Περί βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

Είναι απογοητευτικό, αποκαρδιωτικό και λυπηρό το γεγονός να διαιωνίζεται μια κατάσταση αλλά ταυτόχρονα και απορίας άξιο γιατί δεν γίνεται τίποτα. Κάθε φορά που γίνεται κάτι, ανοίγει μια παρένθεση, δίνονται υποσχέσεις, πού και πού γίνεται και μια έφοδος για εκκαθάριση σε έναν από τους αναρίθμητους (παράνομους) συνδέσμους και μετά κλείνει η παρένθεση, ξεχνάμε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι μπροστά και αφήνουμε πίσω μας το «μαύρο»!

Προσωπικά παρακολουθώ ποδόσφαιρο τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο μου, δυστυχώς όμως ξένο και όχι ελληνικό. Στην Αγγλία που γεννήθηκε το ποδόσφαιρο γεννήθηκε και ο χουλιγκανισμός, όταν όμως το πράγμα ξέφυγε βρέθηκε κάποιος (δεν έχει σημασία ποιος αλλά τότε ήταν η Θάτσερ), «έκλεισε το μαγαζί» για κάμποσα χρόνια (κλειστά γήπεδα, αποκλεισμός από διοργανώσεις κ.λπ.) και όταν άνοιξαν ξανά φτάσανε στο σημείο να παίζουν, π.χ., Λίβερπουλ-Τσέλσι και να υπάρχουν στο γήπεδο μικρά παιδιά και οικογένειες ολόκληρες χωρίς κιγκλιδώματα, να γιορτάζουν και να χαίρονται τον αγώνα και τον κάθε αγώνα. Υπάρχει και η άποψη ότι στην Αγγλία «καθάρισαν» τα γήπεδα αλλά το πρόβλημα μετατοπίστηκε στους δρόμους και στις παμπ. Σ’ αυτούς απαντώ ότι εμείς δυστυχώς έχουμε πρόβλημα ΚΑΙ μέσα στα γήπεδα ΚΑΙ έξω από τα γήπεδα.

Αφού λοιπόν ξέρουμε πως έχουμε παραδείγματα, έχουμε τη γνώση γιατί δεν γίνεται κάτι; Δεκαετίες τώρα δεν έχει γίνει τίποτα, δεν είναι άλλη μια ευκαιρία να καθαρίσει το τοπίο; (και βέβαια αυτός που θα το καταφέρει, χωρίς να έχει σημασία αν είναι δεξιός, ριζοσπαστικός ή κεντρώος, θα τον γράψει η ιστορία με θετικό πρόσημο).

Πότε θα πάψει να «μουδιάζει» το πανελλήνιο από δολοφονίες σαν αυτή των άτυχων και δύσμοιρων Αλκη και Μιχάλη;

Σε ποια χώρα και γωνιά αυτού του κόσμου στα (ονομαζόμενα) ντέρμπι σφυρίζουν διαιτητές από άλλη χώρα γιατί οι δικοί μας δεν μπορούν; δεν τους αφήνουν; δεν θέλουν; Δεν ξέρω...

Σε ποια χώρα και γωνιά αυτού του κόσμου παράγοντες, υπεύθυνοι και μη, άσχετοι και σχετικοί, πρόεδροι, «γραμματείς και φαρισαίοι» εισβάλλουν μέσα στο γήπεδο και γίνεται το «έλα να δεις»;

Σε ποια άλλη χώρα, κατά τη διάρκεια του αγώνα, αρχίζει να καίγεται ολόκληρο το γήπεδο, ομηρικές μάχες δηλαδή, να πηγαίνουν οι ποδοσφαιριστές στα αποδυτήρια και μετά από κάμποση ώρα να συνεχίζεται ο αγώνας στα αποκαΐδια;

Αλήθεια, έχει καταγράψει κανείς τους συνδέσμους και τα σωματεία ΟΛΩΝ των ομάδων (σε όλες τις κατηγορίες); Χρόνια πριν, διάβαζα, είχε γίνει μια προσπάθεια καταγραφής και ελέγχου και τα αποτελέσματα ήταν αποκαρδιωτικά (αναμενόμενο), μόλις το 5% είχε ένα στοιχειώδες καταστατικό κι αυτό της κακιάς ώρας!

Η περίπτωση της δολοφονίας των Αλκη και Μιχάλη είναι ένα από τα πολλά γεγονότα (δράματα) που μαστίζουν, μας χαρακτηρίζουν και μας φωτογραφίζουν, δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες. Κάποιοι λένε ότι αυτά γίνονται μόνο στον Βορρά και όχι στον Νότο. Δυστυχώς γίνονται και στον Βορρά και στον Νότο και στην κεντρική Ελλάδα, ΤΑ ΙΔΙΑ γίνονται, ο «καρκίνος» αυτός έχει κάνει μετάσταση πανελλαδικά.

Γνωρίζω ότι δεν σας έγραψα κάτι καινούργιο, τα ίδια έγραψα και εγώ όπως θα έγραφε ο κάθε απλός Ελληνας που αγαπάει το ποδόσφαιρο, αγωνιά και ονειρεύεται καλύτερες μέρες ΚΑΙ στο ποδόσφαιρο, κι ας φαντάζει άπιαστο το όνειρο...Με εκτίμηση

—

Η επιστολή δημοσιεύτκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 4/9/2023.