Η υπόθεση του Δ. Κουφοντίνα και το ελληνικό κράτος

Συλλογιζόμενος αν όλα αυτά τα χρόνια συμμετοχής μου στον δημόσιο χώρο έκανα κάτι καλό για την αναρχία, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν πρόλαβα ούτε καν να σκεφτώ και να στοχαστώ γύρω από αυτό το αγαπημένο πρόταγμα. Παρά τον πυρετό, τη λογοτεχνία, την περιπέτεια, που παράγαμε σε αφθονία, εν τούτοις επί της ουσίας τίποτα το σπουδαίο για τη γενεσιουργό μας αιτία. Και τούτο διότι ευρισκόμουνα σε ένα περιβάλλον όπου ο αντίπαλος, το ελληνικό κράτος και η εξουσία, με την πρακτική του και τη στάση του σε ετεροκαθόριζε εκών-άκων. Σαν μηχανισμός επιβολής το ελληνικό κράτος δεν ήταν στο παρόν, ήταν «αλλού».

Ενώ ο homo sapiens-sapriens είχε επικρατήσει ρητά το κράτος σε αντιμετώπιζε ως neanderthal επειδή ήταν και το ίδιο. Παρά τις ευρωπαϊκές του διακηρύξεις, προκειμένου να αντλεί οικονομικά οφέλη ουδέποτε πέρασε στον διαφωτισμό των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Παρίστανε το πολιτικά φιλελεύθερο, αλλά επέλεγε τον παρακρατισμό, την «πονηριά», τον κουτσαβακισμό αντί της νομοκρατίας που είναι η επιτομή του πολιτικού φιλελευθερισμού. Αυτή η κουλτούρα ενός τυπικού δικαιωματισμού δεν ήταν άγνωστη και εχθρική μόνο στο βαλκανικό μας κράτος αλλά μπορώ να πω και στην πλειονότητα της κοινωνίας η οποία συμφιλιωνόταν με τη νομιμοποίηση των κομμάτων και μέχρι εκεί εξαντλούσε τις δημοκρατικές της ευαισθησίες.

Χωρίς λοιπόν να το καταλάβουμε, μπήκαμε μπροστά από τα τέλη του '70 για τα δικαιώματα των φυλακισμένων (ποινές, αποσυμφόρηση, άδειες κ.λπ.), τα οποία φυσικά έγιναν νόμοι της δεκαετία του '90. Δεν είναι λίγες φορές που μεταφράζαμε τον σωφρονιστικό κώδικα της Ιταλίας ή τους ιταλικούς νόμους για την αποσυμφόρηση προκειμένου να ενισχύσουμε τα επιχειρήματά μας. Ενώ ταυτόχρονα τους ταράζαμε στη νομιμότητα σε κάθε σύλληψη και σε κάθε καταστολή. Ευτυχώς η σύγκρουση ήταν πολύ βίαιη και εκεί επιβεβαιώναμε την αναρχία μας. Στην ουσία είχαμε μεταβληθεί σε κεντρώους ζητώντας από την εκάστοτε κυβέρνηση και από το εκάστοτε κράτος να εφαρμόσει τον νόμο, ακόμα και τον «αντιτρομοκρατικό», αρκετές φορές. Το '92 μάλιστα είχε φτάσει ο Μητσοτάκης παρέα με τον Γρυλλάκη να με κατηγορήσουν εμένα, έναν αναρχικό άνθρωπο, για 17Ν (!!!), πράγμα αλλόκοτο. Πώς να αντιμετωπίσεις μια τέτοια κατηγορία αν δεν μετατραπείς σε κεντρώος, αφού από την αρχή ο ορθολογισμός τέθηκε εκτός κάθε διαπραγμάτευσης; Το ζήτημα είναι ότι δεν ντρέπονται και δεν ντρέπονται επειδή φοβούνται και αυτός ο βαλκανικός δεξιός φόβος κατασκευάζει ένα αυθαίρετο ποινικό δίκαιο του εχθρού.

Σε μια πρόσφατη κινητοποίηση για τον Κουφοντίνα γράψαμε ένα σύνθημα στο πανό αυθορμήτως και μετά ντραπήκαμε. ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ, έγραφε το πανό. Και εννοούσαμε τον αρνητικό νόμο που βγήκε τον Δεκέμβρη εις βάρος του Κουφοντίνα. Εμείς ντραπήκαμε, αυτοί και εννοώ του δεξιούς, τους αριστερούς, τους κεντρώους, δεν ντρέπονται να τους εγκαλούν οι αναρχικοί να εφαρμόσουν τον νόμο του κράτους; Οχι, δεν ντρέπονται και απαντούν μόνο με ψέματα.

Πάντοτε όλα αυτά τα χρόνια είχαμε πάντα κάποια ελπίδα ότι με τον τάδε ή τον δείνα στην κυβέρνηση δεν θα ασχολούμαστε με άδικες διώξεις ή με καταστολή ή με αυθαιρεσίες ή με καταχρήσεις εξουσίας, και αυτό για να μπορούμε να ασχοληθούμε με την κωδικοποίηση της εμπειρίας μας και να αναδείξουμε το πρόταγμά μας προς την κοινωνία. Α μπα. Για να μη φλυαρώ, θα το πω άλλη μία φορά και η μισή ντροπή δική μου. ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ. Αλλά όσο κεντρώο και αν είναι το σύνθημα, η ψυχή μας είναι αντιεξουσιαστική και αναρχική και αυτό ας μην το περνάτε έτσι.

 * μέλος Αντιεξουσιαστικής Κίνησης