Από όλες τις μορφές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η πιο επικίνδυνη είναι εκείνη που οι άνθρωποι μιλούν γι’ αυτά που δεν ξέρουν και για να τα υποστηρίξουν απαξιώνουν ανθρώπους που γνωρίζουν.
Η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι πιο επικίνδυνη από την αφέλεια και πιο τοξική από τον φανατισμό, αφού αν δώσεις βάρος στα λεγόμενά τους κινδυνεύεις να βρεθείς στον γκρεμό χωρίς να το καταλάβεις. Αν τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται στο στενό προσωπικό περιβάλλον, ο τρόπος να τους αντιμετωπίσεις είναι σχετικά απλός: γυρνάς την πλάτη και απομακρύνεσαι (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Αν όμως απολαμβάνουν την ισχύ της εξουσίας την οποία χρησιμοποιούν για να σου υπαγορεύσουν, να σε κατευθύνουν, να σε ελέγξουν, να σε αναγκάζουν, να σε τιμωρούν, τότε οι επιπτώσεις μπορεί να είναι ολέθριες.
Σήμερα στον τόπο αφθονούν ανάλογες συμπεριφορές από ανθρώπους που κατέχουν κάποια μορφή εξουσίας. Τις συναντάς παντού: από τις πιο χαμηλές θέσεις κάποιας υπηρεσίας μέχρι στα ΜΜΕ, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην αντιπολίτευση και στην κεντρική κυβέρνηση. Υπερβολές; Σας παραθέτω μερικά κρούσματα:
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο-απάντηση στα όσα δήλωσε για το μέλλον της δημόσιας υγείας ο καθηγητής Γρηγόρης Γεροτζιάφας. Το κείμενο, με μικρόνοες μικροπολιτικές απόψεις, προσπάθησε να κατακεραυνώσει (!) την επιχειρηματολογία ενός επιστήμονα (διευθυντής του Ερευνητικού Τμήματος «Cancer, Vessels, BiologyandTherapeutics») που καθημερινά παρακολουθεί την πορεία του θανάτου και προσπαθεί να τον εκτρέψει ή να τον καθυστερήσει. Φτηνές εξυπνάδες απέναντι στην αγωνία (ο κ. Γεροτζιάφας αναφέρθηκε στο αμερικανικό μοντέλο «κράτους πρόνοιας») ενός δασκάλου που για να κριθεί επαρκής για καθηγητής αιματολογίας της Σορβόνης, σίγουρα ξέρει να διακρίνει τι φέρνουν οι... καιροί.
Συνεχίζουμε: Τις μέρες που η μισθωτή εργασία στηνόταν στο απόσπασμα και ο κ. Γεωργιάδης δήλωνε «Πηγαίνετε με τα μάτια σας και δείτε έξω στο Σύνταγμα τη μεγαλειώδη πορεία! Δεν υπάρχει ψυχή», μία βουλευτής της αντιπολίτευσης ασχολούνταν με το τι έγραφαν οι εφημερίδες και τους συνειρμούς και τις συγκρίσεις που προκαλούν (για να μην αδικώ, η κοινοβουλευτική της δραστηριότητα είναι αξιοπρόσεκτη). Πάμε παρακάτω: Σε τηλεοπτική συνέντευξη ο εκλεγμένος επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλούσε για την «πατριωτική Αριστερά». Το επανέλαβε τόσο ώστε ο νοήμων ακροατής να αναρωτηθεί «Τι σημαίνει πατριωτική Αριστερά και σε τι διαφέρει από την προηγούμενη Αριστερά;» «Το επαναλαμβάνει για να πάρει αποστάσεις;» «Μήπως κάποιους κατηγορεί;» «Μήπως κάποιους ακυρώνει;» Μήπως...; Μετά από μία βδομάδα οι απορίες παραμένουν.
Υπάρχει και συνέχεια: Πρόσφατα οι εφημερίδες ασχολήθηκαν με τη χειροδικία ενός αιρετού δημάρχου σε βάρος συντοπίτη του. Οσοι το πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ, δεν μπορούμε να έχουμε άποψη για το τι συνέβη. Ομως το συμπέρασμα μία βδομάδα μετά είναι ότι ο αιρετός παραμένει αμετακίνητος στις απόψεις που έχει για την «τιμή» και τη «χειροδικία», τις οποίες μάλιστα αποδέχεται διά της σιωπής και ο κομματικός φορέας που τον στηρίζει.
Και η αποσπασματική αναφορά περιστατικών που αφορούν την «παντογνωσία» στο «αλάθητο» και στη «γνώση» θα κλείσει με τον πρωθυπουργό. Οχι τόσο με αυτά που λέει και εκείνα που δεν λέει όσο με τον τρόπο που το κάνει. Η ένταση, ο τόνος, η χροιά της φωνής και οι κινήσεις του σώματος κραυγάζουν ότι απέναντί σου έχεις έναν άνθρωπο που γνωρίζει τα πάντα και δεν κάνει λάθος σε τίποτα. Ευλόγως λοιπόν αναρωτιέσαι: Πόσο ασφαλείς μπορούμε να νιώσουμε όταν οι τύχες μας βρίσκονται στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν αναζητά τα... λάθη του; Μήπως αυτό που θεωρεί «σωστό» αφορά συγκεκριμένους και για όλους τους υπόλοιπους αντιπροσωπεύει «ολέθριο λάθος»;
Αυτά συνθέτουν τη μία όψη του νομίσματος. Ευτυχώς, στον τόπο που πλήττεται από δυστυχίες (Τέμπη, πυρκαγιές, πλημμύρες, ακρίβεια κ.ά.) εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι συμφιλιωμένοι με την αμφιβολία, οι οποίοι αν και γνωρίζουν δεν μιλούν. Οι περισσότεροι από αυτούς παρακολουθούν από μακριά μια κοινωνία όπως δεν θα έπρεπε να είναι και την κρίνουν με βάση αυτό που θα έπρεπε να είναι αλλά που δεν υπάρχει (παράφραση της φράσης του Νίτσε). Και ακόμα χειρότερα, κάθε φορά που αποφασίζουν να μιλήσουν δεν τους ακούμε, διότι η μειλίχια και νηφάλια φωνή τους χάνεται στην οχλοβοή αυτών που δεν ξέρουν αλλά κραυγάζουν.
Ετσι, όσα γίνονται και -κυρίως- όσα ακούγονται ενισχύουν την αίσθηση ότι ο πολιτικός μας κόσμος είναι αποκομμένος από τις αξίες που ο Ντοστογιέφσκι χαρακτήρισε άχρηστες χωρίς τον Θεό και ο Νίτσε νεκρές μαζί με τον Θεό και προσπαθεί με ψευδείς ισχυρισμούς και βολικές ειδήσεις να πείσει ότι αυτό είναι το κανονικό.
Δημοσιογράφος, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας