Κι έτσι ξαφνικά πάρκα και πλατείες γέμισαν κόσμο. Η σιωπή της πόλης του Μαρτίου μοιάζει μακρινή. Βασικός μηχανισμός της ψυχής να απωθεί το δυσάρεστο και το τραυματικό, βασικό χαρακτηριστικό της ζωής να προελαύνει ακάθεκτη.
Με τα μαγαζιά κλειστά, ο δημόσιος χώρος, ο ελάχιστος, ταλαιπωρημένος, κατσιασμένος δημόσιος χώρος σε αυτή τη χώρα έγινε η σκηνή για το πανηγύρι της ζωής, ξαναβρήκε αυτό που είναι η πεμπτουσία του: χώρος συνάντησης κι ανταλλαγής ανάμεσα στο ετερόκλητο κοινό της πόλης, το κοινό μας σπίτι. Παρατημένα παγκάκια, κάγκελα παρτεριών, τοιχία συντριβανιών και σκαλάκια πολυκατοικιών γέμισαν από ανθρώπους όλων των ηλικιών, τάξεων και εθνοτήτων.
Χρειάστηκαν πάνω από δέκα χρόνια και μια πανδημία για να δούμε επιτέλους το Πεδίον του Αρεως ξανά κατοικημένο και ζωντανό. Τις τελευταίες, δε, μέρες με τον πρόωρο καύσωνα, οι περίπατοι στις αλέες του ξαναφέρνουν στη μνήμη το πάρκο των παιδικών μου χρόνων εμπλουτισμένο, όμως, με την ατμόσφαιρα και την πραγματικότητα μιας σύγχρονης μητρόπολης: διονυσιακό παιδομάνι αλλά ταυτόχρονα σημείο συνεύρεσης διαγενεαϊκό, διαταξικό, πολυεθνικό για χαλάρωση, παιχνίδι, τρέξιμο, σκάκι, γιόγκα, πρόβες παραστάσεων, συναντήσεις εργασίας φοιτητών, ποδηλατάδες. Εκρηξη ζωής κι ανθρώπινης γλύκας αναδύεται σε κάθε γωνιά του κάνοντας στην άκρη τον ζόφο και το σκοτεινό κομμάτι της καραντίνας: ενδοοικογενειακή βία, αυθαιρεσία απέναντι σε όποιον δεν μοιάζει να είναι της αρίας φυλής, απελπισία όλων αυτών που για σπίτι έχουν ένα χαρτόκουτο.
Οι πλατείες γέμισαν νιάτα, υπαίθριες μουσικές και, βοηθούσης της πρόσφατης τραμπούκικης παρέμβασης των ΜΑΤ, νέοι άνθρωποι, που δεν εκκινούσαν από κάποιον οργανωμένο πολιτικό χώρο, πλημμύρισαν τους δρόμους της Κυψέλης σε μια πορεία διαμαρτυρίας απίστευτου όγκου και παλμού με αίτημα ουσιαστικά τη διεκδίκηση του δημόσιου χώρου. Κάποιοι βιάστηκαν να πουν ότι θέλουν να κάνουν την Κυψέλη «Εξάρχεια», άλλοι βιάστηκαν να δουν έναν νέο Μάη του ’68. Ολες οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις προσφέρονται για κάθε είδους προβολές, ερμηνείες, πολιτική κεφαλαιοποίηση από οργανωμένα κόμματα και σχήματα και επιδίωξη καπελώματος.
Η ουσία όμως είναι ότι σε μια χώρα με βαθιά απουσία κουλτούρας δημόσιου χώρου σε κράτος και πολίτες, σε μια χώρα όπου ο δημόσιος χώρος -είτε αυτός είναι πλατείες, είτε δάση και αιγιαλοί- συνιστά πεδίο λεηλάτησης, καταπάτησης και εγκατάλειψης, μοιάζει να διαμορφώνεται μια νέα συνείδηση της αξίας αυτού του αγαθού. Ανακαλύπτεται ένα πλούσιο πεδίο ζωής και δραστηριότητας έξω από την κατοικία, τον ιδιωτικό χώρο διασκέδασης και το διαδίκτυο.
Ενα από τα πολλά που ανέδειξε η πανδημία είναι συνολικά η επανεκτίμηση της αξίας των δημόσιων αγαθών είτε πρόκειται για το δημόσιο σύστημα υγείας, είτε για τον δημόσιο χώρο. Μέσα από μιαν ακραία συνθήκη, σαν αυτή που δημιούργησε η πρόσφατη παγκόσμια υγειονομική κρίση, έγινε κατανοητό αυτό που κάποιοι όλο τον υπόλοιπο καιρό μετ’ επιτάσεως επαναλαμβάνουν και θέτουν ως κυρίαρχο πολιτικό πρόταγμα: την προστασία των δημόσιων αγαθών, την προστασία, δηλαδή, όλων εκείνων στους κόλπους των οποίων υπάρχει θέση για όλους.
*Καλλιτέχνις, ακτιβίστρια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας