Μοιρασιά στο χρυσό μετάλλιο, νίκη στην ουσία και στην αξιοπρέπεια

Tις προηγούμενες μέρες διεξαγόταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου. H Βουδαπέστη έτσι και αλλιώς είναι στα μυαλά των περισσότερων ανθρώπων μία πολύ όμορφη πόλη. Από τις 19 έως 27 Αυγούστου ομόρφυνε ακόμα περισσότερο, καθώς φιλοξενούσε τους κορυφαίους αθλητές του παγκόσμιου στίβου στο πλαίσιο μίας σπουδαίας διοργάνωσης. Στο στίβο, που και παγκόσμια δημοφιλία έχει, και συμπεριλαμβάνει όλο σχεδόν το εύρος της αθλητικής μυσταγωγίας ως προς την ποικιλομορφία των όρων διεξαγωγής των διάφορων αγωνισμάτων...

Παρήλασαν πολλοί και πολλά αυτές τις ημέρες είτε στο στάδιο της ουγγρικής πρωτεύουσας, είτε στις οθόνες... Προσωπικότητες, αθλητές μύθοι, κόντρες «στήθος με στήθος»..., επιβεβαιώσεις προγνωστικών, αλλά και αποτυχίες, ατυχίες, απρόσμενες ήττες και έμπρακτες εκδηλώσεις κακής φόρμας... Όλα όσα συνθέτουν την αθλητική εντροπία. Από εκεί και πέρα, τι άλλο είχαμε; Άνετη πρωτιά στα χρυσά μετάλλια για τις ΗΠΑ, ενώ εντύπωση προκάλεσε η αδυναμία της Γερμανίας να πάρει έστω... μισό... χάλκινο μετάλλιο. Συζητήθηκαν, επίσης, οι αναιμικές έως κακές παρουσίες της Κίνας και της Γαλλίας (σε ένα χρόνο διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες), η δυναμική παρουσία της Αφρικής και της Ισπανίας που ήταν από τα κυρίαρχα στοιχεία (ως προς τον πίνακα των μεταλλίων).

Για την Ελλάδα, που τερμάτισε στην πρώτη δεκαπεντάδα των μεταλλίων, ο Μίλτος Τεντόγλου και η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη επιβεβαίωσαν τις μεγάλες ατομικές δυνατότητές τους, που μαζί με σκληρή δουλειά και την έντονη εσωτερική τους πίστη τους αποφέρουν μετάλλια στο υψηλότερο επίπεδο του διεθνούς ανταγωνισμού. Ο ελληνικός στίβος εξακολουθεί να έχει μεγάλα προβλήματα, αυτοί που τα ξέρουν καλύτερα είναι οι ίδιοι οι άνθρωποί του και τα δημοσιολογούν συχνά... Ο αγώνας για μία εύρυθμη λειτουργικότητα συνεχίζεται, τα μετάλλια απλά δίνουν κίνητρα για μεγαλύτερο πείσμα στη δύσκολη μάχη...

Στη συγκεκριμένη διοργάνωση προέκυψε και ένα ζήτημα στο επί κοντώ των γυναικών. Εκεί μετά την ολοκλήρωση των προσπαθειών τους η Αμερικανίδα Κέιτι Μουν και η Αυστραλέζα Νίνα Κένεντι ξεπέρασαν τα 4.90μ. ισοβαθμώντας στην πρώτη θέση. Ο πήχης ανέβηκε στα 4.95μ., όμως καμία από τις δύο κοπέλες δεν μπόρεσε να περάσει το συγκεκριμένο ύψος. Η πρωτιά θα κρινόταν είτε σε έξτρα άλματα, είτε θα λάμβανε χώρα μοιρασιά στο χρυσό μετάλλιο. Οι δύο αθλήτριες συμφώνησαν να μη συνεχίσουν τον ανταγωνισμό και να πάρουν και οι δύο το χρυσό μετάλλιο. Όπως συμβαίνει με κάθε τι, άρχισαν οι επικρίσεις για δειλία και διάφορα συναφή και ανεδαφικά συνάμα... Η ίδια η Μουν έκανε λόγο για κόπωση που αύξανε την επικινδυνότητα. «Δεν μπορούσα να προσεγγίσω με την απαιτούμενη ακρίβεια στο σημείο πήγαινα όλο και πιο πίσω»... Αυτά, όμως, φαίνονται ψιλά γράμματα σε όσους, δεν είναι και λίγοι, θέλουν να γίνεται πάντα το (όποιο) δικό τους...

Οι αθλητές και οι αθλήτριες γίνονται συχνά πειραματόζωα στο βωμό των απαιτήσεων του θεάματος. Η κούραση, η σωματική και πνευματική υγεία τους, γίνονται παράμετροι με δευτερεύουσα σημασία. Ο αθλητισμός φυσικά και χρειάζεται τις πρωτιές, τα μετάλλια, τα ρεκόρ, τον ανταγωνισμό, το θέαμα. Η συμμετοχή από μόνη της δεν φτάνει καθώς ποτέ τα κίνητρα δεν έβλαψαν κανέναν. Όμως, πάντα με σεβασμό στην ανθρώπινη υφή των αθλητών... Όταν το ξεχάσουμε αυτό, θα αρχίσουμε να καταμετράμε συνέπειες. Είναι προτιμότερο να καταμετράμε άλλα πράγματα... Η Lady Hope στηρίζει απόλυτα την απόφαση των δύο αθλητριών...

ΥΓ. Η διεθνής αθλητική κοινότητα εξακολουθεί να πιστεύει πως ευθύνη (για την οποία πρέπει να διαιωνίζεται ποινή αποκλεισμού από τους διεθνείς αγώνες) για τα όσα συμβαίνουν στα ουκρανικά εδάφη «εξακολουθούν» να έχουν οι αθλητές και οι αθλήτριες της Ρωσίας; Ρητορικό το ερώτημα, αλλά μάλλον πλησιάζει η ώρα που θα δοθεί μία οριστική απάντηση. Ο Σεμπάστιαν Κόου κάποια στιγμή, μίας και μιλάμε για στίβο, θα πρέπει να πάρει θέση. Όποια κι αν είναι, κάποιοι θα ενοχληθούν... Ας είναι...