Εικόνα πρώτη στις τηλεοράσεις, οι αρμόδιοι δηλώνουν την έγνοιά τους για τους ανάπηρους. Εικόνα δεύτερη, από μνήμης, δέκα χρόνια πριν. Σιδηροδρομικός σταθμός Ζυρίχης. Στην είσοδο, παρά την παγωνιά του Φλεβάρη, δύο πρόσωπα ολοφώτεινα, γελαστά. Δύο κοπέλες περί τα είκοσι μόλις έχουν συναντηθεί, κινούνται αυτόνομα, πλάι- πλάι με τα αμαξίδια τους δίχως ανάγκη συνοδού. Το οδόστρωμα στο πεζόδρομο διευκολύνει, δεν «σταυρώνει» τον ανάπηρο, πόσο μάλλον τον πεζό.
Τα συναισθήματα του Ελληνα παρατηρητή ανάμικτα: έκπληξη και χαρά για την επικοινωνία που επιτυγχάνεται παρά το βαρύ κρύο, ντροπή και συναίσθημα αποτυχίας διότι πίσω στην Αθήνα, στις γειτονιές της και τους περιφερειακούς δήμους, η διευκόλυνση στη μετακίνηση, την επικοινωνία, την αξιοπρέπεια, αυτές οι αυτονόητες υποχρεώσεις μας προς τα ΑμεΑ απλώς εορτάζονται μία φορά τον χρόνο.
Η πόλη μας αφιλόξενη διαχρονικά για ανθρώπους, αθλητές και ασθενείς, όρθιους ή σε καρότσι. Αποτέλεσμα αρχικού σχεδιασμού που δύσκολα βελτιώνεται αλλά και οικονομικής εκμετάλλευσης των κατασκευασμένων ή/και οφειλόμενων υποδομών προς όφελος λίγων (πεζοδρόμια, πλατείες, διαβάσεις κ.λπ.) υπό την ανοχή πολλών από εμάς, για τον καφέ μας, τη μη διατάραξη σχέσεων, τη βολή μας.
Κυβερνήσεις και δημοτικές αρχές απορρόφησαν και απορροφούν δισεκατομμύρια, αλλά η εικόνα, αδιάψευστος μάρτυς της απονιάς απέναντι στον άνθρωπο ανεξαρτήτως κινητικών προβλημάτων. Οχι μόνο αυτοί δεν φροντίζουν για τους συνανθρώπους μας που χρειάζονται βοήθεια στη μετακίνησή τους, αλλά και η πόλη μας, η κοινωνία μας, ανέχεται πολλές εν δυνάμει παγίδες ικανές να καταστήσουν κι άλλους συνανθρώπους μας ανάπηρους ή/και νεκρούς.
Αντί για σύγκρουση και συνεχή αντιπαράθεση με τα μικρά, μεσαία και μεγάλα συμφέροντα ανομίας που στερούν την ελεύθερη διέλευση στα πεζοδρόμια, αυτά κι όταν ανακατασκευάζονται καταλήγουν παραδομένα ως εκθετήρια προϊόντων ή για στάθμευση μπροστά σε επιχειρήσεις που συχνά έχουν έκταση (πρασιές να υποδεχτούν οχήματα... αλλά έχουν γίνει «τακτοποιημένα» πλέον καταστήματα!). Ξοδεύουμε για ανακατασκευές πεζοδρομίων και πεζογέφυρες δίχως να διασφαλίζουμε τη διέλευση των ανθρώπων.
Για να προστατεύεται η ζωή και η σωματική ακεραιότητα απαιτείται πάνω απ’ όλα βούληση. Για το ίσιο κι όχι το στρεβλό, με την αναγκαία λελογισμένη δαπάνη, για θετικό αποτέλεσμα κι όχι λογιστική απορρόφηση. Για να περιορίσουμε τα δυστυχήματα ώστε να ενισχύσουμε περισσότερο τις ανάγκες όλων μας. Με έμφαση στη προσπάθεια να ζουν καλύτερα, ισότιμα, και οι ανάπηροι, οι συχνά κρυμμένοι συνάνθρωποί μας, πιθανόν εμείς οι ίδιοι, οι «υγιείς» του σήμερα στην επόμενη φάση της ζωής μας.
Μα ακόμη και σήμερα σε βιομηχανικές περιοχές, εκτός σχεδίου οικισμούς κι εγκαταστάσεις (τουριστικές, αγροτικές κ.ά.) δεν προβλέπεται/απαιτείται ζώνη διάβασης πεζών. Κι οι μάντρες στο όριο των ιδιοκτησιών με τον δρόμο.
Μπορούμε να ελπίζουμε σε μείωση δυστυχημάτων με τέτοια μυωπική θεώρηση από κυβέρνηση και Βουλή, επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες γης, κοινωνία που καταριέται την κακιά ώρα δίχως να επιμένει σε γενναίες λύσεις;
Στον τίτλο του άρθρου υπάρχει ένα ερώτημα. Δοκιμάστε μία απάντηση.
*Γεωλόγος
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας