Οταν η καγκελάριος Μέρκελ κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα ρωτήθηκε από μαθητές της Γερμανικής Σχολής αν θα υπάρξει μια Ευρώπη-κράτος ή μια Ευρώπη των κρατών, απάντησε ότι θα γίνει το δεύτερο, καθώς, κατά την άποψή της, «η δύναμη της Ευρώπης βρίσκεται στην ποικιλομορφία της».
Τον Δεκέμβρη του 2017 κατά τις συζητήσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου συνασπισμού μεταξύ SPD και CDU, όταν ο Μάρτιν Σουλτς προέταξε το όραμα του SPD περί δημιουργίας των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» μέχρι το 2025, διότι έτσι θα ακούγεται η φωνή της Ε.Ε. στην παγκόσμια σκηνή, το κόμμα της Ανγκελα Μέρκελ το απέρριψε. Γι' αυτό εξάλλου προτάχθηκε εξ αρχής με την οικοδόμηση της Ε.Ε. η ΟΝΕ έναντι της εμβάθυνσης και της πολιτικής ένωσης. Διότι, όπως σημείωνε από το 1997 ο Μίλτον Φρίντμαν: «Η πολιτική ενότητα είναι εκείνη που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς τη νομισματική ενοποίηση. Αντίθετα, η νομισματική ενοποίηση που επιβάλλεται κάτω από μη ευνοϊκές συνθήκες θα αποδειχθεί φραγμός στην επίτευξη του στόχου της πολιτικής ενότητας».
Ο Πολ Κρούγκμαν, εξετάζοντας την ευρωζώνη αθροιστικά εν μέσω της κρίσης, το 2012, διαπίστωνε ότι «τόσο το ιδιωτικό όσο και το δημόσιο χρέος της είναι ελαφρώς χαμηλότερα από των ΗΠΑ, πράγμα που σημαίνει ότι θα έπρεπε να υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών». Συνεχίζοντας τις διαπιστώσεις σημείωνε ότι «η Ευρώπη ως σύνολο έχει χονδρικά ισοσκελισμένο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, γεγονός που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να προσελκύσει κεφάλαια από αλλού.
Η Ευρώπη όμως δεν είναι άθροισμα, είναι ένα σύνολο κρατών που έχουν τους δικούς τους προϋπολογισμούς και τις δικές τους αγορές εργασίας. Κι έτσι δημιουργείται η κρίση». Ο Ρόμπερτ Κάπλαν στο βιβλίο του «Η εκδίκηση της Γεωγραφίας» σημειώνει ότι η Ευρώπη με τα 500 εκατομμύρια κατοίκων είναι τρίτη πληθυσμιακά στον κόσμο και η οικονομία της των 16 τρισ. δολαρίων είναι κατά τι μεγαλύτερη από αυτήν των ΗΠΑ. Τότε γιατί δεν ενοποιείται πολιτικά η Ευρώπη;
Η αντίθεση της Γερμανίας στην προοπτική της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης υπαγορεύεται από τα συμφέροντα του Βερολίνου στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Στο μυαλό του κόσμου έχουν δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι παγκοσμιοποίηση σημαίνει ενοποίηση των πάντων, που θα οδηγήσει σε άμβλυνση, ακόμη και σε εξάλειψη των ανισοτήτων. Η αλήθεια είναι ότι στην πράξη σημαίνει το εντελώς αντίθετο.
Σημαίνει το γκρέμισμα όλων των φραγμών – κοινωνικών περιβαλλοντικών, ηθικών– για το κεφάλαιο, όχι όμως και το γκρέμισμα των συνόρων, που του είναι απαραίτητα για την αναπαραγωγή του. Η Αμερικανίδα ιστορικός Ελεν Μέικσινς Γουντ το αποσαφήνισε: «Ο κατακερματισμός του κόσμου σε χωριστές οικονομίες, κάθε μία με το δικό της κοινωνικό καθεστώς και τις δικές της εργασιακές συνθήκες...είναι εξίσου αναγκαίος για την παγκοσμιοποίηση με την ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου…Η πολιτική του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δεν είναι το παγκόσμιο κράτος αλλά ένα παγκόσμιο σύστημα πολλών εθνικών κρατών». Επομένως, η διατήρηση των κρατικών συνόρων εντός της Ε.Ε. αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την κερδοφορία του κεφαλαίου, ιδιαίτερα του γερμανικού που κυριαρχεί.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες παράμετροι, ισχυρότερες από τις επιθυμίες του Βερολίνου σε ρόλο υποβολέα προς τη Γερμανία. Ο Σάμιουελ Χάντινγκτον στο πόνημά του «America’s Changing Strategic Interests», το 1991, ανέπτυξε την παρακάτω προβληματική: Μετά την πολυδιάσπαση του σοβιετικού μπλοκ, καθήκον των ΗΠΑ ήταν να εμποδίσουν την ανάδειξη ενός νέου πόλου ισχύος που δυνητικά θα μπορούσε να ηγεμονεύσει στην Ευρασία. Και κατά τον Χάντινγκτον, αυτόν τον ρόλο θα μπορούσε να διεκδικήσει μια Ενωμένη Ευρώπη.
Συμβούλευσε τους Αμερικανούς ιθύνοντες να προχωρήσουν σε δράσεις που θα ανέκοπταν την πραγματοποίηση μιας γεωπολιτικά ανταγωνιστικής ενωμένης Ευρώπης. Με την πρώτη του συμβουλή πρότεινε την καλλιέργεια του φάσματος της «γερμανικής απειλής». Της αναβίωσης, δηλαδή, των εμπειριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την επακόλουθη αποφυγή της υποταγής των Ευρωπαίων σε μια αναδυόμενη -οικονομική αυτή τη φορά- γερμανική υπερδύναμη.
Με τη δεύτερη συμβουλή πρότεινε να ενθαρρυνθεί μια ραγδαία και άνευ όρων διεύρυνση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος που θα απέτρεπε την εμβάθυνση και την ενοποίηση της Ευρώπης, συμβουλή που υλοποιήθηκε αφού η Ε.Ε., από 12 μέλη που αριθμούσε το 1991, σήμερα αριθμεί 28. Και στα δύο πρωταγωνιστής των εξελίξεων ήταν η ενωμένη Γερμανία.
Η Ευρώπη με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, ιδιαίτερα με τον δεύτερο με τον οποίο καταστράφηκε ολοκληρωτικά, υποτάχθηκε και οικονομικά αλλά και στρατιωτικά (ΝΑΤΟ) στις ΗΠΑ, έτσι ώστε εύλογα η Ουάσινγκτον να χειραγωγεί το μέλλον της σύμφωνα με τα στενά της συμφέροντα. Αξιοποίησε προς τούτο τη Γερμανία, την ηττημένη των δύο Π.Π., με δέλεαρ την επανένωσή της και την υπερίσχυσή της στην Ε.Ε. του Μάαστριχτ.
Με την ένταξη των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής, ιστορικά προσκείμενων στη Γερμανία, τροχοπέδησαν εκ του ασφαλούς την πολιτική ένωση της Ευρώπης, ενώ παράλληλα εκτόξευσαν την επιρροή και την οικονομική ισχύ του Βερολίνου στην Ε.Ε.
*πολιτικός μηχανικός
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας