Ξημερώματα της 7ης Μαρτίου 1944: η απροσκύνητη συνοικία, σπορά της Ιωνίας που μόλις έβγαζε από το χέρσο χώμα καρπούς μετά το ’22, δέχεται εδώ και ημέρες επίθεση από ναζί και ταγματασφαλίτες. Επειτα από σφοδρές μάχες γύρω από το Περιβολάκι (σημερινή πλατεία Δαβάκη), οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ υποχωρούν, λόγω έλλειψης πυρομαχικών. Από τη μεριά του δημαρχείου, πάνοπλοι Γερμανοί εισβάλλουν στην πόλη, τους οποίους, μαχητές του 3ου Τάγματος, με ένα οπλοπολυβόλο και πέντε χειροβομβίδες, τους αναγκάζουν, αιφνιδιάζοντάς τους, να υποχωρήσουν.
Οχυρώνονται στο σχολείο επί των σημερινών οδών Γρεβενών και Ραιδεστού. Από εκεί εφορμούν προσπαθώντας να συλλάβουν Κοκκινιώτες και μέλη του ΕΑΜ ΕΛΑΣ. Το επόμενο πρωί στήνουν όσους αιχμαλώτους επέλεξαν (ανάμεσά τους κι ένας υπαστυνόμος) και τους εκτελούν στη σημερινή πλατεία Αγ. Αναργύρων. Φεύγοντας παίρνουν για το Χαϊδάρι 300 αιχμαλώτους Κοκκινιώτες. Ο σιχαμερός χαφιές Μπατράνης (που ανάμεσα σε άλλους τον περιγράφει πολύ καλά ο Ντ. Κουμπάτης στο «Αγαπημένο μου Αϊβαλί») σημείωνε ονόματα για τον Αύγουστο που θ’ ακολουθούσε η μαζική σφαγή...
Για τη μάχη της Κοκκινιάς και το ποιόν όσων συμμετείχαν η βιβλιογραφία είναι σχετικά μεγάλη. Αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί άμεσα εκεί όμως είναι πως μάχες όπως αυτή απαντούν στον ιστορικό αναθεωρητισμό, αυτόν που βολικά ρίχνει τις ευθύνες για τα Ολοκαυτώματα του ’41-’44 σε όσους κι όσες αντιστάθηκαν, αλλά δεν πράττει το ίδιο για τα ολοκαυτώματα 1824-1828 από την στρατιά του Ιμπραήμ εναντίον των επαναστατημένων Ελλήνων...
Βλέπετε δεν είναι ούτε η αγάπη για τη γη ούτε για την ελευθερία αυτό που κινεί τέτοιου είδους κριτικές, είναι η αμετάκλητα αριστοκρατική αντίληψη πως το ασθενέστερο συλλογικό υποκείμενο δεν μπορεί να αυτενεργήσει ανεξάρτητα από τις κοινωνικές βλέψεις των ισχυρών.
Η μάχη της Κοκκινιάς, σε μια περίοδο μεγάλης συσπείρωσης του ελληνικού λαού εναντίον των κατακτητών του, σε εποχή που τα αίτια του εμφυλίου, αν και δρώντα και πολυσχιδή, δεν ήταν ακόμη ορατά, η κτηνωδία με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι απλοί πολίτες από τους «ταγματαλήτες» θυμίζει όσα συγκλονιστικά έγραψε η σπουδαία Μικρασιάτισσα ρεμπέτισσα Α. Παπάζογλου: «Οι Τούρκοι, όσο Τούρκοι και να ’τανε, δεν ήτανε τόσο πολύ σαν τους τσολιάδες φωτιά. Λυσσασμένοι... “Πούστηδεεεεες... Πουτάνεεεες... Στείλτε τα παιδιά σας να τα γαμήσομε... Στείλτε τα σε μας…/../Οι πουτάνες οι μανάδες κι οι γυναίκες τους κι οι αδερφές τους να μας τους φέρουνε/.../γρήγορα!”./.../“Πιάστε τον”, ηλέγανε, “είναι πατριώτης”. Φανερά το λέγανε: “Πιάστε τον/.../Εκτελέστε τον/.../Δεν είναι δικός μας... δεν είναι κλέφτης... δεν είναι χαφιές... δεν είναι προδότης”...»
«Α, Κοκκινιά, πώς σμίγουν στα στενά καντούνια σου κουράγιο, λεβεντιά και πίκρα,
εσύ, κονάκι της κυνηγημένης πάντοτε Δημοκρατίας» (Γ. Ρίτσος).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας