Η FIFA «ανέλαβε» ένα πολλαπλό ρίσκο

«Η ποιότητα χωρίς αποτελέσματα είναι ανούσια. Τα αποτελέσματα χωρίς ποιότητα είναι βαρετά» 

(Γιόχαν Κρόιφ)

Όλα αυτά τα χρόνια ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά για το Μουντιάλ του 2022. Για το «είδος» της συγκεκριμένης διοργανώτριας χώρας, για τον τρόπο επιλογής της, για τα εργατικά ατυχήματα που έλαβαν διαστάσεις Αρμαγεδδώνα, για δωροδοκίες (εσχάτως ακόμα και παικτών...), για τις κλιματολογικές συνθήκες, για το αγωνιστικό βεληνεκές της εθνικής ομάδας του Κατάρ, για πολλά (λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά). Μπορεί ορισμένα από αυτά τα πολλά να είναι τραβηγμένα, αλλά δυστυχώς η ίδια η πραγματικότητα είναι τραβηγμένη.

Το Μουντιάλ του 2022 είναι εκείνο με τη μεγαλύτερη παραφιλολογία από οποιοδήποτε άλλο στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου. Η FIFA «ανέλαβε» ένα πολλαπλό ρίσκο... Δεν είναι εύκολο να βγει δίχως απώλειες από αυτή τη διαδικασία η ίδια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ποδόσφαιρο -ως άθλημα- έχει περισσότερες πιθανότητες να τη «βγάλει καθαρή» σε σχέση με τους θεσμικούς του ηγήτορες...

Συντείνουν πολλά στο να το αντιλαμβανόμαστε έτσι το πράγμα. Ακόμα και το γεγονός πως στην Ελλάδα το Μουντιάλ το δείχνει ιδιωτικό κανάλι που ζητάει συνδρομή... Ας είναι. Από το απόγευμα προς βράδυ Κυριακής το Μουντιάλ 2022 είναι εδώ, και καταγράφει τη δική του ξεχωριστή διαδρομή. Με απόντες πολλούς. Με μεγάλο αριθμό ανθρώπων να το μποϊκοτάρουν γιατί έχουν βάσιμους λόγους για κάτι τέτοιο. Βέβαια, όταν αρχίσει η μπάλα να κυλάει πάνω στα γρασίδια, όταν αρχίσουν τα γκολ, τα αποτελέσματα, οι προκρίσεις, οι αποκλεισμοί, τα διαιτητικά σφυρίγματα, οι ατάκες, η ατζέντα λίγο ή πολύ μεταβάλλεται... Τότε είναι που δοκιμάζονται οι πραγματικές ευαισθησίες όλων μας. Και κυρίως η όποια κριτική μας ικανότητα...

Από κάθε Μουντιάλ πάντα όλοι κάτι βγάζουμε. Και εννοώ στο αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι. Είναι σίγουρο πως αυτές τις μέρες (μέχρι την έναρξη της φετινής διοργάνωσης), όλοι, μα όλοι, ανατρέξαμε στις μνήμες μας, και ειδικά στο πρώτο μας Μουντιάλ. Αυτό που θυμόμαστε ως πρώτο βέβαια, γιατί μπορεί ένα πολύ μικρό παιδάκι (π.χ. τεσσάρων-πέντε ετών) να «δει» ένα Μουντιάλ, αλλά να αρχίσει να καταλαβαίνει από το επόμενο... Το θέμα είναι κάποια στιγμή να μάθουμε να βλέπουμε Μουντιάλ. Να διακρίνουμε το είδος της μπάλας που παίζεται, τις πραγματικά καλές ομάδες, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα κάθε εποχής.

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει πως κάποιες (γεωγραφικές) περιοχές υστερούν ποδοσφαιρικά, άλλες κάνουν βήματα εμπρός, άλλες προς τα πίσω. Έχουμε μάθει πως δεν αρκεί να έχεις καλογυμνασμένους ποδοσφαιριστές που ξέρουν να κρατούν τις θέσεις τους πάνω στο γρασίδι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, αλλά χρειάζεται και ποδοσφαιρικό ταλέντο για να γίνει η διαφορά. Έχουμε μάθει πως τα συστήματα δεν είναι πανάκεια, καθώς εξασφαλίζουν μεν ισορροπίες και αποτρέπουν δεινά, δεν είναι όμως αυτά που κρίνουν τους νικητές με αποκλειστικούς όρους.

Η Lady Hope θυμάται το πρώτο της Μουντιάλ. Το 1986 ήρθε σε επαφή με την κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη, όταν αυτή έλαβε χώρα στο Μεξικό. «Μέσο» επαφής της με αυτό, «άτυπος διαμεσολαβητής» με λίγα λόγια, η ΕΡΤ... Άρχισε να γεμίζει παραστάσεις. Ο πρώτος της αγώνας ήταν ένα Δυτική Γερμανία-Ουρουγουάη 1-1. Άρχισε να μαθαίνει (και αυτή...). Έμαθε πόσο ωραίο είναι το ποδόσφαιρο, αλλά και το να ασχολείσαι μαζί του πριν και μετά από έναν αγώνα (κατά βάση με περιοδικά, εφημερίδες, χαρτάκια Panini, κοκ), πόσο σημαντική είναι η Βραζιλία (γιατί οι περίγυροι την εξυμνούσαν για μήνες). Κατάλαβε πολύ καλά τι σημαίνει Μαραντόνα, και εδώ δεν χρειάζεται κάτι παραπέρα...

Επίσης, κατάλαβε πως ένας κάτοχος του τίτλου, ακόμα και ο (τότε) νυν, δεν θα πηγαίνει αυτοδικαίως πολύ καλά και στην επόμενη διοργάνωση (Ιταλία 1982-1986). Δεν έχει ξεχάσει από τότε ποτέ την επίσημη μπάλα της διοργάνωσης, αφού στο μυαλό της «μπάλα ποδοσφαίρου σημαίνει Αdidas Τango Azteca του 1986»...

Έμαθε ακόμα εκείνες τις ζεστές ημέρες πόσο λεπτές υποθέσεις είναι οι προκρίσεις όταν κρίνονται στη διαδικασία των πέναλτι. Της πήρε καιρό να εξοικειωθεί με την ιδέα πως η Βραζιλία αποκλείστηκε στους οκτώ και μάλιστα χωρίς να χάσει τον επίμαχο αγώνα (προκρίθηκε εις βάρος της στα πέναλτι η Γαλλία...).

Θυμάται και την Εθνική Δανίας... Που με το ξεκίνημά της άφησε υποσχέσεις για μεγάλα πράγματα, που έπεισε πολλούς (ακόμα και κοντινούς συγγενείς) να την ακολουθούν-προτιμώντας τη σταθερά στο ΠΡΟ-ΠΟ, μέχρι που ήρθε η ξεγυρισμένη πεντάρα από την Ισπανία και όλα σβήστηκαν μονομιάς.

Τότε, έγινε και η σύνδεση με την Εθνική (Δυτικής) Γερμανίας. Λίγο κάποιοι συγγενείς που έφερναν από Νυρεμβέργη μπλούζες (κατά προτίμηση της Μπάγερν Μονάχου) και το Kicker, λίγο η εμφάνιση και το σήμα, ε δεν ήθελε και πολύ... Έμαθε να τη σέβεται, να την υποστηρίζει και να την αγαπάει...

Το Μουντιάλ του 2022 ξεκίνησε, λοιπόν. Το αν θα συγκινήσει τους ποδοσφαιρόφιλους του πλανήτη, θα φανεί. Είναι ένα στοίχημα το πόσο θα θέλξει την παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα. Το background δεν βοηθάει. Ούτε η εποχή διεξαγωγής, για όσους είναι μαθημένοι στη λογική Μουντιάλ, καλοκαίρι, κοντομάνικα, θάλασσα, μπαλκόνι, πλατεία, και πάει λέγοντας. Η σχετική εξοικείωση χρειάζεται «σκονάκια»...

Ακόμα και έτσι, όμως, στα πόδια των ποδοσφαιριστών των τριάντα δύο ομάδων βρίσκεται το μυστικό για το αν θα αποκτήσει θετικό ή μη πρόσημο το συγκεκριμένο τουρνουά. Ευτυχώς... Χωρίς, βέβαια, να μπορούν ποτέ να ξεχαστούν οι ανθρωποθυσίες που έλαβαν χώρα για να γίνει εκεί αυτό το Μουντιάλ. Δυστυχώς. Μπορεί το ποδόσφαιρο το ίδιο να βάλει γκολ και στα ανθρώπινα τρωτά; Σε αυτή του την προσπάθεια θα το στηρίξουμε όσο περισσότερο μπορούμε...