«Κάτι θα γίνει, δεν μπορεί». «Κάτι θα συμβεί την τελευταία στιγμή και θα ρεφάρουμε». Γενιές ολόκληρες μέσα σε κρίσεις παντός είδους και συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε με όρους παλιούς. Η ελπίδα βρίσκεται πάντα έξω από εμάς. Τα χέρια μας μονίμως σηκωμένα ψηλά περιμένοντας κάποιον «μεσσία» να μας ξελασπώσει. Κι ας ξοδέψαμε τα χρόνια μας στα θρανία. Κι ας λιώσαμε τις σόλες των παπουτσιών μας στις πορείες και στις διαδηλώσεις. Ο φόβος ότι θα γίνουμε ή ότι είμαστε αυτό που κατηγορούμε είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μας: ευθυνόφοβοι και κατώτεροι των περιστάσεων.
Μάθαμε να κατηγορούμε μονίμως τους άλλους για την κατάντια μας. Οσοι ψηφίζουν κατηγορούν όσους δεν ψηφίζουν στις εκλογές. Οσοι δεν ψηφίζουν κατηγορούν όσους ψηφίζουν. Οσοι επιλέγουν το ένα κόμμα κατηγορούν όσους επιλέγουν το αντίστροφο. Ενας φαύλος κύκλος αλληλοκατηγοριών με αποτέλεσμα να χαζεύουμε ένα δέντρο καχεκτικό και να μη βλέπουμε πως ακριβώς από πίσω ένα καταπράσινο δάσος φλέγεται. Μόνο η μυρωδιά του καμένου μπορεί να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο. Ομως, τότε, δυστυχώς, θα είναι πολύ αργά.
Κάποιοι μπορεί να μην το πάρουν καν χαμπάρι. Μπορεί να συνηθίσουν τόσο τον καπνό στα ρουθούνια τους που οτιδήποτε άλλο να τους φαίνεται παράταιρο. Και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις αν είσαι ένας από αυτούς ή απέναντί τους. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις πόσο γρήγορα συνηθίζεις κάτι που παλιότερα δεν χώραγε ο νους σου ούτε καν την ύπαρξή του στη ζωή σου.
Και πάντα, θεωρούμε ότι εμείς δεν πέφτουμε στην παγίδα. Οτι οι άλλοι, οι πιο αφελείς, οι λιγότερο ορθολογικοί θα την πατήσουν. Ομως το υποτιθέμενο κουκούλι μας δεν είναι τίποτα άλλο από ρετάλια ψεμάτων πάνω στα οποία ράβουμε την ύπαρξή μας. Μηχανισμούς άμυνας τους λένε οι ψυχολόγοι. Παραμορφωτικούς καθρέφτες οι καλλιτέχνες.
Ομως, πραγματικά, τι σημασία έχει πώς ορίζεις κάτι αν δεν έχεις καταλάβει την ουσία του; Και, στις μέρες μας, η ονοματοδοσία είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο. Μας ενδιαφέρει πώς θα δηλωθούμε στα κατάστιχα της ιστορίας της ύπαρξής μας και όχι η ίδια η ύπαρξή μας.
Χθες, άνοιξα την τηλεόραση. Είχε καλεσμένους από 4 διαφορετικά κόμματα. Σκέφτηκα πως αν ήμουν στο εξωτερικό για 10 χρόνια, δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή και επέστρεφα χθες, θα νόμιζα πως είχε γίνει λάθος στις ετικέτες των κομμάτων κάτω από τα ονόματα των υποψηφίων. Ο καθένας από αυτούς, πριν από λίγο καιρό, εκπροσωπούσε το κόμμα του άλλου, αλλά όλοι μαζί ήταν ακριβώς εκεί που τους άφησα: στα τηλεοπτικά πάνελ, να «πίνουν νερό στ’ όνομα» του μέχρι χθες κομματικού αντιπάλου τους. Με τα ονόματα καλά τα πάμε λοιπόν. Με την ουσία θα κάνουμε κάτι ή απλώς θα τη μετονομάσουμε κι αυτήν;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας