Η χειρονομία να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στις ασχήμιες είναι παλιά όσο και ο κόσμος. Οπως παλιά είναι και η θέληση να τα κρατάμε ορθάνοιχτα ό,τι κι αν συμβαίνει. Η πρώτη δηλώνει ευαισθησία, αλλά και φόβο, pruderie και, καμιά φορά, ψευδευλάβεια. Η δεύτερη, αγάπη για την αλήθεια, ηθικό κουράγιο, αλλά και μποεμισμό και, καμιά φορά, σαδισμό.
Είναι δύσκολο να προσαρμόσουμε το ένα ή το άλλο από αυτά τα σχήματα στα γεγονότα που παρουσιάζονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ντοκουμέντο που σπρώχνει φωτογράφους και κάμεραμεν, δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία να στρέψουν όλους τους φακούς τους στο σημείο εκείνο που παράγει την είδηση των ειδήσεων, την καθημερινή πράξη βίας στην κοινωνία μας.
Η ηθική σ’ αυτή την περίπτωση πιστεύω πως δεν υπάρχει. Μάλλον διαφαίνεται μια αδιάφορη αλλαγή στον τρόπο αντίληψης του κόσμου.
Η τηλεόραση με τον υπερρεαλισμό της μας εγκλώβισε στη σφαίρα του εξωπραγματικού. Στη σύγχρονη κοινωνία δημιουργήθηκε ένα άυπνο μάτι, ένα μάτι που δεν μπορούμε να κλείσουμε, που μένει ανοιχτό είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, που κοιτά τα πάντα, εξετάζει τα πάντα, δεν αφήνει να του ξεφύγει τίποτε, αλλά δεν βλέπει πράγματα παρά μόνον εικόνες.
Είμαστε δέσμιοι του κόσμου ως θέλησης και απεικόνισης, ενός κόσμου που θελήσαμε και απεικονίσαμε σ’ ένα συλλογικό αντικείμενο και, άρα, επιθυμητό και αποτυπωμένο από όλους κι από κανέναν.
Τα mass media τείνουν να μετατρέψουν τη ζωή μας σ’ ένα play-back της πληροφόρησης και του θεάματος. Το αποδεικνύει η πλήξη της τηλεοπτικής διασκέδασης: ό,τι ψυχαγωγικό και να παρουσιάσουν τα μεγάλα κανάλια (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις), βγαίνουν πακοτίνια και δρακουλίνια.
Οπως η ψυχαγωγία, έτσι και η τηλεοπτική πληροφόρηση είναι ένα πλαδαρό, στημένο και διαρκές παραλήρημα, που μετατρέπει τα αντικείμενα σε είδωλα, τους ανθρώπους σε πρόσωπα, τις ιδέες σε διαφημιστικά μηνύματα, τους αληθινούς θανάτους σε telenovelas, τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές σε serials, μειώνοντας την πραγματικότητα στο ηλεκτρονικό της φάντασμα.
Δεν βγαίνουμε από τη φαντασία, καταβροχθίζουμε σκιές σαν να χρειάζονται τα χέρια για να ακουμπήσουμε τα δάχτυλα ή τα μάτια για να δούμε τις κόρες των οφθαλμών.
Περιττό να προσθέσουμε ότι τα πράγματα γίνονται τόσο περισσότερο απατηλά όσο είναι περισσότερο αληθινά και τα συναισθήματα τόσο πιο τεχνητά όσο περισσότερο γνήσια. Το καλό και το κακό δεν έχουν θέση. Θέση έχει ένα είδος αισθησιακής αποστέρησης, που συνεχίζεται κι έξω από την οθόνη της τηλεόρασης.
Η πληροφόρηση πάει στους δρόμους, στα καφενεία, στις κρεβατοκάμαρες. Είμαστε μέχρι τον λαιμό, ή μάλλον μέχρι τα μάτια, χωμένοι στην προσποίηση, μια προσποίηση μεγαλόπρεπη που καταλαγιάζει μόνον όταν καταφέρνει να κάνει προσποιητό το τελευταίο σύνορο της πραγματικότητας και εξωπραγματική, απόμακρη, βελουδένια, τη φρίκη που την προκαλεί.
Σε μια κουλτούρα που πιστεύει πως ανακάλυψε τον υποκειμενισμό, θα έπρεπε να αρχίσουμε να ψάχνουμε πού πήγε και κρύφτηκε το υποκείμενο. Πράγματι, αν κανείς δεν βλέπει, δεν ακούει και δεν σκέφτεται για τον εαυτό του, αλλά ο καθένας σκέφτεται, ακούει και βλέπει για όλους, όλοι ακούν, σκέφτονται και βλέπουν για κανέναν.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας