Περίεργος καιρός. Οι εφιάλτες παίρνουν τη θέση του ονείρου. Περίεργες και οι εμμονές. Η γενιά του Πολυτεχνείου στο απόσπασμα. Εχει χρεωθεί με τα κρίματα όσων σιγά σιγά προετοίμαζαν τους εφιάλτες. Τα τελευταία χρόνια το Πολυτεχνείο εμφανίζεται ως η μήτρα που ευθύνεται για λιμούς και καταποντισμούς. Κι απαλλάσσονται όσοι εργάστηκαν να συκοφαντήσουν το μεγάλο αυτό όραμα. Ενα ολόκληρο σύστημα που σαν τον τυφλοπόντικα έσκαβε μεθοδικά το έδαφος, ώσπου κάποιους να τους καταπιεί ένας διαφορετικός τρόπος ζωής. Δελεάστηκαν από τις πολυθρόνες της εξουσίας και την τρυφηλή ζωή. Κι έτσι πήραν φόρα και με άλμα τριπλό υπερέβησαν τα εμπόδια. Τα όνειρα γι’ αυτούς έγιναν εφαλτήριο να δραπετεύσουν απ’ αυτά.
Αποκρύβονται ωστόσο οι πολλοί. Που δεν ήταν απαραίτητα στο Μετσόβιο. Οι νέοι, φοιτητές/τριες και εργαζόμενοι που όσα συνέβησαν τότε τους άλλαξαν τη ζωή. Μένουν στη σκιά της προσοχής και όσοι /ες φοιτούσαν σε άλλα Πανεπιστήμια. Εκεί που συγκροτήθηκαν τα μικρά Πολυτεχνεία. Φοιτητές και φοιτήτριες που με τον φόβο αλλά και τη φλόγα μιας άλλης κοινωνίας αγωνίστηκαν, χωρίς να απλώσουν το χέρι. Αυτοί που δεν εισέπραξαν από οποιαδήποτε εξουσία.
Και είναι πάρα πολλοί. Αυτοί που δεν πρόβαλαν τη δράση τους. Κι ας ταλαιπωρήθηκαν. Βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν. Γιατί έκαιγε μέσα τους η φλόγα της προσφοράς, έχοντας πάρει τη σκυτάλη από την προηγούμενη γενιά της Αντίστασης. Σ’ αυτή τη χορεία των σκοπίμως αφανών ανήκει και η Πόπη Βουτσινά. Μικρόσωμη με γενναίο φρόνημα και σώμα ακατάβλητο από τη βαρβαρότητα των βασανιστών. Απροσποίητη, με καθαρό βλέμμα, με καρδιά που χωρούσε όλους όσοι ονειρεύονταν- σε οποιοδήποτε γωνιά του κόσμου. Σήκωσε στους ώμους της, μαζί με άλλους/ες, το φοιτητικό κίνημα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Αδιαφόρησε για τα πειθαρχικά συμβούλια. Εντολές δεχόταν μόνο από τη δημοκρατική της συνείδηση.
Η Βουτσινά ένιωθε να βαραίνει πάνω της το χρέος για καλύτερες συνθήκες ζωής. Για ειρήνη. Για συλλογική αλληλεγγύη. Λέξεις που έχουν γελοιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Αντικαταστάθηκαν από το προσωπικό όφελος, από την ασυνέπεια, από το ξεπούλημα της ψυχής στον διάβολο της εξουσίας και του εύκολου πλουτισμού.
Κάθε χρόνο, ιδίως τα τελευταία που ξεστρατίσαμε, ο νους μου πεταρίζει στη Βουτσινά. Στη μικροκαμωμένη με την τεράστια ψυχή που πήρε το δαδί της αντίστασης στα χέρια της και ζέστανε την ψυχή της πόλης. Μαζί της θυμάμαι τη Βούλα, τον Δανιήλ, τον Σπύρο και τόσους άλλους.
Είναι αυτό το Πολυτεχνείο που συνεχίζει να εμπνέει ακόμη και σήμερα. Εκείνων που πάλεψαν με τους φόβους τους. Που δεν βολεύτηκαν. Που δεν πλαστογράφησαν τη συμμετοχή τους. Είναι οι πολλοί που ανήμερα της επιβολής της βίας συνεχίζουν να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο. Κλίνοντας το γόνυ στη μνήμη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας