Προσπαθώ εδώ και μέρες να γράψω ένα άρθρο για το απελπιστικό επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού που διαχειρίζεται τα ζητήματα και τις καταστάσεις στη χώρα. Από την κεντρική κυβέρνηση ώς την τοπική αυτοδιοίκηση, τα κατά τόπους επιμελητήρια και γενικά όπου υπάρχει διαχείριση εξουσίας από αιρετούς –ακόμα και σε τοπικά συμβούλια και πολιτιστικούς συλλόγους- κυριαρχεί η μικροπολιτική, η κάθε λογής συναλλαγή, ο νεποτισμός, η εξυπηρέτηση συμφερόντων, η διαπλοκή.
Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου με διάθεση να στηλιτεύσω ένα ολόκληρο σύστημα και μια στρεβλή νοοτροπία που παράγει κατά κανόνα άχρηστους διαχειριστές με μηδενικό όραμα και μοναδικό σκοπό την ανακύκλωση και αναπαραγωγή της ασημαντότητάς τους, με τις όποιες εξαιρέσεις να γίνονται ολοένα και πιο δυσεύρετες όσο περνάνε τα χρόνια. Μια ανακύκλωση που εξαϋλώνει τα πάντα, για να αφήσει πίσω της μονάχα αποκαΐδια και ανθρώπινα ράκη που φυτοζωούν σε συνθήκες δουλοπαροικίας. Πάει η εποχή που μιλάγαμε για την επικράτηση της χρυσής μετριότητας· πλέον θριαμβεύει η απόλυτη κενοδοξία.
Φιλοδοξώ να καταδείξω ότι οι δύσκολες καταστάσεις, που βιώνουμε σήμερα και που διαρκώς κακοφορμίζουν, δεν οφείλονται σε εξωγενείς παράγοντες και αόρατους εχθρούς, αλλά πως η ρίζα του κακού εντοπίζεται στην ποιότητα της δημοκρατίας μας. Η πολιτική δεν έχει απλώς υποταχθεί στην επικοινωνία, αλλά ταυτίζεται με αυτήν: οι ενέργειες των εκλεγμένων διαχειριστών σε κάθε βαθμίδα και επίπεδο στοχεύουν κυρίως στην παραγωγή δελτίων Τύπου, ανακοινώσεων και αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτυγχάνοντας να επηρεάσουν προς το καλύτερο την ουσία των πραγμάτων.
Ως επιμύθιο, προτίθεμαι να συμπεράνω πως με τις πολιτικές τού φαίνεσθαι και των εξυπηρετήσεων, με τη δημοκρατία απονευρωμένη και την παιδεία να στοχεύει στην αδρανοποίηση και όχι στην ενεργοποίηση της ευθυκρισίας των πολιτών, με την επικοινωνία να υπνωτίζει επιδέξια την κοινωνία στη λογική των ελάχιστων δυνατών προσδοκιών, όλα όσα μας συμβαίνουν είναι απολύτως αναμενόμενα και πως όσο διαρκεί αυτή η περιρρέουσα νοοτροπία, οι καταστάσεις μονάχα θα επιδεινώνονται.
Κι έπειτα, μου περνά η επιθυμία να γράψω το οτιδήποτε· κλείνω τον υπολογιστή και βυθίζομαι στη ματαιότητα πως όλα αυτά είναι χιλιοειπωμένα και πως ένα ακόμα σχετικό άρθρο δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα απολύτως.
Κι αυτή η παραίτηση και η μοιρολατρία που διαπιστώνω στον εαυτό μου και στους γύρω μου μάλλον είναι το μεγαλύτερο από όλα τα προβλήματα των ημερών μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας