Πεζοκουβέντες

Η ώρα του πολίτη, μια φράση που γνωρίζει δόξες κάθε φορά που γίνονται εκλογές. Ολοι ομνύουν στη σωφροσύνη του/της και στη δύναμη να αποφασίζει σωστά. Για το καλό του τόπου, άσχετα αν αυτό το έρμο είναι σαν τον φούρνο του χότζα. Κάθε φορά πρέπει να στεγάσει τη μοναδική αλήθεια αλλά και τους ύμνους προς τον κυρίαρχο λαό. Ισως κάτι να γνώριζε ο γαϊδουράκος που διέκοψε με το γκάρισμά του τη φόρα του Κωνσταντάρα που έταζε λαγούς με πετραχήλια.

Οι γάιδαροι έχουν βαρέσει πια σιωπητήριο. Μειώθηκε δραστικά ο αριθμός τους -αφήστε που κινδυνεύουν να φορέσουν παπιγιόν για να είναι ασορτί με την γκλαμουριά που αφικνείται στα τουριστικά μοσχονήσια του Αιγαίου. Κι άμα βγάλουν καμιά φορά γκάρισμα διαμαρτυρίας επιπίπτει ανελέητα επί της ράχης τους η βακτηρία του αφέντη.

Αν υπήρχαν γάιδαροι, ενδεχομένως να γκάριζαν στις φετινές δημοτικές εκλογές. Για να τραβήξουν χειρόφρενο στις υποψηφιότητες δημάρχων. Πάνδημη, σχεδόν, η διαμαρτυρία για τον «Κλεισθένη» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θα οδηγήσει, λένε, στη διοικητική απραξία. Ως τώρα αυτό που έχει καταφέρει είναι να δημιουργήσει ισχυρό ρεύμα υποψήφιων σωτήρων. Σε τέτοιο σημείο που κινδυνεύουμε να είναι περισσότεροι οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες από τους ψηφοφόρους.

Ο «Κλεισθένης» ώς τώρα ξεσήκωσε βοριά στις υποψηφιότητες. Δεν φαίνεται ακόμη να έχει παρασύρει τους πολίτες. Θα 'λεγα πως επικρατεί νηνεμία. Παρά τις επικοινωνιακές τεχνικές που δοκιμάζονται από τους υποψηφίους. Εχουν υιοθετήσει την ιατρική τακτική. Οι υποψηφιότητες ανακοινώνονται στάγδην. Οχι, δεν θέλουν να υποβάλουν το εκλογικό σώμα στο μαρτύριο της σταγόνας. Γνωρίζουν τη νηνεμία ενδιαφέροντος στα κοινά. Ετσι, η δοσολογία στην ανακοίνωση των υποψηφίων θα κρατήσει, πιστεύουν, ζωντανά τα αυτοδιοικητικά κύτταρα των εκλογέων.

Εκανα αυτές τις σκέψεις, όταν προσέκρουσα σε δέντρο τοποθετημένο επί στενού πεζοδρομίου, με πεζοδρομιακές πλάκες που θύμιζαν σαρακοφαγωμένα παπούτσια. Ανακάλεσα ευθύς στη μνήμη τότε τον δόλιο Παπαθωμόπουλο των Λατινικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων που ανερχόταν τη Δωδώνης αναγιγνώσκων την εφημερίδα του και θεωρών πως τα πεζοδρόμια είναι το βασίλειο των πεζών. Ο ίδιος ζήτησε συγγνώμη από το δέντρο που τάραξε την ηρεμία του διά της προσκρούσεώς του. Προσωπικά δεν μπόρεσα να το πράξω, διότι η ταλάντωση της πρόσκρουσης με έριξε τελικά σε αυτοκίνητα που κατοικοέδρευαν επί του πεζοδρομίου.

Τι καλά που θα ήταν αν οι υποψήφιοι αυτοδιοικητικοί δεν υπόσχονταν τα μεγάλα και τα τρανά. Κι άρχιζαν από τα μικρά. Αν γινόταν ένας ημιμαραθώνιος στους δήμους της Αθήνας για υποψήφιους δημοτικούς και περιφερειακούς άρχοντες. Με έναν περιορισμό. Να τρέξουν ή και να περπατήσουν μόνο πάνω στα πεζοδρόμια. Το βέβαιο είναι πως δεν θα τερμάτιζαν ποτέ. Ή θα ακυρωνόταν. Κάθε τρεις και λίγο θα πατούσαν στον δρόμο. Με κίνδυνο να σκοτωθούν.