Την ονόμασαν Λουλούδι του Πάθους, από το 1ο ψευδώνυμο που διάλεξε όταν αρθρογραφούσε στην τοπική εφημερίδα ανθρακωρύχων El Minero Vizcaino. Το σύνθημά της, «No pasaran», έγινε σύνθημα στα χείλη όσων πολεμούσαν τον φασισμό.
Γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 1895 στην πόλη Γκαγιάρτα της Χώρας των Βάσκων, το 8ο από τα 11 παιδιά 2 ξωμάχων. Είχε όνειρο να γίνει δασκάλα και διάβαζε πολύ. Ομως τα όνειρα δεν ήταν για τα παιδιά της τάξης της σε μια Ισπανία που ο λαός της αιμορραγούσε. Στα 15 της εγκατέλειψε το σχολείο για να βοηθήσει την οικογένειά της, γνωρίζοντας την (επανερχόμενη) σκληρή πραγματικότητα της εργατικής τάξης εκείνης της εποχής. Δεν έπαψε ποτέ να διαβάζει. Τα διαβάσματα, οι εμπειρίες της που μπόρεσε με βάση τα πρώτα να αναλύσει, η προσωπικότητά της, την οδήγησαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας. Η πένα, η ευγλωττία κι η στάση ζωής της την ανέδειξαν σε σύμβολο.
Αρχισε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες των απόκληρων και να συμμετέχει σε δράσεις αλληλεγγύης, να στηρίζει γυναίκες, απεργούς και πεινασμένα παιδιά. Εξοργισμένη από την υποκρισία της Καθολικής Εκκλησίας, σε μια χώρα με απίστευτη παιδική θνησιμότητα, μητέρα 6 παιδιών και η ίδια, μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα του 1919 δημοσίευσε το πρώτο της άρθρο γι’ αυτό. Τότε ήταν που υπέγραψε για πρώτη φορά με τ’ όνομα που θα ζούσε για πάντα. Σε λίγα χρόνια, τιμή πρωτοφανής για γυναίκα της εποχής της, ανέλαβε την έκδοση του κομματικού οργάνου «Mundo Obrero». Τα άρθρα της ξεσήκωναν καρδιές κι έκαναν τους ισχυρούς να σκύβουν το κεφάλι. Δεν της το συγχώρεσαν. Διώχθηκε απηνώς και φυλακίστηκε επανειλημμένα. Μία ιστορία αγωνίας και αγώνων που την οδηγεί στη Βουλή. Βρισκόμαστε πια στα 1936. Στις παρυφές του Ισπανικού Εμφυλίου, με τη Δημοκρατία να ονειρεύεται, να κάνει πολύτιμες τομές και, σε λίγο, όπως ένιωθε την ανάσα των ξεσηκωμένων φασιστών στον σβέρκο της, τραγικά λάθη.
Μπήκε μπροστά στον αντιφασιστικό αγώνα κι έδωσε το σύνθημα που πύρωσε τις καρδιές ανθρώπων από τα πέρατα της Γης. Σύνθημα, λες, βγαλμένο από τα σπλάχνα της ισπανικής γης: Δεν θα περάσουν! Είχε γίνει πια το Σύμβολο μιας χώρας. Σε λίγο του κόσμου ολόκληρου.
Δεν έπαψε ποτέ, στις άγριες για την πατρίδα της δεκαετίες του φρανκισμού που ακολούθησαν, να το κάνει. Τελείωσε τη ζωή της στις 12 Νοεμβρίου του 1989. Η Ντολόρες Ιμπαρούρι, ή αλλιώς η «Πασιονάρια»
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας