Δοξολάγνοι και ψευδομανείς

Η ελληνική πολιτική παρακολουθεί τις εξελίξεις. Παρακολουθεί. Και μπορεί να συνοψιστεί αφενός στη ρητορική της κυβέρνησης και, αφετέρου, στην γκρίνια της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση δεν επικροτεί τους δασμούς του Τραμπ. Ομως είναι πρόθυμη για διαπραγματεύσεις -για συμφωνίες win win μεταξύ ΗΠΑ-Ε.Ε.- και, βέβαια, για διμερείς συμφωνίες. Η άλλη λύση είναι η διερεύνηση άλλων αγορών για τις ελληνικές εξαγωγές.

Πρόκειται για ένα δύσκολο στοίχημα που δεν είναι βέβαιο ότι θα κερδηθεί. Δεν είναι βέβαιο ότι τα ελληνικά προϊόντα θα συνεχίσουν να εξάγονται στις ΗΠΑ. Η Αμερική, αντιδρώντας στις υψηλές τιμές των εισαγόμενων, πιθανώς θα επιλέξει υποκατάσταση των εισαγωγών. Και εάν η Ελλάδα στραφεί σε άλλες αγορές για τα προϊόντα της (στην Κίνα;), το ίδιο θα κάνουν και οι άλλες ανταγωνιστικές χώρες με τα ίδια περίπου προϊόντα, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία κ.λπ. Κατά συνέπεια, οι διεθνείς τιμές για τα αγαθά που εξάγουμε πιθανώς να είναι πτωτικές. Από την άλλη, πιθανώς να είναι ανοδικές οι τιμές πετρελαίου, φυσικού αερίου και άλλων προϊόντων που εισάγουμε από τις ΗΠΑ και αυτό κάτι θα λέει για το ελληνικό κόστος παραγωγής και τον μελλοντικό πληθωρισμό και το κόστος διαβίωσης στην Ελλάδα.

Ομως, παρότι το πράγμα δεν σταματάει εδώ, η κυβέρνηση δεν παύει να δοξολογείται. Η παγκόσμια αναταραχή είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία να κουκουλωθούν τα προβλήματα που η ίδια έχει δημιουργήσει. Και για πολλοστή φορά θα θελήσει να δοξολογηθεί για τη φτώχεια των πολιτικών της, εμπεδώνοντας το αφήγημα «Μητσοτάκης ή χάος» για κάθε ενδεχόμενο πολιτικού κύκλου (άμεσα εκλογές ή το 2027).

Εν μέσω των παγκόσμιων κλυδωνισμών και του ζοφερού ενδεχομένου ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, η πλευρά της αντιπολίτευσης ανταπαντά με ένα καλλιστείο «προοδευτικότητας» ως είδος μαγικής λύσης. Ο κατακερματισμός, ο φατριασμός και τα φτωχά επιχειρήματα δίνουν την αίσθηση ότι δεν πρόκειται για προσπάθειες επίλυσης των επιτακτικών αναγκών της κοινωνίας αλλά για το ποια ομάδα θα απομυζήσει τα προνόμια του συστήματος εξουσίας. Αρκετοί από αυτούς που βρίσκονται σήμερα στο κοινοβούλιο αύριο μάλλον δεν θα βρίσκονται. Τα χαμηλά δημοσκοπικά ευρήματα για το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά -για να μείνουμε μόνο σε αυτά τα κόμματα- δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Η κοντόφθαλμη πολιτική τους κατασπαταλά πόρους, χώρο και χρόνο για μάχες οπισθοφυλακών. Ομως, πίσω από αυτές τις μάχες δεν ανοίγεται κάποιο κοινωνικό, οικονομικό ή έστω πολιτικό πεδίο με σαφείς στόχους.

Σίγουρα, τα επείγοντα προβλήματα του κόσμου ποτέ δεν λύνονταν ισόρροπα με αντίστοιχες δράσεις επίλυσης εντός ενός αρμονικού πλαισίου. Αλλά εάν αυτό ισχύει για την κυβέρνηση, ισχύει το ίδιο για όποιον θέλει να παίξει ρόλο μελλοντικής κυβέρνησης. Και εδώ συναθροίζονται όλα τα προβλήματα. Η ευημερία, η επάρκεια διατροφικών πόρων, η ενέργεια, ο έλεγχος των εξοπλισμών, οι διεθνείς σχέσεις και η εξωτερική πολιτική, το κόστος διαβίωσης του πληθυσμού, ο έλεγχος των πρώτων υλών, το περιβάλλον και το κλίμα, τα προβλήματα των εξαρτώμενων ομάδων (ηλικιωμένων και παιδιών), οι ανάγκες για περίθαλψη και υγεία, η οργάνωση των μικρών κοινοτήτων, η εκπαίδευση και το πανεπιστήμιο, η ανάγκη για παραγωγική, ασφαλή και καλά αμειβόμενη εργασία, το δημογραφικό κ.ο.κ.

Αν ψέγουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη για δοξολαγνείες και ψευδολογίες, η εικόνα στελεχών της αντιπολίτευσης για στασίδια στα τηλεπαράθυρα μοιάζει με διαγκωνισμό για μια καλή θέση στο κατάστρωμα την ώρα που βυθίζεται το πλοίο. Ομως, αυτό που ενδιαφέρει τον περισσότερο κόσμο δεν είναι το ποιος θα ελέγξει το αναποτελεσματικό σύστημα που οφείλει να μας χαιρετήσει, αλλά το ποιος θα μορφοποιήσει το σύστημα που θα αντικαταστήσει το παλιό. Και αυτό δεν το έχουμε ακόμα. Αλλά, όπως θα ’λεγε ο Παπαδιαμάντης, «Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ» (σφαίρα είναι τούτος ο κόσμος και γυρίζει). Καλό Πάσχα!