Μετά τη νίκη της Λαϊκής Ενότητας υπό τον Αλιέντε, στη Χιλή εξελισσόταν ένα πρωτοποριακό εγχείρημα ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό, με τη Λατινική Αμερική τότε γεμάτη στρατιωτικές δικτατορίες. Πολλοί ήθελαν, λοιπόν, να πάνε εκεί, γι’ αυτό η Κομμουνιστική Νεολαία Χιλής προγραμμάτισε το 7ο συνέδριό της στη δεύτερη επέτειο της ιστορικής νίκης του Αλιέντε.
Ετσι βρέθηκα κι εγώ εκεί ως εκπρόσωπος της ΚΝΕ. Πριν αρχίσει το συνέδριο, όλες οι ξένες αντιπροσωπείες βρεθήκαμε στην εξέδρα δίπλα στους Αλιέντε και Κορβαλάν, τους Πάμπλο Νερούντα και Βίκτορ Χάρα, για να περάσει μπροστά μας ογκωδέστατο λαϊκό συλλαλητήριο περίπου οκτακοσίων χιλιάδων. Τότε άκουσα πρώτη φορά το μεταγενέστερα παγκόσμιο σύνθημα «El pueblo unido-Jamas sera vencido – λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.
Η πολιτική και ταξική σύγκρουση στη χώρα είχε οξυνθεί κατακόρυφα, ιδιαίτερα μετά την απόφαση του προέδρου να εθνικοποιήσει τις πηγές πρώτων υλών της Χιλής, εξοργίζοντας την Ουάσινγκτον, που είχε ήδη ισχυρούς πονοκέφαλους μετά την Επανάσταση στην Κούβα. Τυχόν επιτυχία του χιλιανού δρόμου θα αποτελούσε βαρύτατο πλήγμα στη διαιώνιση των περιβόητων «Δημοκρατιών της μπανάνας». Γι’ αυτό στη Χιλή εμφανίστηκαν οι «διαδηλώσεις της κατσαρόλας», ενώ οι ιδιοκτήτες βαρέων οχημάτων μεταφοράς πρώτων υλών και εμπορευμάτων έκαναν απεργίες, παραλύοντας τις μεταφορές σε μια χώρα που δεν διέθετε σιδηροδρομικό δίκτυο.
Γίναμε, επομένως, μάρτυρες πολλών από τα προαναφερθέντα, πολύ περισσότερο που μείναμε περίπου μία εβδομάδα μετά το συνέδριο, επισκεπτόμενοι άλλες μεγάλες πόλεις, όπως το Βαλπαράισο και η Κονσεπσιόν. Στην Κονσεπσιόν, κατά την εκεί ολιγοήμερη παραμονή μου, αναπτύχθηκε ειδύλλιό μου με τη συνομήλική μου συντρόφισσα Μαρία Κοντρέρας, έρωτας που έμεινε ανεκπλήρωτος, με όσα ακολούθησαν.
Η σφαγή με τριάντα χιλιάδες νεκρούς έγινε 11 Σεπτεμβρίου 1973, από τον στρατηγό Πινοσέτ, με θύμα και τον Αλιέντε που έπεσε υπερασπιζόμενος το προεδρικό μέγαρο, αυτοπυροβολούμενος για να μην πέσει στα χέρια των πραξικοπηματιών. Παγκόσμια η κατακραυγή. Στην Ελλάδα είχαμε ακόμα χούντα, αλλά φοιτητές βγήκαν στους δρόμους με σημαίες, διαδηλώνοντας «Ο Αλιέντε ζει».
Το τι ακολούθησε στη φασιστοκρατούμενη Χιλή είναι λίγο-πολύ γνωστό. Πρώτα πρώτα η ακύρωση των εθνικοποιήσεων του Αλιέντε και η μετατροπή της χώρας αυτής, που μέχρι τότε δεν είχε ζήσει στρατιωτικό πραξικόπημα, σε πειραματόζωο για τα οικονομικά του διαβόητου ακραίου νεοφιλελεύθερου Μίλτον Φρίντμαν. Ωστόσο, ο λαός, τα πολλά τελευταία χρόνια, επιβεβαίωσε το τελευταίο διάγγελμα του Αλιέντε, που είχε διακηρύξει ότι «η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, η Ιστορία γράφεται από τους λαούς».
*Εχει διατελέσει υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων στο ΚΚΕ, τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας