Η 25η Ιουνίου είναι επικύρωση ή μη

«Καθώς τα άτομα, έτσι και οι λαοί, συνταυτίζονται περισσότερο με τα ελαττώματά τους παρά με τις αρετές τους»

(Ισοκράτης)

Οι μέρες πέρασαν και ήρθε η ώρα της δεύτερης συνεχόμενης εκλογικής διαδικασίας. Όσοι πρόλαβαν να χωνέψουν το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου το χώνεψαν. Όσοι ξεπέρασαν το σοκ, το ξεπέρασαν. Οι υπόλοιποι, αλλά και οι προηγούμενες κατηγορίες ανθρώπων, καλούνται να οδηγηθούν την Κυριακή «εκ νέου στο απόσπασμα» της κοινωνικής-λαϊκής ετυμηγορίας...

Δεν ξέρω το αποτέλεσμα της Κυριακής, και ούτε θα τολμήσω να το προβλέψω. Μετά το κάζο που έπαθα κι εγώ στις προηγούμενες εκλογές, ως προς τις προβλέψεις για το αποτέλεσμα..., η σχετική σιωπή είναι σημάδι ωριμότητας... Ξέρω μονάχα πως μάλλον μετά την 25η Ιουνίου ενδεχομένως να συζητιέται περισσότερο η 21η Μαΐου. Και τελικά προκύπτει το ερώτημα: ήταν λάθος το αποτέλεσμα; Ποτέ δεν είναι λάθος ένα εκλογικό αποτέλεσμα, μία κοινωνική-λαϊκή ετυμηγορία. Γιατί κάθε φορά αποτυπώνει κάτι πολύ συγκεκριμένο, κάτι το απτό, κάτι πολύ πιο δυνατό και από τις δημοσκοπήσεις και από τις ατομικές επιθυμίες...

Αυτοί που κερδίζουν κάτι κάνουν καλά. Ακόμα και αν αυτό είναι να εξαπατούν ή να το πω πιο κομψά να προβάλλουν διαφορετικά πράγματα από τα κυρίαρχα της βασικής ατζέντας τους. Αυτοί που χάνουν έχουν κάνει λάθη, ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες των προθέσεων ή νιώθουν πως τους πνίγει το δίκιο... Όμως, η 21 Μαΐου ήταν αποτύπωση. Η 25η Ιουνίου είναι επικύρωση ή μη... Υπάρχει διαφορά. Γιατί την Κυριακή το κοινωνικό-λαϊκό σώμα αποφαίνεται αν η επιλογή του στις προηγούμενες εκλογές είναι αυτή που ήθελε πραγματικά. Για τους δικούς του λόγους, βέβαια, αλλά αυτή...

Οι δύσκολες περιστάσεις σκοτώνουν τον εφησυχασμό. Φέρνουν πάντα λύσεις; Όχι. Προωθείται κυρίως η συνειδητοποίηση πως επείγουν οι λύσεις. Δυστυχώς, η ανάγκη εύρεσής τους μπορεί να λάβει διάφορες μορφές και πηγές προέλευσης... Ο κάθε ηττημένος πρέπει να διαχειριστεί πρωτίστως την ήττα του. Να βρει τα αίτια, κυρίως. Ο νικητής να μην επιδείξει αλαζονεία και να αποφύγει τη δημιουργία έντονων κοινωνικών τριβών. Γενικώς, το σύστημα ευαγγελίζεται διάφορα. Η ΝΔ, ως ο βασικός-παραδοσιακός εκφραστής των κυρίαρχων συστημικών ελίτ, έχει την ευκαιρία να αποδείξει αν τα εννοεί όσα λέει ή κοροϊδεύει με μόνο στόχο το να τραβήξει το σχοινί ακόμα περισσότερο...

Εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα υπάρχει ευνοιοκρατία, έλλειψη οράματος, κρετινισμός, δίψα για εύκολο πλουτισμό, πείνα για πολύμορφη ανθρωποφαγία, ανισότητες, φθορά σωμάτων και συνειδήσεων. Είμαστε ικανοί και τα σημαντικότερα να τα φέρουμε στα μέτρα μας, χωρίς ποτέ να έχουμε μετρηθεί πραγματικά με τις συνθήκες...

Δεν έχουμε και τόση ενσυναίσθηση για τον αδύναμο και προχωράμε με ασύστολη βουλησιαρχία σε αυτό που θέλουμε δίχως να έχουμε προ-υπολογίσει μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε ή ποιο είναι το σημείο που με τις κινήσεις μας αρχίζουμε να βλάπτουμε τόσους πολλούς όσους δεν αντέχει η αναγκαία (στα μυαλά των συνετών) κοινωνική ισορροπία και συνοχή. Αντέχει η Ελλάδα του 2023 τέτοια φαινόμενα; Και αν όχι, πότε και πώς θα αντιδράσει η θιγόμενη πλειοψηφία;

Οι κάλπες της Κυριακής θα δείξουν όχι την έναρξη μίας τέτοιας άτυπης κοινωνικής στρατηγικής, αλλά το πόσοι έχουν στο σήμερα συνειδητοποιήσει πως η μόνη λύση είναι μία διαφορετική κατεύθυνση της χώρας. Με ενισχυμένο ρόλο για τους μικρομεσαίους, με διευρυμένη κοινωνική μαχητικότητα και με πολιτικούς οραματισμούς που να «δανείζονται» προτάσεις από ένα σύγχρονο σοσιαλιστικής κοπής κατάλογο...

Σε κάθε περίπτωση, σημαντικό είναι να ξέρεις να καταλαβαίνεις σε κάθε εποχιακή συγκυρία τον πραγματικό κοινωνικό παλμό. Αν στο σήμερα δεν αποτελείς επιλογή της πλειοψηφίας, να καταλάβεις το γιατί. Να παλέψεις με τον εαυτό σου και δίπλα στον απλό άνθρωπο. Να δουλέψεις σκληρά και μεθοδικά για να αυξήσεις τον παραγόμενο πλούτο, άρα και τα περιθώρια αναδιανομής... Να μάθεις να περιμένεις, αλλά και να μην εφησυχάζεις και να μην εμπιστεύεσαι άκαπνους από ζωή επιστημολόγους της γυάλας...

Ευθύνες και άγχη δεν έχουν μονάχα όσοι κυβερνούν, αλλά και όσοι αντιπολιτεύονται. Στη συγκυρία που βρισκόμαστε στον ελλαδικό χώρο φαίνεται πως αρκετοί (εγχώριοι και κυρίως ξένοι) ισχυροί παίκτες έχουν επιλέξει να σιγοντάρουν συγκεκριμένη επιλογή για τη διακυβέρνηση της χώρας για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί θέλουν πρώτα να διευθετηθούν οι άμεσες αναγκαιότητες της δικής τους ατζέντας και ύστερα ίσως να προωθηθεί μία εναλλαγή που θα γίνει αντιληπτή στην κοινωνία ως νησίδα ανακούφισης. Παραχωρημένη μεν, και όχι και τόσο κατακτημένη..., αλλά αναγκαία με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα (και θα πάρουν τα επόμενα χρόνια). Τέλη Ιούνη 2023 έτσι φαίνεται να διαμορφώνεται η κατάσταση... Ωιμέ, θα πρόσθετα με την ανοχή σας ελπίζω...

ΥΓ. Δεν ξέρω αν η Αριστερά, σε όλες της τις εκφάνσεις, έχει πάρει το ουσιαστικό μήνυμα της πρώτης κάλπης ένα περίπου μήνα νωρίτερα. Πως όσα δίκια κι αν έχεις, όσο και αν φωνάζεις για τις παρασπονδίες ενός κυβερνήτη, αυτό που μετράει είναι αν μπορείς να δώσεις απτές και μάλλον γρήγορες λύσεις στον κυκεώνα των πραγματικών προβλημάτων που διαρκώς διογκώνονται. Και αυτό μπορεί να γίνει μονάχα όταν κατά τη διάρκεια μιας τετραετίας οργώνεις την Ελλάδα και συνδιαμορφώνεις πρόγραμμα με το σύνολο των παραγωγικών φορέων που θέλουν κάτι διαφορετικό από το ολιγαρχικά ευνοιοκρατικό που με περισσή ωμότητητα εφαρμόζει στην πράξη η σημερινή ΝΔ. Γιατί η κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτικούς φορείς που κατοχυρώνουν τα αιτήματά της και εργάζονται (αρχικά) για την ικανοποίηση των πιο λογικών και εφικτών από αυτά... Κάποιοι πια θεωρούν πως το διάστημα 2019-2023 ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν εργάστηκαν επί της ουσίας εκεί που έπρεπε (και από κοινού...) για μία σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση, γιατί πρέπει οι (νεο)φιλελεύθεροι να κρατήσουν την καυτή πατάτα στα χέρια τους...

ΥΓ1. Αν η Αριστερά δεν έχει καταλάβει πόσο πολύ τη χρειάζεται η χειμαζόμενη κοινωνία, «θα υποχρεωθεί να το κάνει» την επόμενη τετραετία. Γιατί αλλιώς πρώτα θα παρασυρθεί αυτή στην άβυσσο και μετά η ελληνική κοινωνία... Είναι, άραγε, τόσο εσχατολογικά τα πράγματα; Ας τα πούμε άκρως επικίνδυνα και επιτακτικά, για να συνεννοηθούμε καλύτερα...