Η βία της βιο-ψηφιοποίησης

Η μπίζνα (βλ. πρωτοσέλιδο «Εφ.Συν.» 24/10 και ανάλυση Π. Κοσμά) είναι τεράστια και ένα ολιγοπώλιο παρόχων λογισμικού έκδοσης παραστατικών θα εισπράττει κάθε μήνα λεφτά από περίπου ένα εκατομμύριο μικρομεσαίους (οι οποίοι ακόμα και όταν στέλνουν παραστατικά στο Δημόσιο πρέπει μόνο μέσω αυτών των παρόχων να το κάνουν).

Η ζωή και η εργασία γίνονται «ψηφιοποιημένη απόδειξη» σχεδόν για τα πάντα. Ο αυτοαπασχολούμενος επαγγελματίας πρέπει να αγοράσει και να εγκαταστήσει στο γραφείο ή στο μαγαζί του ολοένα και πιο έτοιμα πακέτα software.

Και να εισάγει συνεχώς δεδομένα ώστε να εκδίδει δελτία αποστολής, τιμολόγια, αποδείξεις, διασταυρώσεις με λίστες προμηθευτών και πελατολόγια, να κατανέμει σωστά μικτά μεγέθη και πραγματικές δαπάνες (σημ.: εννοείται ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν και λογισμικά «λογιστικά» πακέτα, οπότε θα είναι μάλλον περιττοί οι φοροτέχνες-λογιστές).

Ανθρωποώρες και χρήματα θα ξοδεύονται συνεχώς ώστε να συμμορφώνεται ο πολίτης με τη φορολογική διοίκηση. Ο τεχνοκρατισμός και η βελτιστοποίηση ελέγχου εσόδων και φόρων έγινε καταναγκαστικός ψηφιοποιημένος βίος: ο ιδρώτας γίνεται data και πρέπει αυτά να είναι ακριβή ώστε να μην καταχρεωθούμε ξανά ως χώρα (υποτίθεται), χωρίς να αφορά την πολιτική ηγεσία αν αυτό τελικά κοστίζει στο γραφείο και στο μικρομάγαζο, αν δηλαδή χρεωθεί ο πολίτης που άνοιξε μια μικρή επιχείρηση…

Η παραγωγή και παροχή προϊόντων και υπηρεσιών μετατρέπεται σε συνεχή διαδικασία διαβίβασης εγγράφων, καταγραφών, διασταυρώσεων: θα δουλεύουμε περισσότερο, όχι για να κερδίζουμε περισσότερα, αλλά για να στέλνουμε στην αγορά και στο κράτος οτιδήποτε κερδίζουμε.

Μια βίαιη ψηφιοποίηση σαν αυτή γεμίζει όμως τελικά με άμεσα πλεονάσματα το δημόσιο ταμείο, αλλά και τροφοδοτεί με μεγάλα κέρδη ένα ολιγοπώλιο παρόχων λογισμικού.

Την ίδια ώρα που αυτό το σκηνικό εντείνει φυσικά τη συνθήκη βιοεξουσίας και ελέγχου των οικονομικών υποκειμένων.

Δεν πατάσσεται έτσι η φοροδιαφυγή. Δεν καλλιεργείται με αυτόν τον τρόπο η φορολογική συνείδηση. Η βίαιη επιβολή για άμεση αποστολή δεδομένων έχει κόστος για τον επαγγελματία: ψυχικό, οικονομικό, εργασιακό, παραγωγικό.

Αλήθεια, πόσο θα μειωθεί όμως μακροπρόθεσμα το τελικό διαθέσιμο εισόδημα, το τελικό καθαρό κέρδος του καθενός δηλαδή, όταν σε περιβάλλον υψηλής φορολογίας, πληθωρισμού, ανταγωνισμού και κερδοσκοπίας των ολιγοπωλίων στη ζωή μας, καλούμαστε να περνάμε σε καλούπια στις οθόνες τιμολόγια και παραστατικά, για ώρες σχεδόν κάθε μέρα;

Και τι μένει στο τέλος όταν κάθε τρεις και λίγο πληρώνουμε λεφτά για εγκατάσταση λογισμικών και τερματικών που απαιτούν κόστη συντήρησης και υποστήριξης;

Θα μετρήσουμε ποτέ πόσο ανθρώπινο κεφάλαιο σπαταλάμε, πόση διανοητική και δημιουργική παραγωγικότητα καίμε συγκριτικά με την τεχνολογική καινοτομία, και πώς αυτό το «δημιουργικό έλλειμμα» δεν αφαιρείται ποτέ από το συνολικό μέγεθος της παραγωγικότητας;

Πόσο ανταγωνιστική γίνεται τελικά μια μικρομεσαία ή ατομική επιχείρηση (προκειμένου να μη χάνει έσοδα το σπάταλο κομματικό κράτος) όταν ο βιοπαλαιστής επαγγελματίας αναγκάζεται να πληρώνει λογισμικά και να ξοδεύει ο ίδιος χρόνο από την ημέρα του, αντί να βγαίνει στην αγορά για πωλήσεις ή να επενδύει για να καινοτομήσει;

Και τι σημαίνει πρακτικά «μείωση στα κόστη διαχείρισης και διεκπεραίωσης» (με τις online πλατφόρμες του Δημοσίου για ψηφιοποίηση των πάντων) όταν αναγκάζεται ένας μικρομεσαίος μεροκαματιάρης να διαβιβάζει δεδομένα και να διεκπεραιώνει φορολογικά και παραστατικά προς το Δημόσιο ή μεταξύ πελατών-προμηθευτών;

Ως πότε δηλαδή θα συνάπτουν σχέση με τα φέουδα της βιοεξουσίας οι δύο μεγάλοι συνέταιροι (αγορά και κράτος) ώστε να αποσπούν, εν ονόματι της τεχνολογικής καινοτομίας και των αυτοματισμών, υπεραξία και ιδρώτα από τον μικρομεσαίο (που νομίζει ότι είναι «μέσα στην αγορά», ενώ στην ουσία πάντα θα «πληρώνει» τους μεγάλους που δομούν ολιγοπωλιακά σχήματα σε αυτήν...);

Το ελληνικό κράτος και οι πολίτες του εισάγονται έτσι βίαια στη μελαγχολική εποχή του «ψηφιακού χαρταλισμού», αφού μετά την πανδημική συνθήκη επικρατεί διάχυτος ένας τεχνοφετιχισμός από τον οποίο απορρέουν μια «αίσθηση ευημερίας», ένας αέρας «εκσυγχρονισμού» που αναζητούσε για δεκαετίες το κοινωνικό σώμα.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που συμβαίνει στον τόπο -αυτή η βίαιη ψηφιοποίηση του οικονομικού και κοινωνικού μας βίου- δεν είναι παρά μέρος ενός ευρύτερου διεθνούς σχεδίου ψηφιακής χαρτογράφησης του χωροχρόνου στο σύστημα. Και πιο συγκεκριμένα μια αποτελεσματική «κατανομή των ποιοτικών ποσοτήτων» του μεταβλητού κεφαλαίου μέσα από την καινοτομική τεχνολογία.

Σε κάθε κράτος στήνεται ουσιαστικά ένα matrix όπου η εργατική τάξη (μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι) θα αναπαρίσταται ως το mega καταναλωτικό αλλά και φορολογικό simulacrum.

Τα υποκείμενα της τάξης αυτής θα εναρμονίζονται με τους αυτοματισμούς της δημοσιονομικής ευστάθειας και ουσιαστικά θα εισάγονται ολοένα και πιο «συμμορφωμένα» στις συναλλακτικές λειτουργίες της αστικής κοινωνίας (ως πολίτες-καταναλωτές).

Αυτός λοιπόν ο εμπροσθοβαρής νομοθετημένος χαρταλισμός πιέζει εκ των πραγμάτων το όλο σύστημα να εξωθηθεί σε προτεσταντικού τύπου θεσμικότητες (ψηφιοποίηση, online συναλλαγές κ.λπ.).

Αν το δει κανείς από τη σκοπιά της παγκόσμιας αγοράς πρόκειται για ακόμη μία αναδίπλωση του κρατικού καπιταλισμού (για τον έλεγχο των ροών χρήματος).

Μικρές οικονομίες όπως η δική μας θα γίνονται ολοένα και πιο ελεγχόμενες, ολοένα και πιο κεντρικοποιημένες.

Η βιοεξουσία θα επιστρατεύει τη βίαιη ψηφιοποίηση και θα δομείται σταδιακά ένα νέο «καθεστώς» ταύτισης της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου με την πολιτική διοίκηση (ένας δομικός συνδυασμός που «παίζει» με τα εσωτερικά όρια του συστήματος).

Ο μικρομεσαίος και ο μισθωτός θα διεκπεραιώνουν ψηφιακές υποχρεώσεις, ουσιαστικά θα συμβάλλουν στην «ψηφιακή εκκαθάριση» του συστήματος, σε έναν λογισμικό αντιλογισμό, κάνοντας upload συνεχώς παραστατικά και συναλλαγές και δίνοντας μονίμως «αναφορά» στο κράτος και στη χωροχρονική εξουσία της αγοράς.

Την ίδια ώρα που η ενδυνάμωση των πολιτικών άκρων δεν θα επιτρέπει να αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στη «διεκπεραιωτική» κοινωνία της ψηφιακής καθημερινότητας.

Και την ίδια ώρα δεν θα εισέρχεται στο συλλογικό ασυνείδητο ότι η παγκόσμια πολεμική μηχανή συνεχίζει να συντηρεί τον πληθωρισμό και την κινητικότητα των κεφαλαίων.

Κάτι που σημαίνει ότι το σύστημα έχει εσωτερικεύσει την αδυναμία να δημιουργηθεί ένας μη πολεμικός ανταγωνιστικός πόλος (ένα εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης δηλαδή).

Απασχολημένοι με την ψηφιακή αποτύπωση των συναλλαγών μας δεν χρειάζεται να κρίνουμε αν συναλλάσσεται ο θάνατος αμάχων με το κέρδος…