκο - Ρούχα Αρμάνι και μυαλό χαϊβάνι - Μπίρα να ρέει κι όλα είναι οκ - Μέσα μου όλα είναι πουτάνα.
Κι η ζωή εκεί έξω ένας πανταχού παρών χαμαιλέοντας νταβατζής.
*Συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας