Ο ταλαντούχος κ. Κασσελάκης

Δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπιστώ τον Τσίπρα. Πιστεύω πως, μέσα σε όλα τα άλλα, είναι κύριος υπεύθυνος για όλα τα φαινόμενα παρακμής που εμφανίζονται στον χώρο. Εκτός του ότι ο ίδιος ήταν που, στεκόμενος στο πλάι του Τραμπ, έξω από τον Λευκό Οίκο εκστόμισε το περί «κοινών αξιών» με τις ΗΠΑ!

Παρ’ όλα αυτά, ο Τσίπρας δεν ήταν Τραμπ.

Από μια ειρωνεία, δε, της εκφοράς, είναι προφανές πως αν κάποιος «τραμποφέρνει» αυτός είναι ο κ. Κασσελάκης. Δεν μιλάω για το περιεχόμενο της πολιτικής, για το οποίο, άλλωστε, ελάχιστα ξέρω σε ό,τι αφορά τον φάντη μπαστούνι της συριζαϊκής διαδικασίας.

Μιλάω για κάτι πολύ σημαντικότερο. Που είναι η θεσμική διάσταση του θέματος. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ένας ιδιώτης -και μόνον αυτό- εμφανίζεται από το πουθενά στο επίκεντρο μιας κομματικής διαδικασίας επιδιώκοντας να την κερδίσει.

Ο τρόπος με τον οποίο εισέρχεται, επίσης, είναι παρόμοιος με αυτόν του Τραμπ. Είμαι αυτοδημιούργητος. Δούλεψα σκληρά στη ζωή μου, για να καταφέρω τα πολλά που κατάφερα. Η άπονη ζωή μού πήγε κόντρα γιατί το «σύστημα» κατέστρεψε την οικογένειά μου, εκδιώκοντάς την από την Εκάλη - κι έτσι αναγκάστηκα από τα 14 μου να δουλέψω, αν όχι στις στοές του Βελγίου, στα σκληρά θρανία ενός πολύ άκαρδου σχολείου στα γκέτο των ΗΠΑ. Ως άπορος, ου μην και άριστος, προσλήφθηκα το 2009 στην Goldman Sachs, όπου κατάλαβα τι θα πει Κεφάλαιο - με κεφαλαίο κάπα. Αυτή η κατανόηση ήταν που με οδήγησε στο να γίνω εφοπλιστής.

Ο Τραμπ χρησιμοποιεί την ίδια ακριβώς γραμμή αυτοπαρουσίασης. Προφανώς, κάποιο ρόλο παίζουν και για τους δύο η χρήση ή η αντιγραφή μεθόδων Αμερικανών επικοινωνιολόγων. Αλλωστε, η πρώτη εμφάνιση του κ. Κασσελάκη βοά σε ό,τι αφορά την ακριβή επικοινωνία.

Επιπλέον, αφού ο κ. Κασσελάκης επέλεξε να βάλει τον Τραμπ πάνω από τον Τσίπρα, θα έλεγα πως, μάλλον, το ίδιο ισχύει και γι’ αυτόν. Ο Τραμπ, σε ό,τι αφορά το «κοινωνικό ζήτημα», είναι περισσότερο «ευαίσθητος» από τον ίδιο. Είναι εντυπωσιακό ότι κάποιος που διεκδικεί την προεδρία ενός κόμματος της Αριστεράς δεν βρήκε μια σκάρτη κουβέντα να πει για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος της εργασίας στο πρώτο λογύδριο «απεύθυνσης στις μάζες».

Ενώ, αντίθετα, αφιέρωσε πολλές λέξεις για να μας πει πόσο πιο άριστος είναι από τους άριστους, αφού μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία, ενώ, ίσως το σημαντικότερο, ξέρει περισσότερα χρηματοοικονομικά και επιχειρείν - το συντακτικό δικό του.

Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ λέγοντας, απλώς, παρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.

Το ζήτημα, όμως, είναι σοβαρό. Και επικίνδυνο.

Πρώτον, η ατομικιστική συλλογιστική, που εμπνέει τον κ. Κασσελάκη, είναι συστατικό μέρος της υστεροκαπιταλιστικής ιδεολογίας. Οχι απλώς συντηρητική, αλλά αντιδραστική. Η ΤΙΝΑ αυτοπροσώπως.

Δεύτερον, η καθόλου υπαινικτική -αντιθέτως, εξαιρετικά ρητή- απαξίωση της κομματικής συλλογικότητας, αλλά και κάθε συλλογικότητας θα έλεγα («Εχω επίγνωση ότι δεν διαθέτω κομματική προϋπηρεσία. Η προϋπηρεσία μου είναι στην εργασία και στην κοινωνική ζωή.») το κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο.

Ο κ. Κασσελάκης μας λέει πως ο ίδιος έχυσε ιδρώτα, ενώ όσοι «μπλέκονται με κόμματα» όχι. Οσοι, δηλαδή, συλλογίστηκαν από κοινού τη χειραφέτηση και την κατάργηση της εκμετάλλευσης, όσοι προώθησαν την άμεση δημοκρατία και την έμπρακτη αλληλεγγύη, διαδήλωσαν για τα εργατικά δικαιώματα ή για τους πρόσφυγες, όσοι πάλεψαν για την υγεία και την παιδεία και χίλια άλλα τέτοια, στην ιστορία της Αριστεράς, είναι, ρε παιδί μου, κάπως υποδεέστεροι. Δεν πρόκοψαν ατομικά, εκεί που μετράει, «στην αγορά». Αγώνες και πράσινα άλογα. Ανιδιοτέλεια και τρίχες - προφάσεις για αποτυχημένους.

Το ότι μια τέτοια υποψηφιότητα εμφανίζεται σε διαδικασίες της Αριστεράς, καταρχάς, κάτι δείχνει γι' αυτήν την Αριστερά. Η επιλογή, πολλές φορές, σελέμπριτις και «λαμπερών προσώπων» έστρωσε τον δρόμο. Η αδιαφορία για την κομματική οργάνωση την έκανε εντελώς αδύναμη να απαντήσει στον εξευτελισμό της.

Ο κ. Κασσελάκης αντιστοιχεί σε ένα παρακμιακό φαινόμενο, τόσο για την Αριστερά όσο και για τη δημοκρατία. Το «μανιφέστο» του έχει ξανακουστεί: το Ποτάμι, απλώς, ήταν λίγο αριστερότερα.

Είναι άδικο, θα πει κανείς, να λέγεται πως ο κ. Κασσελάκης αδιαφορεί για τα ταξικά.

Με σαφήνεια διακήρυξε πως κατάλαβε τι θα πει Κεφάλαιο. Η μόνη διαφορά του, σε σχέση με την παρωχημένη Αριστερά, είναι πως η ταξική πάλη, στη σκέψη του, επαφίεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Τους κερδίζεις στο γήπεδό τους. Γίνεσαι κι εσύ καπιταλιστής, τρίζοντάς τους τα δόντια!