Θυμάμαι, στις εποχές του 2005, οι ετήσιες εκθέσεις της Ε.Ε. για την Ελλάδα να είναι, επί σειρά ετών, γεμάτες παρατηρήσεις και δυσμενή σχόλια που δυστυχώς, συστηματικά, τα αγνοούσαμε. Θέλαμε, για παράδειγμα, τη μικρότερη φορολογία στα καύσιμα στην Ε.Ε., τη χαμηλότερη, ουσιαστικά, φορολογία στους μη μισθωτούς συνδυασμένη με την ανυπαρξία έλεγχων, την επιδοματική εισοδηματική πελατειακή πολιτική στο Δημόσιο που άρμεγαν οι αρεστοί κ.λπ., με τις γνωστές συνέπειες τελικά. Παράλληλα αδυνατούσαμε να παρακολουθήσουμε τις θεσμικές αλλαγές που προωθούνταν σε επίπεδο Ευρώπης και συχνά εφαρμόζαμε πλημμελώς τις ειλημμένες αποφάσεις από άλλους λόγω αποφάσεων και προστίμων των ευρωπαϊκών δικαστηρίων.
Σήμερα φυσάει νέος άνεμος στην Ελλάδα και η κυβέρνηση, απαλλαγμένη από εξαρτήσεις από τη νυν πολιτική ελίτ της χώρας, βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλές προκλήσεις και στο εσωτερικό. Και στον ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, είναι αρκετές οι φωνές που επιθυμούν, τώρα που έχουμε «εμείς» τη νομή της εξουσίας, να μείνουν να πράγματα ως είχαν πριν από το Μνημόνιο και θεωρούν, λανθασμένα, ότι με το πάτημα ενός μαγικού κουμπιού είναι εφικτό να γυρίσουμε στο καθεστώς προ του 2009. Από την άλλη οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου τομέα, την ιδιωτικοποίηση των πάντων, την ασυδοσία του κεφαλαίου κ.ά., όπως προτείνονται από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. και εφαρμόστηκαν από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αποτελούν ουσιαστικά αντιμεταρρύθμιση και οπισθοδρόμηση που δεν οδηγεί τη χώρα στην έξοδο από την κρίση με υγιείς όρους, αλλά μας οδηγούν πιο βαθιά στην κρίση και στην εξαθλίωση. Παράλληλα έχουμε την εμπειρία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με τη δημιουργία νέων «τζακιών» και νέας ελίτ, πολιτικά προσκείμενων σε αυτό, με τα γνωστά αποτελέσματα της πλήρους ενσωμάτωσής του στο σύστημα.
Ομως η πραγματικότητα είναι ότι η χώρα χρειάζεται άμεσα ριζικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως σε επίπεδο θεσμών και δομών αλλά και νοοτροπίας. Οπωσδήποτε, για παράδειγμα, θέλουμε μια ενιαία, ισχυρή ΔΕΗ, όπως στο παρελθόν, αλλά δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι φέρει αυτή και οι συνδικαλιστές της μεγάλες ευθύνες στη μη προώθηση των ΑΠΕ και των νέων τεχνολογιών, στην εμμονή στον λιγνίτη, παράλληλα με τη μη εφαρμογή της κοινοτικής και της εθνικής νομοθεσίας, στις πελατειακές σχέσεις με τους μεγαλοεργολάβους της χώρας και τις υπέρογκες αμοιβές και συντάξεις του προσωπικού της, που δεν έχουν σχέση με τις αντίστοιχες στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα αλλά και στον ιδιωτικό. Αντίστοιχα παραδείγματα μπορεί να αναφέρει κανείς πολλά, όπως τη διαφθορά, τη σπατάλη πόρων και την κακοδιοίκηση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, την κακοδαιμονία των ελληνικών πανεπιστημίων που φαντάζουν ανίκανα να παίξουν τον ρόλο που οφείλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και παραμένουν στον έλεγχο μερίδας καθηγητών και υπαλλήλων, που ουδόλως ακούμπησε ο νόμος Διαμαντόπουλου, τον τρόπο επιλογής και κατασκευής των δημόσιων έργων και πολλά άλλα.
Η χώρα λοιπόν χρειάζεται έναν ούριο άνεμο διαρκών μεταρρυθμίσεων και συνεχών αλλαγών, πολλές από τις οποίες δεν απαιτούν χρήματα, στη δημόσια διοίκηση, στον τρόπο λειτουργίας των δημόσιων επιχειρήσεων και των ΟΤΑ κ.λπ., για να μπορέσουμε σταδιακά να επανιδρύσουμε τη χώρα και να είναι εφικτή τόσο η παραμονή μας, χωρίς μνημόνια στην Ευρώπη, η θεσμική θωράκιση της χώρας με βάση το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά και η σταδιακή επάνοδος σε βιοτικά επίπεδα του πρόσφατου παρελθόντος για το σύνολο των κατοίκων της, όπως αρμόζει σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Τα παραπάνω είναι εφικτά όσο υπάρχει η αναγκαία πολιτική βούληση και η διατήρηση αποστάσεων, χωρίς εναγκαλισμούς, από την πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αποφύγει τον πειρασμό του ελέγχου αλλά και της συνεργασίας και, τελικά, της συμπόρευσης με την τρέχουσα ελίτ της χώρας, καταγγέλλοντάς την με επιμονή ως υπεύθυνη, μαζί με τους πολιτικούς υπηρέτες της, για την κακοδαιμονία της χώρας και την τραγική της σημερινή κατάσταση. Παράλληλα, οφείλει να διεκδικήσει εκ μέρους της Αριστεράς την ανάδειξη της αριστερής ιδεολογίας ως κυρίαρχης και ως της μόνης που μπορεί να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Επίσης, οφείλει να πείσει με τη συμπεριφορά του την Ευρώπη ότι μπορεί και θέλει να αλλάξει την Ελλάδα σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα που παρακολουθεί, συμμετέχει αλλά και εφαρμόζει και αλλάζει το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Μόνο τότε τα όποια αποτελέσματα της σημερινής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας μπορούν να έχουν δράση πολλαπλασιαστή και να ελπίζουμε σε καλύτερη συμπεριφορά τους στο μέλλον. Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει, και θα αλλάξει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εντός της Ευρώπης.
*αιρετό μέλος Περιφερειακού Συντονιστικού Συμβουλίου ΣΥΡΙΖΑ Κρήτης
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας