ΕΣΥ δεν έχεις Σύνταγμα!

Οποιος έτυχε να «φιλοξενηθεί» πρόσφατα, επί ικανό διάστημα, σε δημόσιο νοσοκομείο (εν προκειμένω στον «Ευαγγελισμό», αλλά προεξοφλείται πως αντίστοιχη θα ήταν η διαπίστωση και εάν επρόκειτο για οποιοδήποτε άλλο κρατικό νοσηλευτικό ίδρυμα), θεωρώ δεδομένο πως θα έκανε δύο σημαντικές παρατηρήσεις. Η μία –σε κάποιο βαθμό– αναμενόμενη. Η άλλη παντελώς αναπάντεχη.

Παρατήρηση πρώτη, αναμενόμενη: Η ευσυνειδησία, ακόμη περισσότερο η αυταπάρνηση, η απόλυτα ανιδιοτελής διάθεση προσφοράς, το συνοδευτικό της ύφος επίσης, η επιστημονική επάρκεια (στον βαθμό, βέβαια, που μπορεί να αξιολογηθεί από τον απλό νοσηλευόμενο), η ανθρώπινη γλυκύτητα, ο επαγγελματισμός, η προθυμία και η προσήνεια του ιατρικού και υγειονομικού προσωπικού προς όλους αδιακρίτως, καθώς και η εξαιρετική ανταπόκριση στο έργο τους από τους υπόλοιπους απασχολούμενους στον χώρο αποτελούν φλέβα ελπίδας, παρηγοριάς και ψυχικής ανάτασης, ακόμη και για τον άρρωστο που υποφέρει με πόνους φρικτούς.

Αποτελούν, ομοίως, όλα αυτά επιβεβαίωση του γεγονότος πως η χώρα, σε κάποιους τομείς τουλάχιστον, έχει το ανθρώπινο και ηθικό κεφάλαιο που απαιτεί η έξοδος από την πολύμορφη κρίση, στην οποία τη βύθισαν η αφέλεια άλλων εποχών και η ιδιοτέλεια όσων την υπηρέτησαν ή τη διαμόρφωσαν. Απειροελάχιστες σκιάσεις: ο –όχι αγενής πάντως- ενικός που χρησιμοποιούν προς τους ασθενείς κάποια εικοσάχρονα… Και όσα, υποθέτω αξιόπιστα, έφτασαν στα αυτιά μου για τοποθετήσεις ως διευθυντών, σε παθολογικές κλινικές όπου υπηρετούν απίστευτα σημαντικοί λειτουργοί του Ιπποκράτη, ατόμων των οποίων το βασικό προσόν είναι κάποιες συγγένειες. (Ακόμη πιο ασήμαντη σκίαση: τα κακά ορισμένων νεαρών γιατρών).

Παρατήρηση δεύτερη, ολοσχερώς αναπάντεχη: αυτή η ανθρώπινη επάρκεια και ποιότητα, τόσο σε επίπεδο ήθους όσο και επιστημονικής αξιοσύνης, υπηρετείται από ένα εξαιρετικό σύστημα! Σύστημα οργάνωσης –συμπληρωματικότητα ρόλων και αλληλοϋποστήριξη των επιμέρους μηχανισμών- τέτοιο που μεγιστοποιεί την απόδοση και ελαχιστοποιεί τη σημασία των υπαρκτών ελλείψεων, χωρίς δυστυχώς βέβαια να ελαχιστοποιεί τον μόχθο των λειτουργών και των λοιπών συνεργατών της δημόσιας υγείας.

Οπότε όσοι μιλάνε για διάλυση του ΕΣΥ ίσως χρειάζονται κατεπειγόντως ένα καθαρτήριο της σκέψης λουτρό στο νερό της πραγματικότητας (έστω και αν κάποιες δευτερεύουσες αρνητικές καταστάσεις –π.χ. άθλια, σκισμένα, «χρωματισμένα» κλινοσκεπάσματα, απουσία μαξιλαροθηκών ή η μη λειτουργία των κουδουνιών ειδοποίησης- δείχνουν την κραυγαλέα στενότητα μέσα στην οποία λειτουργεί το Σύστημα).

Τούτων, λοιπόν, ούτως εχόντων, τι θα μπορούσε να (αντι)λεχθεί σε όποιον ενδεχομένως θεωρεί απαράδεκτο το ότι αυτοί οι μπαρουτοκαπνισμένοι ήρωες των χαρακωμάτων της Υγείας, που αντιμετωπίζουν δισεβδομαδιαίως τους εφιάλτες των λεγόμενων μεγάλων εφημεριών, αμείβονται όλοι τους –συμπεριλαμβανομένων και των πολύπειρων και πολυσπουδασμένων διευθυντών, στους οποίους, μάλιστα, δεν έχουν καταβληθεί οι εφημερίες εδώ και έναν χρόνο- λιγότερο από τον τελευταίο εφέτη, ακόμη και τον τελευταίο πρωτοδίκη της χώρας;

Σε έναν τέτοιον άνθρωπο, αμαθή και εμπαθή ασφαλώς, θα μπορούσε να αντιλεχθεί ότι έχει κολοσσιαίο έλλειμμα πολιτειακής παιδείας. Και ότι οφείλει, επιτέλους, να πληροφορηθεί πως η χώρα έχει Σύνταγμα… Καταστατικό Χάρτη, δηλαδή, αυθεντικά ερμηνευόμενο από τους λειτουργούς της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Οι οποίοι, σχεδόν πάντα και σχεδόν όλοι, αποφαίνονται ανεπηρέαστοι από τα συμφέροντα κάθε –…άλλης– επαγγελματικής κατηγορίας.

Καταληκτική επισήμανση: το παρόν άρθρο –που αφιερώνεται με ευγνωμοσύνη, και χωρίς γνώση της τελικής έκβασης της θεραπευτικής του προσπάθειας, στον γιατρό κ. Στέφανο Στεφανάκη- είναι προφανές πως γράφτηκε ενόσω ο συντάκτης του βρισκόταν ξαπλωμένος σε κρεβάτι νοσοκομείου. Εφόσον στο μέλλον γράψει ένα άλλο άρθρο καθήμενος (πιθανότατα στο εδώλιο του κατηγορουμένου), τότε είναι ενδεχόμενο εκεί να υποστηρίξει διαφορετικές απόψεις για τη συγκριτική αξία του ιατρικού και του δικαστικού λειτουργήματος…

Και δύο άσχετα υστερόγραφα:

1. Στην παρούσα συγκυρία, όπου περισσεύουν οι προτάσεις για επιλογή Προέδρων της Δημοκρατίας, σε παλαιότερη παρέμβασή μου είχα αναφερθεί στα προσόντα ενός ακαδημαϊκού δάσκαλου, εκ των οποίων σημαντικότερο θεωρούσα την ευρύτερη ανοχή προς το πρόσωπό του, λόγω του ήπιου πολιτικού του προφίλ. Εάν, αντίθετα, στεκόμουν σε άλλο κριτήριο –αυτό της ανορθωτικής μαχητικότητας ανθρώπων με μεγάλη πολιτική δράση– θα τολμούσα να αναφέρω δύο ονόματα. Το ένα θα ήταν του διορατικού Αλέκου Παπαδόπουλου. Το δεύτερο ανήκει σε μια γυναίκα που, τυχόν επιλεγόμενη, θα ήταν η πρώτη εκπρόσωπος του φύλου της στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα: στην Αννα Διαμαντοπούλου, που έκανε τεράστιο αγώνα στο υπουργείο Παιδείας (τα περιορισμένα αποτελέσματα οφείλονται κυρίως στην αντίδραση των δυνάμεων της βαρύτητας). Ως πρώην επίτροπος, διαθέτει επίσης μεγάλη εμπειρία στα διεθνή. Επιπλέον –χωρίς να έχει καμία συγγένεια μαζί μου– την έχω δει από κοντά μόνο μια φορά–, θα ήθελα να πω πως έχει και το σωστό επίθετο. Αλλά… Δεν το λέω, γιατί με εμποδίζουν όσοι κλείνουν ραντεβού στα γουναράδικα…

2. Βρέθηκε επιτέλους το πώς θα υλοποιηθεί η πολυεξαγγελμένη υπόσχεση περί ολιγομελούς υπουργικού συμβουλίου. Ως προϋπόθεση ανάληψης υπουργικών καθηκόντων να θεσμοθετηθεί η ύπαρξη τρυφερών συναισθημάτων από τους υπουργήσιμους προς την κ. Λιάνα Κανέλλη!