Το δεύτερο Σάββατο του Οκτωβρίου, όπως και του Μαΐου, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Αποδημητικών Πτηνών. Ο Φρόιντ, το 1919, στο «Ανοίκειο», υποστηρίζει ότι οι ποιητές έχουν την ικανότητα να γνωρίζουν ένα σωρό πράγματα ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, τόσα που η φιλοσοφία όπως λέει -και παρά την εκτίμηση που της είχε- δεν μας έχει επιτρέψει να γνωρίσουμε. Η ποίηση εντόπισε από τη «χαραυγή» του πολιτισμού τα φτερά. Αυτή η διαρκής μετανάστευση από τη γη στον ουρανό κι όσα αυτά ενδέχεται να συμβολίζουν, αυτή η γύρα και το ενδιάμεσό της θεοποιήθηκαν από αρχαίους πολιτισμούς αφού οι άνθρωποι είδαμε το ανείπωτο που αιώνες αναζητούμε συμβολοποιημένο «στο φτερό που μας σκάβει κι ανοίγεται η τρύπα», και η πληγή «του στοχασμού που πια δεν κλείνει», όπως γράφει στη «Φαίδρα»(;) ο Ρίτσος.
Το «κενό», βέβαια, έχει να κάνει και με το αποτύπωμα που η γλώσσα αφήνει στον άνθρωπο και αυτό είναι θεμελιώδες. Ετσι είναι η γλώσσα της ποίησης, του ποιώ, που, καθιστώντας τα πετούμενα ισχυρά τελετουργικά εργαλεία, τα χρησιμοποιεί για να εκφράσουν βαθιά οντολογικά ερωτήματα του και της ανθρώπου. Ο μύθος του φυλακισμένου πουλιού έχει παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο στη λογοτεχνία. Ο Ησίοδος χρησιμοποίησε τον μύθο του φυλακισμένου από το γεράκι αηδονιού για να δείξει πόσο οι αδύναμοι πρέπει να υπακούουν στους δυνατούς, πόσο δίχως αντίκρισμα είναι κάθε πέταγμα προς τον ουρανό. Λέγεται ότι το κείμενο αυτό υπήρξε η αφορμή ώστε ο Σολωμός, έπειτα από αιώνες, να αποδώσει «διά της ποιήσεως» δικαιοσύνη. «Ακου, ω γεράκι, το φτωχό αηδόνι...» ξεκινά ο Επτανήσιος. Δεν είναι τυχαίο πως στην εκτέλεση ακινητοποιούνται τα χέρια, ούτε η τρυφερή αναφώνηση «πουλί μου» για τη συνέχειά μας, τα παιδιά.
Ισως γιατί τα πουλιά και η ελευθερία του πετάγματος, η ώση και η άνωση έξω από τα ποικίλα μας κλουβιά που αποτελούν την πιο βαθιά φυλακή μας, ανατρέπουν μια φύση ανθρώπινη με όνειρα από ουρανό και φτερά από χώμα. Ανατρέπουν, ή έστω το προσπαθούν -αν σε συναντούν έκπληκτα ως άνθρωπο που δεν κρατά τουφέκι (για να θυμηθούμε τη Χαρά Πρεβεδώρου)-, τη «σωστή» -σύμφωνα με τις χειριστικές και χειραγωγημένες κοινωνικοπολιτικές μας αφηγήσεις- εκδοχή της κοινωνικοποίησης, που ορίζει σχεδόν τελεσίδικα το εύρος της εμπειρίας.
Μπορεί στη δυτική παράδοση των πολλών τελευταίων αιώνων τα πουλιά, όμοια με όλες τις «αναξιοβίωτες» μορφές ζωής, να θεωρήθηκε ότι δεν έχουν ούτε βούληση ούτε ψυχή, αλλά ταυτόχρονα ήταν κι είναι ένας τρόπος για να αναδείξουν, να δημιουργήσουν ή να αποκαλύψουν οι άνθρωποι τη δική τους. Ακόμη και μπροστά στην κάννη των κυνηγών.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας