Η κυβερνητική προπαγάνδα περί «ανάπτυξης» αντιμετωπίζεται δικαιολογημένα με απαξίωση και οργή από εργαζόμενους και νεολαία, που μπροστά στα πραγματικά προβλήματα σιγά σιγά διαμορφώνουν μια νέα συνείδηση. Γιατί η κρίση βαθαίνει ολοένα: παραγωγικοί τομείς και επενδύσεις εξασθενούν, τα χρέη αυξάνονται, η οικονομία τρέφεται από τις σάρκες της με ιδιωτικοποιήσεις, μειώσεις μισθών, πλειστηριασμούς...
Ωράριο, συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλισμός θυσιάζονται με αντεργατικούς νόμους. Η ακρίβεια εξαπλώνει ραγδαία τη φτώχεια, ενώ τραπεζίτες και πλούσιοι εκτινάσσουν τα υπερκέρδη τους. Υγεία, Παιδεία γίνονται πανάκριβα εμπορεύματα φέρνοντας ταξικό αποκλεισμό και κοινωνική οπισθοδρόμηση, ενώ η ιδιωτικοποίηση της Ενέργειας και του Νερού προμηνύει νέες τραγωδίες, όπως των Τεμπών.
Η καπιταλιστική κρίση, που χειροτερεύει σε όλη την Ε.Ε., δεν ξεπεράστηκε ποτέ μετά το 2010. Τα μνημόνια είναι εδώ. Οι πολιτικές δυνάμεις εκφυλίζονται (βλ. ανάδειξη Μητσοτάκη/Κασσελάκη), προσκολλημένες στο στρατόπεδο των δυτικών ιμπεριαλιστών χωρίς καμία εναλλακτική στις παγκόσμιες ανακατατάξεις. Είναι τυχοδιώκτες εθνικιστές, «πρόθυμοι» στα πολεμικά σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε., ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ στη σφαγή των Παλαιστινίων, μπροστάρηδες στην Ερυθρά, υποστηρικτές του μισοφασιστικού καθεστώτος Ζελένσκι. Στηρίζουν τους πανάκριβους εξοπλισμούς, τις βάσεις, μεγαλώνοντας τον κίνδυνο του πολέμου.
Κρίση και πόλεμος διαμορφώνουν ένα Κράτος Εκτακτης Ανάγκης που αγγίζει τον ολοκληρωτισμό: περιορισμός δικαιωμάτων και ελευθεριών, διαρκή πραξικοπήματα (π.χ. καταπάτηση Αρθρου 16), ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Κυβέρνηση και αστικές δυνάμεις βουλιάζουν σε κάθε ανομία, σε μια κρίση όλων των αξιών με σημαία την «επιχειρηματικότητα». Με τον ψευτοπροοδευτικό «δικαιωματισμό» και πρόσχημα τη δήθεν «καταπολέμηση των διακρίσεων», προωθούν τη ρευστοποίηση κάθε κοινωνικής αναφοράς και αξίας, εμπορευματοποιούν γυναίκες-παιδιά, χαράσσουν πορεία κοινωνικής αποσύνθεσης.
Η χρεοκοπημένη αντιπολίτευση μόνο γκρινιάζει, μήπως και κρύψει την ουσιαστική συμφωνία της στην ίδια πολιτική, τις διαρκείς εσωτερικές κρίσεις της. Το σεσημασμένο νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ του επιχειρηματία και πλούσιου Κασσελάκη, η Νέα Αριστερά τού «τα δικά μας μνημόνια ήταν καλά» είναι δεκανίκια του καθεστώτος. Οι ακροδεξιές εφεδρείες του συστήματος δεν αντιμετωπίζονται με «δημοκρατικά τόξα» των αστικών δυνάμεων, που ουσιαστικά τις ενισχύουν. Η ΟΚΔΕ παλεύει για τη συντριβή των ακροδεξιών με τους αγώνες, την ανεξαρτησία του κινήματος.
Εργαζόμενοι και νεολαία πρέπει να συγκρουστούμε με την αντιλαϊκή «σταθερότητα» μιας κυβέρνησης εγκληματικής. Ο Μητσοτάκης δεν είναι πραγματικά κυρίαρχος, δεν έχει πάρει παρά μια ψήφο αδιεξόδου, λόγω της έλλειψης εναλλακτικής όπου οδήγησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση μεγαλώνει: μάρτυρας το φοιτητικό κίνημα, η αποτυχία συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών. Ομως για να νικήσουν οι αγώνες, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Δεν αντιμετωπίζουμε κάποια μέτρα, αλλά μια σύγχρονη χούντα, που δεν πέφτει με λόγια στη Βουλή.
Γι’ αυτό είναι καταστροφική η πολιτική του ΚΚΕ: σαμποτάρει τους αγώνες (π.χ. κλείσιμο των φοιτητικών καταλήψεων), αρνείται αιτήματα-αιχμές (π.χ. εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων), καλλιεργεί τον αποπροσανατολισμό «ιδιωτικό ή δημόσιο, πάλι έχουμε καπιταλισμό», λιβανίζει τις σταλινικές δικτατορίες. Η ρήξη με Ε.Ε./ευρώ, όπως και κάθε νίκη των αγώνων, παραπέμπονται από το ΚΚΕ στη Δευτέρα Παρουσία, οπότε απομένει μόνο μια ανώδυνη ψήφος διαμαρτυρίας. Η αστική πολιτική του ΜέΡΑ25, ανεδαφικός «ρεαλισμός» χωρίς αγώνες μπροστά σε μια κρίση-τέρας, συμπληρώνει το κενό στην Αριστερά: αυταπάτες μεταρρύθμισης της Ε.Ε., ανακύκλωση «αντιδεξιών» συγκολλήσεων, ό,τι απέτυχε οριστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με την αστικοποίηση μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να νικήσουμε. Φαίνεται στο φοιτητικό κίνημα, στην απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση, στις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις, στην αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Χρειαζόμαστε όμως όχι εκλογικίστικες συρραφές αλλά σοβαρή ανασύνταξη του κινήματος, ενάντια σε συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ρεφορμιστές: Ενωτική πολιτική μέσα στους αγώνες. Ενεργή συμμετοχή και δημοκρατία στη βάση. Διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις που να μην αφήνονται «στα μισά του δρόμου», ως καταγραφή δυσαρέσκειας, αλλά να ανυψωθούν σε σύγκρουση με την κυβέρνηση και το καθεστώς. Για ένα ταξικό Πρόγραμμα Σωτηρίας. Για την έξοδο από Ε.Ε.-ΝΑΤΟ, με στόχο την Κόκκινη Ευρώπη των κοινών αγώνων των εργαζομένων. Για την αναγέννηση της προοπτικής της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού.
Το πιο χρήσιμο και αναγκαίο «όπλο» σε μια τέτοια πορεία: μια Αριστερά με στέρεη φυσιογνωμία, εργατική, κομμουνιστική, διεθνιστική, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ. Η ΟΚΔΕ παλεύει για το χτίσιμο μιας τέτοιας δύναμης σε Ελλάδα και Ευρώπη.
*Υποψήφιες ευρωβουλεύτριες με την ΟΚΔΕ
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας