Το αμερικανικό χρέος βρέθηκε προσφάτως στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.
Η υπόθεση όμως έμοιαζε με ριμέικ κινηματογραφικής ταινίας: ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις διευρυμένες ανάγκες χωρίς να αυξηθεί το όριο του χρέους και γι' αυτό ξεκίνησε το παζάρι ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς για κάποιον συμβιβασμό ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση.
Τελικά η συμφωνία επετεύχθη και όλοι πλέον κοιμούνται ήσυχοι.
Αυτή την εικόνα φιλοτέχνησαν τα περισσότερα ΜΜΕ και αυτή την εντύπωση αποκόμισαν όσοι Ελληνες ασχολήθηκαν με το θέμα (πιστεύω ότι αυτοί που ενδιαφέρονται αντιπροσωπεύουν μια ισχνή, σχεδόν αδιόρατη μειονότητα). Ομως αυτή η εικόνα, που θυμίζει εξωραϊσμένο ανατολίτικο παζάρι, είναι κίβδηλη όπως ένας κίβδηλος πίνακας του Μονέ στον οποίο ο πλαστογράφος παρέλειψε (;) να περιλάβει φιγούρες που υπήρχαν στο φόντο του πρωτότυπου.
Μη βιάζεστε. Με το ρήμα «παραλείπω» δεν υπονοώ τις τσέπες όπου πήγαν οι υπερβάλλουσες δαπάνες, δηλαδή τις τσέπες του πανίσχυρου κατεστημένου της πολεμικής βιομηχανίας, της παροχής σχετικών υπηρεσιών, των φαρμακοβιομηχανιών και της βιομηχανίας της ενέργειας.
Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ούτε αναφέρομαι στις άγριες περικοπές των προγραμμάτων σίτισης, στέγασης και μόρφωσης (ο Ρίγκαν το 1981 είχε πει ότι το πρόγραμμα με τα κουπόνια τροφίμων μετατράπηκε σε «πρόγραμμα γενικευμένης μεταφοράς εισοδήματος»).
Αναφέρομαι όμως στις «ανταρσίες» που εκδηλώθηκαν τόσο κατά τη διάρκεια του παζαριού όσο και κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου. «Ανταρσίες» στις οποίες οι «αντάρτες» δεν πετάχτηκαν στη θάλασσα ούτε κρεμάστηκαν από το μεσιανό κατάρτι. Για να μη μιλάω με γρίφους και χρησμούς, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (ή μάλλον από το τέλος).
Οταν το νομοσχέδιο πήγε για έγκριση στο Κογκρέσο, αντιτάχθηκαν 46 Δημοκρατικοί αντιπρόσωποι και πέντε γερουσιαστές. Οι εκπρόσωποι επέκριναν τόσο τους Ρεπουμπλικανούς για την κατασκευή μιας κρίσης, όσο και τον Μπάιντεν ο οποίος -κατά τη γνώμη τους- έκανε μια «κακή συμφωνία» που ευνοεί το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τις εταιρικές ελίτ και βλάπτει τους φτωχούς και τον πλανήτη. Ανάμεσα στους «αντάρτες» και ο Σάντερς, ο οποίος αιτιολόγησε τη στάση του λέγοντας:
«Η μείωση του ελλείμματος δεν μπορεί να αφορά απλώς την περικοπή προγραμμάτων από τα οποία εξαρτώνται οι εργαζόμενες οικογένειες, τα παιδιά, οι ασθενείς, οι ηλικιωμένοι και οι φτωχοί. Πρέπει να αφορά την απαίτηση από την τάξη των δισεκατομμυριούχων και τις κερδοφόρες εταιρείες να πληρώσουν το δίκαιο μερίδιο φόρων τους, να περιορίσουν τις ανεξέλεγκτες στρατιωτικές δαπάνες, να μειώσουν την τιμή των συνταγογραφούμενων φαρμάκων και να τερματίσουν τη ροή δισεκατομμυρίων δολαρίων προς τις βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων και τα άλλα εταιρικά συμφέροντα.
»Πρόκειται για μια συμφωνία που περιορίζει την πρόσβαση στο Πρόγραμμα Συμπληρωματικής Διατροφικής Βοήθειας, καταστρέφει την προστασία του περιβάλλοντος και αναγκάζει τους γονείς που για τη φροντίδα των παιδιών τους βασίζονται στην κρατική οικονομική βοήθεια να αποχωρήσουν από το εργατικό δυναμικό. Θα σημάνει επίσης περικοπές στα κουπόνια στέγασης που θα αφήσουν οικογένειες χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι τους.
»Τέλος, περικόπτοντας τα προγράμματα που βοηθούν τους Αμερικανούς με χαμηλό εισόδημα να πληρώνουν τους λογαριασμούς ενέργειας πολλοί θα μείνουν ανυπεράσπιστοι στο βαρύ κρύο του χειμώνα».
Η Δημοκρατική Delia Ramirez από το Ιλινόις, που εκπροσωπεί τις οικονομικά πληγείσες γειτονιές του Σικάγου, είπε: «Είναι ξεκάθαρο για ποιον είμαι εδώ. Είμαι για το 1,3 εκατομμύριο δανειοληπτών φοιτητικών δανείων στο Ιλινόις που αναγκάζονται να συνεχίσουν τις πληρωμές, ακόμα και αν δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Είμαι για τα 76.836 άτομα σε όλο το Ιλινόις που υπολογίζουν σε χρηματική βοήθεια από το TANF (σ.σ. Προσωρινή Βοήθεια στις Απορες Οικογένειες).
»Είμαι για τους 1.981.700 κατοίκους του Ιλινόις που βασίζονται στο SNAP (σ.σ. Πρόγραμμα Συμπληρωματικής Διατροφικής Βοήθειας) για να βάλουν φαγητό στο τραπέζι. Η κατάσταση ομηρίας στην οποία εξανάγκασαν οι Ρεπουμπλικανοί τον αμερικανικό λαό οδήγησε σε μια συμφωνία που η συνείδησή μου δεν επιτρέπει να υποστηρίξω».
Και όμως κανένας «αντάρτης» δεν λοιδορήθηκε. Κανένας δεν πετάχτηκε από το «πλοίο». Παρέμειναν στη θέση τους και την επομένη της διαφωνίας, προφανώς διότι εκεί η διαφωνία δεν αντιμετωπίζεται ως συνώνυμο της προδοσίας. Θυμηθείτε τι έχει γίνει εδώ σε ανάλογες καταστάσεις.
Αφορισμοί, ύβρεις, εκπαραθυρώσεις… «γκιλοτίνα». Σε έναν τόπο όπου η διαφωνία αντιμετωπίζεται -τόσο από τις «άγιες έδρες» όσο και από τους «πιστούς»- ως θανάσιμο αμάρτημα, η πίστη ως υποχρέωση και ο διαφωνών ως αιρετικός που ρίχνεται στην πυρά των σύγχρονων ιεροεξεταστών της κομματικής καθαρότητας, τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει.
*Δημοσιογράφος, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας