«Εurovision των Λαών» ή όνειρο γιουροβιζιονικής νυκτός

Eδώ και χρόνια βλέπω Eurovision, με παρέα εννοείται, μόνη δεν θα το άντεχα. Κι επειδή συνήθως ψιλοβαριέμαι, καταφεύγω σε υποθέσεις, σενάρια, αυτοσχέδια κουίζ και ερωτήσεις που μόνη μου τις θέτω και μόνη μου τις απαντώ ή δεν τις απαντώ. Για παράδειγμα πόσοι τραγουδιστές/-τριες εμφανίζονται ξαπλωμένοι ανάσκελα ή ανεβασμένοι σε βάθρο; Ποιος/ποια γονάτισε, μπουσούλησε ή ξάπλωσε κατάχαμα για πρώτη φορά; (Πώς λέμε ότι η Μαρίκα Νίνου ήταν η πρώτη γυναίκα στο λαϊκό πάλκο που άφησε την καρέκλα και σηκώθηκε όρθια;) Ποιος έσχισε πρώτη φορά το μπλουζάκι του; Ποιοι χοροπηδούν περισσότερο; Ο νους μου τρέχει σε παλιούς τραγουδιστές που καμία τύχη δεν θα είχαν σήμερα αν εμφανίζονταν στη Eurovision. Όπως στον Φρανκ Σινάτρα, τον Χάρι Μπελαφόντε που πέθανε πρόσφατα, την Εντίθ Πιαφ, για να μην πω τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ή τη Σωτηρία Μπέλλου που ούτε ζωγραφιστούς δεν θα τους ήθελαν στις μεγάλες ευρωπαϊκές αρένες.

Και αν, αντί για την επίσημη Eurovision, είχαμε μια αντι-Εurovision ή μια «Eurovision των Λαών»; Έναν διαγωνισμό ή ένα φεστιβάλ όπου απαραίτητος όρος συμμετοχής θα ήταν το αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό, αντιπολεμικό περιεχόμενο των τραγουδιών; Εδώ φαντάζομαι τον Μάνο Λοϊζο να τραγουδά το «Τσε Γκεβάρα» «Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα / μια φωτογραφία σου απ’ τα ξένα / απ’ αυτές που κρατάν οι φοιτητές / απ’ αυτές που ξεσκίζει ο χαφιές…») και γύρω του ένα μπαλέτο φοιτητών που κρατούν πλακάτ-αφίσες του θρυλικού κομαντάντε Τσε Γκεβάρα. Ή τον Mάνου Τσάο να τραγουδά το «Clandestino». Ή τον Πολ Ρόμπσον στο «Joe Hill» και γύρω του ένας περήφανος χορός ανθρακωρύχων. (https://www.youtube.com/watch?v=B0bezsMVU7c&t=1s) Και φυσικά τον Lex και τον Μιθριδάτη – γιατί όχι; Ζωντανοί και πεθαμένοι όλοι μαζί. Εξάλλου, και στη Βαρκελώνη είχε προγραμματιστεί, το 1936, η περίφημη «Λαϊκή Ολυμπιάδα» καθώς η κυβέρνηση των Δημοκρατικών είχε αποφασίσει να μποϊκοτάρει τους ρατσιστικούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. (Μάλιστα, στο μυθιστόρημά του «Κατίνα Μπέλο» ο Θανάσης Σκρουμπέλος μιλά για κάποιους αντιφασίστες Έλληνες αθλητές που επιχείρησαν να πάρουν μέρος σ’ αυτή τη ματαιωμένη Ολυμπιάδα.) Αν κι ένα τέτοιο ενδεχόμενο μοιάζει εξίσου εξωπραγματικό με τα ταξίδια στον χρόνο, τίποτα δεν μας εμποδίζει να το φανταζόμαστε.

Αν πέρυσι νικήτρια αναδείχτηκε η Ουκρανία, φέτος κρυφός νικητής είναι το ΝΑΤΟ αφού δύο χώρες (η Σουηδία και η Φινλανδία) που βρίσκονται στον προθάλαμο της Συμμαχίας ή πέρασαν πρόσφατα τις πύλες της, κατέλαβαν τις δύο πρώτες θέσεις – αυτό τουλάχιστον παρατηρούν κάποιοι από τους πιο πολιτικοποιημένους τηλεθεατές. Η Eurovision δεν είναι ένα ουδέτερο «πανηγυράκι», αλλά ένα πολύ ακριβό σόου στο οποίο δεν συγκεντρώνονται μόνο ταλέντα, φιλοδοξίες και όνειρα αλλά, έμμεσα, επενδύονται εθνικές και πολιτικές επιδιώξεις. Και αν η πολιτική επισήμως βρίσκει κλειστή την πόρτα του διαγωνισμού, αυτή βρίσκει τον τρόπο και τρυπώνει από το παράθυρο.