Είναι τω όντι αξιοπρόσεκτο το πώς οι μηχανισμοί εξουσίας στις Βρυξέλλες και στις χώρες-μέλη της Ε.Ε., μόλο που παραδέχονται πως η νομιμοποίησή τους δέχτηκε ένα διπλό χτύπημα στις ευρωεκλογές από την αποχή/αδιαφορία και την Ακροδεξιά, συνεχίζουν ωσάν να μη συνέβη τίποτε την business as usual. Μάλιστα τόσο η ευρωπαϊκή εκτελεστική εξουσία όσο και τα επιμέρους κόμματα (βλέπε Μητσοτάκης), με μια μεταμοντερνική-φροϋδική αναστροφή, ένα double bind, προσφέρουν μια άλλη ανάγνωση στο αποτέλεσμα. Αντί για αποστροφή των πολιτών, το ερμηνεύουν ως προτροπή για να συνεχίσουν (ακόμη ακόμη να επιταχύνουν) την ίδια γεμάτη εσωτερικές αντιφάσεις πολιτική, που γεννά διαρκώς ανισότητες.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φαντάζουν κάπως σαν κακέκτυπα νιτσεϊκών κειμένων. Ευρισκόμενοι, κατ’ αναλογία με το δικό του Götterdämmerung, στο Λυκόφως τούτο της Ευρώπης, οι ηγέτες της απλώς αποδέχονται το Amor Fati του νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού της, αποβλέποντας σε μια «αέναη επιστροφή του ιδίου». Εχοντας προ πολλού επιτελέσει μία Umwertung aller Werte, μία «επαναξίωση των (θεωρητικών πάντα, όχι πρακτικών) αξιών» της Ε.Ε., οι Βρυξέλλες ευελπιστούν πως και η ανυπόμονη για συμμετοχή στις αποφάσεις Ακροδεξιά είναι έτοιμη κι εκείνη να «επαναξιώσει» και τις δικές της.
Αλλωστε και η Ακροδεξιά, σαρξ εκ της σαρκός κατ’ ουσίαν της παραδοσιακής Δεξιάς, σε βασικά ζητήματα που δεν θίγουν τη «ζωτική ορμή» του ευρωπαϊκού επιχειρείν και της ευρωατλαντικής εξωτερικής πολιτικής ψηφίζει μαζί με τις mainstream ευρωπαϊκές παρατάξεις. Το παράδειγμα της Ιταλίδας Τζόρτζια Μελόνι είναι ενδεικτικό.
Τα ζητήματα εκείνα που τη διαφοροποιούν είναι ουσιαστικά εκείνα που σε αντίστοιχες κρίσιμες καμπές της Ιστορίας είναι τα ίδια που ηλέκτριζαν το φυλετικό, υπερσυντηρητικό, ressentiment ανθρώπων σαν τον Γκομπινό, τον Βάγκνερ, τον Οσβ. Σπένγκλερ, τον Αρν. Τόινμπι (φτάνοντας ίσαμε τον Χίτλερ) και των λιγότερο ρατσιστών ιδαλγών της «πνευματικής αριστοκρατίας» σαν τους Νίτσε, Γ. Μπούρκχαρντ, Μάθιου Αρνολντ και συνοψίζονται στον φόβο για την «παρακμή της Ευρώπης». Με τη διαφορά που η σημερινή Ακροδεξιά δεν διεξάγει τον πόλεμο στη σφαίρα των πνευματικών αρχών και του πολιτισμού, αλλά στα τενάγη του φολκλορικού εθνικισμού, του λαϊκισμού και του χουλιγκανισμού.
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που η Ακροδεξιά επιτυγχάνει ακριβώς στην επαναξίωση μιας από τις βασικές καταστατικές αξίες, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η Ε.Ε. Οταν η Ακροδεξιά θίγει την έννοια της γενικευμένης «ανασφάλειας», ουσιαστικά αναφέρεται στη διάψευση της πολυσθενούς σημασίας «ασφάλεια», που ευαγγελιζόταν ότι θα προσφέρει στους πολίτες της. Μια ασφάλεια εννοούμενη ως η τρισθενής Sicherheit, όπως θα επεσήμαινε και ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν (στο «On Politics»), που ενσωματώνει ταυτόχρονα τις έννοιες της αβεβαιότητας (uncertainty), της υπαρξιακής ανασφάλειας (insecurity) και της προσωπικής unsafety, της ρευστότητας και της απουσίας των εγγυήσεων για σταθερότητα και ακεραιότητα του ανθρώπου. Το προαπαιτούμενο δηλαδή για την ολοκληρωμένη ασφάλεια στη ζωή, την εργασία και τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση και στέγη, όσο και στη σωματική του ακεραιότητα και σιγουριά του ατόμου.
Μολαταύτα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ενεργούν όπως η κυρία Μαρκησία στο απολαυστικό κι αλληγορικό κομμάτι «Tout va très bien, Madame la Marquise», που στα 1935, μπροστά στην άνοδο της Ακροδεξιάς και των κινδύνων στη Γαλλία (και κατ’ επέκταση στην Ευρώπη) έγραψε ο Ρέι Βεντούρα και οι Collégiens του. Και αυτοί επιστρέφοντας πληροφορούνται όπως κι η Μαρκησία ότι «όλα πάνε καλά, πολύ καλά, εκτός από κάτι πολύ ασήμαντο» σε κάθε στροφή: το αγαπημένο της άλογο πεθαίνει, οι στάβλοι καταστράφηκαν, το σπίτι της απανθρακώθηκε, ο σύζυγός της αυτοκτόνησε, αλλά «όλα πάνε καλά, πολύ καλά».
Στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα και στην ελληνική μικρογραφία του όλα πάνε καλά, πολύ καλά. Τα αποτελέσματα είναι καλά, εξόν από ένα μικροπραγματάκι… Αρκεί να βρούμε τη σωστή ηγεσία, τους κατάλληλους συνασπισμούς, που θα συνεχίσουν την ίδια τακτική, με άλλη πρόσοψη. Μία αναζήτηση που, για να παραφράσω το εννοιολογικό πλαίσιο του Αϊζάια Μπερλίν, εμφορείται από το «σύνδρομο της Σταχτοπούτας», που έχει το γοβάκι (της ίδιας μορφής εξουσίας και του απαράλλακτου προγράμματος) και ψάχνει το κατάλληλο πόδι όπου θα εφαρμόζει επακριβώς: ούτε λίγο μικρότερο ούτε λίγο μεγαλύτερο, αλλά το ίδιο μέγεθος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας