Η Ιστορία γράφει -και μάλιστα με έντονα στοιχεία- για τους γενναίους και τους μη ενδοτικούς δικαστικούς λειτουργούς. Οχι για τους συμβιβασμένους και υπάκουους ή πειθήνιους στην όποια εξουσία τούς αγνοεί. Οι πολίτες γνωρίζουν και επικαλούνται τα «παραδείγματα» των πρώτων, ενώ τους δεύτερους ούτε καν τους γνωρίζουν.
Τον Μάρτιο του 1834 ενώπιον του δικαστηρίου που συνεδρίασε στο τουρκικό τέμενος του Ναυπλίου με κατηγορούμενους τον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Δ. Πλαπούτα με βαρύτατες σκηνοθετημένες κατηγορίες η Ιστορία «έγραψε»:
Οι Ελληνες γνωρίζουν ότι πίσω από την δίκη αυτή ήταν ο Μάουρερ (ένας από τους αντιβασιλείς), ο Κων. Σχινάς, γερμανοθρεμμένος και γερμανοσπουδασμένος με ρευστή εθνική συνείδηση, και ο περιβόητος Εδουάρδος Μάσον, Σκοτσέζος εισαγγελέας, πειθήνιο όργανο της αγγλοκίνητης βαυαροκρατίας. Από μια σπάνια εύνοια της τύχης αντίπαλοί τους βρέθηκαν δύο (2) σπουδαίοι και γενναίοι δικαστές. Ελληνες μαχητές των ελευθεριών του ελληνικού λαού, ο πρόεδρος του δικαστηρίου, Αναστάσιος Πολυζωίδης, και ο δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης. Η άρνησή τους να υπογράψουν την καταδικαστική απόφαση τίναξε στον αέρα τη σκευωρία. Η καταδίκη που πέτυχαν οι Βαυαροί ήταν ανίσχυρη, διότι έπρεπε η απόφαση να είναι ομόφωνη για να οδηγηθούν οι τιμημένοι στρατηγοί (Θ. Κολοκοτρώνης και Δ. Πλαπούτας) στην καρμανιόλα και έτσι γλίτωσαν τα κεφάλια τους.
Η γενναία και ανένδοτη στάση τους είναι κτήμα εσαεί και έξω από το Δικαστικό Μέγαρο του Ναυπλίου, της Θεσσαλονίκης και αλλού υπάρχουν τα αγάλματα του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη. Τα άλλα μέλη του δικαστηρίου ουδείς τα γνωρίζει, όπως και του υπουργού Δικαιοσύνης, Κων. Σχινά, ο οποίος απειλούσε τους αδέκαστους, έντιμους και θαρραλέους Πολυζωίδη - Τερτσέτη χωρίς να μπορεί να τους κάμψει.
Ετσι και στην πρόσφατη Ιστορία, την οποία πολλοί βούλονται να αναθεωρήσουν ή να απωθήσουν, ο ανακριτής στην εξιχνίαση και παραπομπή των ενόχων για τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, Χρ. Σαρτζετάκης, αντιστάθηκε στις αφόρητες πιέσεις τόσο της τότε εκτελεστικής εξουσίας όσο και του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Κων. Κόλλια, ο οποίος αμείφθηκε με τον θώκο του πρωθυπουργού στη χούντα της 21ης Απριλίου, ενώ ο Χρ. Σαρτζετάκης διώχθηκε, φυλακίστηκε και βασανίστηκε.
Η Ιστορία αυτόν έγραψε (τον Χρήστο Σαρτζετάκη), τον «κοσμικό ασκητή», ενώ αυτούς που τον πίεζαν και ήθελαν να είναι ενδοτικός τούς αγνοεί και τους περιφρονεί. Ο ίδιος απευθυνόμενος στους συναδέλφους του και όχι πολύ μακριά από σήμερα έγραψε: «Παρά ταύτα η αλήθεια και υπήρχε και υπάρχει και πρέπει ο δικαστής χωρίς να ενδίδει σε μεροληψίες, καιροσκοπισμούς, παραπληροφόρηση ή διαστροφή των γεγονότων, να την ανεύρει στη διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης στο δημοκρατικό και δικαιοκρατικό πολίτευμά μας. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει ο δικαστής μας να μην είναι ενδοτικός σε πιέσεις της όποιας εξουσίας, να μην είναι ψοφοδεής ή επιρρεπής σε υποταγή και κυρίως να είναι επιστημονικώς και υπηρεσιακώς επαρκής, ώστε να μην έχει ανάγκη ευμενείας των όποιων προϊσταμένων του» (Χρ. Σαρτζετάκης, ΤΟ ΒΗΜΑ 26-7-1998).
Είναι ως απεύθυνση ή οδηγία προς τους σημερινούς ανακριτές και εισαγγελείς, οι οποίοι παραιτούνται, αναβάλλουν, χρονοτριβούν ακόμα και contra legem, αποχωρούν από το δικαστικό σώμα ή φεύγουν από την Ελλάδα όταν χειρίζονται σοβαρές υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται ισχυροί (οικονομικά, πολιτικά, αθλητικά κ.λπ.), όταν δεν μηνύονται, λοιδορούνται ή χαρακτηρίζονται ως μέλη συμμορίας από αυτούς για τους οποίους έχει διαταχθεί έρευνα.
Προς αυτούς και σε συνδυασμό με τα πρόσφατα γεγονότα της στυγερής δολοφονίας του νέου από την αγέλη «ανθρώπων» τυφλών από φανατισμό και για τους ηθικούς αυτουργούς υπάρχει η προτροπή και οδηγία ενός σπουδαίου δικαστή, που διετέλεσε και πρόεδρος του Αρείου Πάγου: «Εκείνο που πραγματικά χρειάζεται είναι να σταματήσουν οι κάθε είδους αναστολές και υπεκφυγές της ντροπής και να αναλογιστούν όλοι, με προκοπή, την κοινωνική τους αποστολή, που είναι η γοργή και ουσιαστική παροχή έννομης προστασίας. Διαφορετικά στρώνουμε το χαλί στις μαφίες!»(Στ. Ματθιάς, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ τ. 35, 1994). Στο ίδιο άρθρο μιλάει για «μεθοδευμένη αρνησιδικία» και είναι τόσο επίκαιρο που προκαλεί θλίψη, οργή και πόνο.
Στη μουσική γλώσσα υπάρχει ο όρος «φούγκα» από την ελληνική λέξη φυγή. Την παράλειψη της εφαρμογής του νόμου (γραμματικής και τελεολογικής) άμεσα και τελέσφορα σε συγκεκριμένη υπόθεση εμπλοκών ισχυρών, που κινούνται στις παρυφές της εξουσίας ή ασκούν εξουσία, θα την ονομάζαμε δικαστική «φούγκα» -φυγή. Και ενώ η μουσική «φούγκα» είναι μια θεσπέσια αρμονία, η δικαστική «φούγκα» προκαλεί αποτροπιασμό, τρόμο και βαρύτατη προσβολή στο περί δικαίου αίσθημα. Κυρίως όμως κλονίζει την εμπιστοσύνη και πίστη των πολιτών στη Δικαιοσύνη και στο κράτους δικαίου, που είναι πυλώνας της δημοκρατίας μας.
* δικηγόρος, τ. γ.γ. Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας