«Ενα βιβλίο είναι μια ιστορία για το μυαλό. Ενα τραγούδι είναι μια ιστορία για την ψυχή», σύμφωνα με τα λόγια του Αμερικανού καλλιτέχνη Eric Pio. Πόσες ιστορίες για τις ψυχές μιας γενιάς να μελώδησε η Μαρία Δημητριάδη, η εκπληκτική ερμηνεύτρια που τραγούδησε «θρυμματισμένες εικόνες της καθημερινής ζωής στο μεταίχμιο των δύο αιώνων», όπως αναφερόταν στον δίσκο της «Δον Κιχώτες», και τι άραγε να καθρέφτιζαν αυτές για μια ολόκληρη εποχή; «Η Μαρία», που πέθανε 10 χρόνια πριν, ημέρα των Φώτων, γέννημα των αγαπημένων λαϊκών συνοικιών της Αθήνας, ήταν παιδί μιας άλλης χώρας. Και μιας άλλης Αριστεράς.
Τότε που, μισοπαράνομη η τελευταία, δεν συνδεόταν με τη μόδα ή την ευκολία, κι ας κυοφορούσε ήδη ένα πλήθος προδοσίες στο εσωτερικό της, κι η δυσκολία της επιλογής μιλούσε δυνατά για όσους κι όσες θέλησαν να πάρουν και για μας κάποτε τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο...
Οπως κι η δυσκολία της συμμετοχής στα πεπραγμένα σήμερα μιλά δυνατά για εκείνο το «τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ των πραγμάτων αισχύνη» του Δημοσθένη… (Είναι μεγίστη αναγκαιότητα οι ελεύθεροι να ασχολούνται με τα κοινά). «Σήμερα», δηλαδή «τώρα» που κάποιοι/ες ξεγελούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους υπέρ της ερατεινής καρέκλας κι άλλοι, συνθηματολογώντας από τον άμβωνα μιας ανύπαρκτης καθαρότητας, τρέπονται –για να χρησιμοποιήσω δίκαια ένα άδικο στερεότυπο- σε «δημοσίους υπαλλήλους» της επανάστασης…
Η Μαρία Δημητριάδη λοιπόν, η τεράστια αυτή ερμηνεύτρια με τη σχεδόν απόλυτη γκάμα, έκανε αυτό ακριβώς: χρησιμοποίησε τη φωνή της για να παρεμβαίνει στα κοινά. Αρχίζοντας από το ποιους επέλεγε για συνεργάτες/τριες και επεκτείνοντάς το στο σε τι κοινό τόλμησε να απευθυνθεί και τι κοινό θέλησε να χτίσει. Από τα (τρυφερά) «Κορίτσια στον ήλιο», που θα μπορούσε μονοσήμαντα να ακολουθήσει και να κερδίζει «φράγκα», ώς τον (σημαντικό) «Μικρόκοσμο» που ακολούθησε για να πεθάνει με 3 και 60 θυμίζοντας πως η αληθινή αντίσταση είναι οι προσωπικές επιλογές μας...
Κι όμως, αυτό το «όπλο» σημαντικών στιχουργών και μελοποιών, αυτή η φωνή της γης και των αγώνων που δόθηκαν πάνω της, έφυγε ουσιαστικά «εν σιωπή» από τα κανάλια της εποχής, που κάλυπταν την έναρξη κάθε σκυλάδικου, ίσως γιατί με ζωή και τέχνη στιβαρά δεμένες θύμιζε πως «όποιος ξεχωρίζει τον πολιτισμό από τα πολιτικά πράγματα τη βαρβαρότητα φέρει»...
Η Μαρία Δημητριάδη λοιπόν, που μεγάλωσε μία και δύο και τρεις γενιές. Η Μαρία που, σε πείσμα των καιρών της επίκτητης ανημπόριας, θα τη θυμόμαστε για πάντα…
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας