Οποιος έχει στοιχεία, στον εισαγγελέα

15.5.1998 – Κ. Σημίτης: «Οποιος έχει στοιχεία που τεκμηριώνουν ισχυρισμούς για δήθεν σκάνδαλα να τα καταθέσει στον Εισαγγελέα. Ο δρόμος προς τον Εισαγγελέα είναι γνωστός»

Περισσότερα από είκοσι έξι (26) χρόνια μετά, να ’μαστε πάλι εδώ Αντρέα, όπως λένε κι οι στίχοι του Ρασούλη. Με αφορμή την ανάρτηση Κασσελάκη και τον σχολιασμό αυτής εκ μέρους του ναυάρχου Αποστολάκη. Ο οποίος είναι σήμερα βουλευτής Επικρατείας, ωστόσο έχει διατελέσει Α/ΓΕΝ, Α/ΓΕΕΘΑ και ΥΕΘΑ, που σημαίνει ότι είχε εποπτεία σε ένα από τα πλέον διαβόητα σημεία συναλλαγών με μαύρο πολιτικό χρήμα. Κι όποιος νομίζει ότι αυτά γίνονταν μόνο παλιά, ας εξηγήσει γιατί το Predator παρακολουθούσε όλους τους εμπλεκόμενους σε προμήθειες εξοπλισμών.

Μεσολάβησαν από τότε χρεοκοπία, μέτρα διαφάνειας, μνημόνια, και το κόμμα που ηγείτο ο κ. Σημίτης σχεδόν διαλύθηκε για να επέλθει η ανεπίληπτη διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ και τέλος η δεξιά παλινόρθωση. Το ότι βρίσκεται η δημόσια συζήτηση στην ίδια αφετηρία, δείχνει ότι ο στρουθοκαμηλισμός μάλλον συνεχίζει να είναι το εθνικό μας σπορ. Οι παραινέσεις στον ναύαρχο, α λα Σημίτη, υπήρξαν εξίσου υποκριτικές και ο νοών νοείτω. Προφανώς η γνώμη των απλών ανθρώπων είναι άλλη, αλλά το σύστημα (πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ.) εξανέστη.

Μερικοί στην ανάρτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ διέκριναν στροφή εναντίον της συμπόρευσης ή και συναίρεσης των κομμάτων της δημοκρατικής παράταξης. Κάτι που αναφερόταν αποκλειστικά στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ (οικονομικά, μέτρα λογοδοσίας, κομματικά ΜΜΕ κ.λπ.) έπρεπε άραγε να απευθύνεται και στον κ. Ανδρουλάκη; Μα ένας από τους όρους της πρότασης Κασσελάκη της 13ης Ιουνίου ήταν αυτολεξεί: «Συντεταγμένα, με διαφάνεια μπροστά στα μάτια όλου του ελληνικού λαού, με σεβασμό στην αυτοτέλεια των υφισταμένων σχημάτων».

Η πρόταση συνεργασίας έως και συναίρεσης της 13/6 και η πρόσφατη για τα μέτρα διαφάνειας και λογοδοσίας μπορούν να συνδυαστούν. Ενα νέο κύμα θεσμικών πρωτοβουλιών απαιτείται για την οχύρωση της δημοκρατίας απέναντι στην παρακμή της βαλκανικής κλεπτοκρατίας που κρατά τη χώρα σε παραγωγική καθήλωση. Το ελληνικό όνειρο που επαγγελλόμαστε ως στρατηγική όλων των μη προνομιούχων ακριβώς γι’ αυτό χωρά τους ανθρώπους που επιχειρούν. Γιατί με την επιβολή κανόνων ίσων ευκαιριών, με την επαναφορά της «τυχαιότητας» στη θέση της σημαδεμένης τράπουλας, θεωρούμε ότι θα επέλθει παραγωγικό άλμα κι από τη μεγέθυνση της πίτας.

Οπότε δίνεται η προτεραιότητα στους πιο ευάλωτους και η βελτίωση τους νομιμοποιεί από πλευράς κοινωνικής δικαιοσύνης και την κερδοφόρο μεγέθυνση του επιχειρηματία. Οπως στον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε άλλα σχήματα ή ανένταχτους δημοκράτες υπάρχει ένας πλούτος ιδεών, σχετικά. Ενα από τα σημεία προγραμματικής σύγκλισης να είναι αυτή που αφορά τα μέτρα διαφάνειας και λογοδοσίας, μετά από τον Αρμαγεδδώνα του κράτους των απευθείας αναθέσεων και των απλήρωτων κομματικών δανείων. Θα μπορούσαμε από κοινού να πορευτούμε προς μια συνεδριακή επεξεργασία ενός πλήρους πλαισίου.

Είναι ανάγκη να εφαρμοστούν πραγματικές ελεγκτικές διαδικασίες για τη διαχείριση του λεγόμενου «πολιτικού χρήματος», ώστε να ερευνάται ουσιαστικά όχι μόνο το «έσχες», αλλά ιδίως το «πόθεν» των πολιτικών προσώπων. Απαιτούνται αυστηροί και εφαρμόσιμοι κανόνες ελέγχου των οικονομικών των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων και ιδίως της διάθεσης της κρατικής χρηματοδότησης. Μας χρειάζεται ένα νέο σύστημα «Διαύγειας» στα οικονομικά των κομμάτων και στον δανεισμό των πολιτικών, ώστε να μη δηλητηριάζεται η λειτουργία του πολιτεύματος από «μαύρο» και άδηλο χρήμα που διοχετεύεται από επιχειρηματικά συμφέροντα.

Παράλληλα, πρέπει να υπάρξει κώδικας υποχρεώσεων, δεοντολογίας και χρηστής διοίκησης των μελών της κυβέρνησης και του συνόλου των κρατικών αξιωματούχων. Κυρίως απαιτείται η υποχρέωση παραίτησης ή αποπομπής του υπαίτιου σε περίπτωση παράβασης αυτών των κανόνων πολιτικής δεοντολογίας. Η παραβίαση ασυμβίβαστου, η αποδοχή δώρων, η αδικαιολόγητα ευνοϊκή ή δυσμενής μεταχείριση ή η κατά προτίμηση διεκπεραίωση υποθέσεων, η αστοχία στην επιλογή προσώπων, η αποτυχία στην επίτευξη στόχων, η υπόνοια επίμεμπτων συμπεριφορών ή σκανδάλων, η παρέμβαση σε εκκρεμείς δίκες ή σε εκλογικές διαδικασίες συλλογικών φορέων, θα οδηγούν πλέον στην υποχρέωση αποπομπής. Κι αυτό σε αντίθεση με την κρατούσα πρακτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που συστηματικά αρνείται την ανάληψη των κάθε είδους πολιτικών ευθυνών της.

Μια και ξεκινήσαμε με Σημίτη, ας κλείσουμε με Βενιζέλο που είπε για να περιγράψει την έκταση του προβλήματος (κατάθεση στη δίκη Τσοχατζόπουλου): «Η σχολική επιτροπή προμήθειας κιμωλιών ενός νηπιαγωγείου μπορεί να δωροδοκηθεί; Ναι, μπορεί. Μπορεί σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις συμβάσεις, σε όλες τις προμήθειες, σε όλους τους τομείς, από την Εκκλησία ώς τους κοινωφελείς οργανισμούς, να υπάρξει δωροδοκία. Σε οποιαδήποτε διαδικασία, απλή ή σύνθετη»! Ισως, αφού συμφωνήσουμε μεταξύ μας ότι κι οι εντός μας αλήθειες θα πρέπει να λέγονται ή ότι η διαφάνεια και η λογοδοσία προάγονται και στα εντός του οίκου μας, τότε θα έχει έρθει η ώρα να απευθυνθούμε για όλα αυτά στους πολίτες πολύ πιο πειστικά για να αλλάξουμε παθογένειες δεκαετιών.