Προσέγγιση, ειρήνευση, αγκάλιασμα παιδιών

Πού είναι όμως τα υπουργεία Παιδείας, Εσωτερικών αλλά και πρωτίστως οι δήμοι, τα υπουργεία Πολιτισμού και Αθλητισμού, Πολιτικής Προστασίας, Οικογένειας και Πρόνοιας, Εργασίας και τομεακών πολιτικών (Γεωργίας, Βιομηχανίας, Τουρισμού); Μα έχουν δουλειά με τα παιδιά οι παραπάνω υπουργίνες και υπουργοί;

Η ένταση που καθημερινά καταγράφεται μαρτυρά αποτυχία της κοινωνίας μας. Την ώρα που μας λείπουν νιάτα, εξακολουθούμε να αιμορραγούμε προς το εξωτερικό, χάνουμε ζωές, αδυνατούμε να εμπνεύσουμε, να μορφώσουμε, να στηρίξουμε. Γονείς, εκπαιδευτικοί, ειδικοί, πολιτικοί μετριόμαστε ελλιπείς.

Οι σκέψεις που ακολουθούν δεν απαιτούν επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου. Ανθρώπους χρειάζονται, με καλύτερες συνθήκες. Διέξοδο στον αθλητισμό σε δημοτικά γήπεδα απολαμβάνουν αρκετά παιδιά, καταβάλλοντας περί τα 300 - 400 ευρώ ετησίως ανά παιδί. Οι γονείς πληρώνουν ως κάτοικοι και τη συντήρηση των γηπέδων. Οι σύλλογοι εισπράττουν συχνότατα αδιαφανώς, προβληματικές οι εργασιακές συνθήκες, κανείς δεν θέλει να αγγίξει την ιερή αγελάδα. Στα 14-15, το παιδί γνωρίζει πως δεν μπορεί να γίνει πρωταθλητής, παραιτείται ή εντάσσεται σε οπαδικό σχήμα, φλερτάρει ή/και μετέχει στη βία. Αρκετά παιδιά αντέχουν και συνεχίζουν ως παρέα. Ποια μέριμνα υπάρχει για την ψυχολογική προετοιμασία των παιδιών, τη θετική αντίδραση προς τη διά βίου άθληση ως χαρά και υγεία; Ποιος επιτηρεί και νουθετεί συλλόγους, προπονητές, «παράγοντες»;

Ποιος αντέχει τη σύγκρουση με «ανιδιοτελή» συμφέροντα; Η κυβέρνηση φαίνεται πως προχωρά σε στήριξη οικογενειών και σωματείων μέσω επιδόματος (voucher) άθλησης παιδιών. Τώρα η ανάγκη διάφανης αποτύπωσης των οικονομικών στοιχείων για κάθε αθλητικό σωματείο καθίσταται περισσότερο επιτακτική: απορρόφηση εθνικών και ευρωενωσιακών πόρων. Θα είναι ένα κρίσιμο μάθημα συνέπειας για παιδιά και γονείς.

Το υπουργείο Παιδείας κρύβεται πίσω από τη διέξοδο των σωματείων και ο σχολικός αθλητισμός, τα ομαδικά παιχνίδια και δραστηριότητες, εργαλεία χρήσιμα στην ουσιαστική επαφή και τον σεβασμό μεταξύ των παιδιών θεωρούνται πάρεργο, παραγέμισμα. Το θεατρικό παιχνίδι, η μουσική, η φωτογραφία και το βίντεο, η ζωγραφική και άλλες τέχνες και δημιουργικές δραστηριότητες, που μπορούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, λείπουν. Μεμονωμένες πρωτοβουλίες και τα υπάρχοντα προγράμματα σπουδών δεν αρκούν. Χρειάζονται περαιτέρω δραστηριότητες με απογευματινή λειτουργία, ώστε παιδιά με διάθεση συμμετοχής να έχουν διέξοδο.

Ζωντάνεμα γειτονιών, αξιοποίηση πεζόδρομων ή/και κλείσιμο δρόμων κάποιες ώρες για παιχνίδι. Με ενημέρωση οικογενειών, παρουσία εθελοντών γονέων, εκπαιδευτικών, γειτόνων, διακριτική παρουσία αστυνομίας, ώστε να σπάσουν άβατα. Πρωτοβουλία δήμων και συλλόγων. Προγράμματα γνωριμίας με τα επαγγέλματα όλων των ειδικοτήτων με προετοιμασμένο εποπτικό υλικό, συμμετοχή επαγγελματιών, αλήθειες για τις συνθήκες εργασίας και προοπτικές, αναφορά στην υγιεινή και ασφάλεια, της οποίας η έλλειψη καλλιέργειας είναι κραυγαλέα στη χώρα μας. Επισκέψεις σε χώρους εργασίας, κατάλληλα προετοιμασμένες. Κάθε τόσο, φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές χτυπούν την πόρτα μας. Τα παιδιά μπορούν και πρέπει να εκπαιδευθούν σε μέτρα πρόληψης και να εισαχθούν στη διάσωση με σοβαρότητα αλλά και παιχνίδι, γνωρίζοντας τα μέσα και τους ειδικούς, εθελοντές και επαγγελματίες. Επίσκεψη στο νοσοκομείο, στους χώρους των ηλικιωμένων, ανοίγοντας τα στεγανά που δημιουργήσαμε. Με κοινές δράσεις. Για το περιβάλλον, καταγράφοντας ιστορίες κ.ά.

Οι παραπάνω κοινότοπες προσεγγίσεις προϋποθέτουν εκπαιδευτικούς με ηθικό. Στήριξη στον εκπαιδευτικό από τις πρώτες τάξεις, αλλά και καταλογισμός προβληματικών συμπεριφορών. Ολοι ζήσαμε στα σχολεία μας ανθρώπους που ήταν ακατάλληλοι, υπονομεύοντας το θετικό έργο. Τέτοια μέτρα δεν υποκαθιστούν την οικογένεια, την αγάπη, τη στήριξη στο σπίτι. Είναι νησίδες, σανίδες να πιαστούμε, όσο το πέλαγος, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, ανταριάζει και ξαναφουρτουνιάζει.