Εφυγα χθες βράδυ γεμάτος ελπίδα από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Αντίστροφη Ανωση» της Κανελλίνας Μενούτη στην Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη Ληξουρίου. Γιατί, ανάμεσα στα άλλα, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τον εξαιρετικό λόγο ενός νέου ανθρώπου, που κι εγώ και η Κανελλίνα είχαμε την τύχη να είναι μαθητής μας: του Ανδρέα Τρίκαρδου.
Είναι μόλις 17 ετών κι ήταν η πρώτη φορά που μιλούσε σε μια τέτοια εκδήλωση. Και κατάφερε να μας συνεπάρει όλους. Γιατί δεν ακολούθησε (ευτυχώς, Θεέ μου) κανένα από τα κλισέ που μαθαίνουμε στα παιδιά στο σχολείο. Δεν τήρησε κανέναν από τους κανόνες «ανάλυσης» που κάνουν τη λογοτεχνία τόσο βαρετή στα μάτια των παιδιών. Μίλησε με την ψυχή του, με εξαιρετικά ελληνικά, με έναν λόγο που είχε και δομή και συνοχή αλλά και συναίσθημα.
Ηταν ο εαυτός του, είχε ταυτότητα και υπογραφή: Ανδρέας. Και βρήκε μόνος του τους καλύτερους εκφραστικούς τρόπους να μας ξεδιπλώσει υπέροχα νοήματα, αισθήματα και συλλογισμούς, γιατί ένιωσε ελεύθερος να πει αυτό που νιώθει.
Ο Ανδρέας και χιλιάδες άλλα παιδιά αναγκάζονται να μπαίνουν κάθε χρόνο στην προκρούστεια λογική να ασκηθούν να γράφουν εκθέσεις «προσαρμοσμένες» σε αραχνιασμένα πρότυπα, να παράγουν κείμενα προβλέψιμα, στρογγυλεμένα, «ζυγισμένα», πλαστικά, άνευρα, χωρίς ζωή.
Χθες ο Ανδρέας, ένα φωτεινό μυαλό με φωτεινή ψυχή, έλαμψε και μας συγκίνησε γιατί κανείς δεν τον έβαλε σε καλούπια. Γιατί χρησιμοποίησε την υποδομή του, τις γνώσεις, αλλά και το συναίσθημά του, για να γράψει, να μας μιλήσει χωρίς τους περιορισμούς των συμβάσεων, των ορθοτήτων, των «πρέπει».
Και δεν είναι μόνο εκείνος.
Είναι πολλά τα παιδιά που μέσα στην πίεση και στον όγκο της ύλης των Πανελλαδικών εξακολουθούν να ονειρεύονται και αναζητούν κάποιο διέξοδο για να φανερώσουν την ομορφιά που έχουν μέσα τους... Κάποια, μέσα από τον λόγο. Και μπορούν να μας δώσουν σπουδαίο λόγο. Φτάνει επιτέλους να τα αφήσουμε να εκφραστούν. Αυτά τα παιδιά που, το ξαναλέω, δεν είναι λίγα, που επιμένουν να αναπνέουν ενώ εμείς τα στραγγαλίζουμε με ύλες, επαναλήψεις, εξετάσεις και βάσεις, μου γεμίζουν την ψυχή με ελπίδα και μου θυμίζουν αυτό το αγαπημένο μου ποίημα της Emily Dickinson (βλέπε Υστερόγραφο).
Είμαι σίγουρος πως θα διαβάσω κι άλλα σπουδαία πράγματα από τον Ανδρέα. Και πως θα με ξανακάνει πολλές φορές περήφανο...
ΥΓ. Emily Dickinson, «Hope»
Η Ελπίδα είν’ πράγμα με φτερά – μες στην ψυχή κουρνιάζει,
με δίχως λέξεις τραγουδά,
στιγμή δεν ησυχάζει.
Κι ηχεί στην μπόρα πιο γλυκά –
αισχρή η θύελλα θα ’ναι
που τα μικρά απειλεί πουλιά
ζεστούς που μας κρατάνε.
Την άκουσα στου Κρύου τη γη,
στα Βάθη τ’ αφρισμένα –
αλλά ούτε ψίχουλο αυτή
δεν γύρεψε από μένα.
(μετάφραση ποιήματος: Κώστας Κουτσουρέλης)
* Καθηγητής (και μαθητής) του Ανδρέα
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας